Ach ten poranek!

Cóż za cudowny poranek. Dźwięk budzika wdarł się w moją świadomość jakieś szesnaście godzin przed czasem. Po brutalnym, kakafonicznym zgwałceniu mojego mózgu, postanowiłem wybaczyć swojej komórce i nie rozwalić jej o ścianę. Ubrałem się, ignorując trzy nieudane próby, po czym ruszyłem po świeże bułki. Sklep jest niedaleko, tuż pod blokiem, a jednak jakby był za Uralem... Spojrzałem w ciemność za drzwiami klatki, wziąłem dwadzieścia osiem motywujących wdechów i podciągnąłem spodnie dresowe. Dobrze, że są pachy, bo bym go zdjął przez głowę. Otworzyłem i drzwi i...

Poranny wiaterek. Można było puszczać latawce z żelbetonu. Po dwóch sekundach wyglądałem jak dzieło Picasso. Nos miałem na czubku głowy, usta na czole, oczy w okolicach uszu. Piękny widok. Nie zraziłem się. Brnąłem dalej. Brnąłem... Po prostu stanąłem pod wiatr, rozłożyłem ramiona i dałem się ponieść. Upadłem akurat pod drzwiami sklepu. Otrzepałem się z kurzu, błota oraz wydzielin zwierzęcych ciał, no bo przecież nie ze śniegu, po czym wszedłem do środka. Różnica temperatur sprawiła, że poznałem dogłębne znaczenie słowa szok termiczny. Po odzyskaniu przytomności usłyszałem od sprzedawcy: "przywrócenie akcji serca było czystą formalnoscią". Byłem wdzięczny, szczęśliwy i oszołomiony. Pewnie dlatego kupiłem sześć bułek i dwa pączki. Mogłem kupić dwadzieścia, nie musiałbym wracać w tym tygodniu. Podziękowałem i ruszyłem w drogę powrotną. Doniosłem połowę zapasów... Resztą cieszą się ludzie w Białym Stoku. Ach! Ten poranny wiaterek...