Aksamitny płaszcz ( krótko, ale dramatycznie)

— Nie wierzę – powiedziała drżącym głosem, który z trudem przebił się przez szum samochodów, kilkanaście pięter niżej.

Próbowała odszukać w spojrzeniu mężczyzny ślad dawnych iskierek, dających obietnicę ciepła i bezpieczeństwa, napotkała jednak tylko chłód nadmorskiego sztormowego wiatru.

— To dlatego, że jesteś głupia. – Na jego ustach pojawiło się coś na kształt ironicznego uśmiechu. – Nadal nic nie rozumiesz? Bawiłem się tylko z tobą, ale już mi się znudziłaś. Jesteś jak układanka, zbyt prosta, by spróbować poskładać ją kolejny raz.

Słowa cięły jak żyletki.

Nie istniał na świecie odcień bieli, zdolny opisać jak bardzo zbladła. Zrobiła chwiejny krok w przód, po czym cofnęła się z powrotem do stalowej barierki otaczającej dach apartamentowca. Czy to wszystko było jedynie fikcją, złudzeniem, któremu jak szalona dała się ponieść? Czy rzeczywiście była tak głupia? Stojący przed nią człowiek wydał się jej w tej chwili zupełnie obcy, jak gdyby minione tygodnie nigdy nie miały miejsca. A jednak w odniesieniu do niej miał całkowitą rację.

Przełknęła ślinę, próbując pozbyć się dławiącego uczucia w gardle, mogącego w każdej chwili przerodzić się w szloch. Wygięła usta w gorzkim uśmiechu.

— Masz rację, jestem głupia. Jak mogłam zostawić rodzinę, cały swój klan, dla kogoś takiego jak ty. Cieszę się, że chociaż ty miałeś przyjemność, patrząc, kiedy paliłam za sobą wszystkie mosty. – Ostatnie słowa prawie wykrzyczała, jednak nie zrobiły one na mężczyźnie najmniejszego wrażenia, nie wywołały nawet okruszyny poczucia winy.

Prawda, szorstkimi dłońmi odarła ją z wiary i nadziei, pozostawiając jedynie w spłowiałej halce rzeczywistości. Spojrzała w dół, poza barierkę dachu. Granatowa ciemność, usiana setkami migoczących punkcików wydawała się taka wspaniała, niby aksamitny płaszcz mogący ukryć ją przed światem.

Wystarczył jeden krok.