Agonia

Różowa skóra staje się biała,

pusty wzrok odpływa w nieznaną przestrzeń, której nikt nie może pojąć.

Usta cierpną jak kwiaty zmrożone pierwszym przymrozkiem.

Ręce robią się zimne, jak gdyby nie istniała już żadna nadzieja na pojawienie się chociażby promyka słońca.

Wyszepcz mi swoje imię, żebym mogła cię godnie pochować.

Właściwie to śmierć, czy wyzwolenie?

Gdzie jest światło?

Czuję zapach przegranych szans, czy może straconych żyć?

Wybacz mi przyjacielu, że nie mogłam ci pomóc.

Wybacz, że musiałeś walczyć samotnie.

Wybacz mi dzielny przyjacielu,

wszystko będzie dobrze, obiecuję.

Teraz zamknę ci oczy, cicho wyszepczę modlitwę i będę z Tobą.

P.s nie długo się spotkamy.