27. CZASEM W ŻYCIU NIE MA NA CO CZEKAĆ

Kiedy Pablo wrócił i opowiedział mi wszystko, po długich rozważaniach stwierdziliśmy, że możemy spróbować. Ja mogę, jeżeli ktoś nie wymierzy mi kolejnego policzka.

Wprowadziliśmy się za tydzień. Jak zwykle wszystko działo się szybko ale jakie to ma znaczenie? Czasem w życiu nie ma na co czekać. Ja zawsze podświadomie chciałam tam być. Nie za wszelką cenę ale kilka dni na hacjendzie wystarczyło bym w pełni odkryła uroki wsi. Uwielbiałam w szczególności wieczorne i poranne spacery, gdy cichnął i zaczynał się gwar tutejszego życia. Uwielbiałam także rozmowy z babcią mojego męża, codziennie mnie zadziwiała tym jaka jest mądra i bystra mimo swojego podeszłego wieku. Jednak niekiedy przychodziły jej do głowy także szalone pomysły takie jak przejażdżka konno.

-Daj spokój mamo! W Twoim wieku to nierozsądne! - zganił ją Luiz.

-Ty mi nie mów co w moim wieku nierozsądne bo jeszcze Ci do niego daleko!

Rozbawiła mnie ich wymiana zdań, jednak w tym wypadku należało trzymać stronę teścia.

-Niech się Pani nie obrazi ale faktycznie mogłoby się to skończyć różnie. Może w zamianza to wybierzemy się na spacer?

Babcia sprawiała wrażenie lekko naburmuszonej jednak po chwili rozpromieniła się i powiedziała:

-Ewentualnie się zgadzam ale pod warunkiem, że przyniesiesz mi moją fioletową chustę.

-A gdzie jest?

-W mojej sypialni, czekaj no... powinna być na komodzie. Tylko wracaj szybko!

-Tak jest! - odkrzyknęłam i pobiegłam do domu, prosto do pokoju babci.

-Gdzie ta chustka? - zastanawiałam się w myślach, kiedy zobaczyłam, że na komodzie jej nie ma. Nie znoszę grzebać w cudzych rzeczach, nawet gdy ktoś mnie o to prosi jednak stwierdziłam, że babcia może niepotrzebnie przychodzić żeby jej poszukać a jak nie przyniosę to nigdzie nie pójdzie - bywała czasem takim uparciuchem. Zerknęłam więc do komody jednak po otwarciu każdej szuflady nie zobaczyłam jej. Zdecydowałam, że popatrzę jeszcze do półek w szafie. I chusta tam była, jednak kiedy ją wyciągnęłam coś jeszcze rzuciło mi się w oczy.