Wiersz <*> Gdy Zakwitną Zwiędłe Kwiaty

Taki mnie naszedł ciąg myśli.

Jeno ciutkę zrymowałem, bo nie lubię bez rymów.

––?/––

ależ wróżko

kwiatki są zwiędłe

postrzępione całkiem pocięte

gdy przytulam skrzypią wszędzie

smutne są

bo oblepione skrzepłą krwią

moja kochana

mam kwaśną słodycz dla nas

zjemy za niewinne wyrwane z zakwitnięcia

trzeba o nich pamiętać

chcesz powiedzieć że przez to zakwitną

w rajskim ogrodzie

chcę wierzyć że tak

wróżko

będę wierzyła przy tobie

skoro tak mówisz

powiedz

dlatego przyszłaś

nie

każdy musi według własnych rozmyślań

ale sądzę że tam się odrodzą

ochroni je miłość czysta

zaistniały w łąkowym łonie

lecz stał się dla nich kaźnią

nie domem

ktoś z zakwitnięcia wyrwał

pąki porozrywał

choć

sądzenie jest trudne

życie bywa okrutne

dlaczego wróżko

bo radość i smutki

zwykła rzecz

a sprawiedliwość złudzeniem jest

gdy słodycz narasta

to bywa

że robi się kwaśna

a zatem zwiędłe kwiaty

w fałszywej słodkości położyć

to tak jak świeżość kwaśnieniem ozdobić

wróżko

co to znaczy

nie łatwo tak wiele słowami tłumaczyć

poza tym

o drugim istnieniu

nie mamy nigdy tyle wiedzy

by myśli decyzje sądzić jak należy

ależ wróżko

zwiędnięcie kwiatka jest niedobre

nienaturalne

podłe

jak sądzisz

czy spotkamy się kiedyś

w łąkowym niebie

nie wiem

nikt tego nie wie

i nie wiem

czy gdy zakwitną zwiędłe kwiaty

to potrafią wszystko przebaczyć

wróżko

ale co?

każde zło?