Anabella cz 26

Zacisnął palce teraz już pustej prawej dłoni w pięść. Prawdopodobieństwo, że jeśli nie odzyska

swojej własności żuci się na Wilka, niebezpiecznie wzrastało. Zrobi mu krzywdę, a wtedy o współpracy

będzie mógł zapomnieć. Dwadzieścia procent, trzydzieści, czterdzieści pięć, odliczał w myślach. Objął

swoje wątłe ciało ramionami, wbijając palce w delikatną skórę, na tyle mocno że na przedramionach

powstały niewielkie sińce.

- Oddaj- poprosił znowu spokojniejszym głosem

Tery dokładniej obejrzał odebrany chłopcu przedmiot, i nie znajdując w nim nic niezwykłego.

- Wyluzuj młody, przecież to tylko ołówek. Chcesz coś napisać?- naigrywał się.

Kilkakrotnie przesunął ołówek w stronę Milana, lecz kiedy ten szykował się by go pochwycić, zabierał rękę

i ukrywał za plecami.

- Nie chcę zrobić Ci krzywdy, ale będę musiał jeśli nie oddasz- zagroził nastolatek, wywołując u zgromadzonych

w pokoju salwy śmiechu.

Drobny chłopczyna z nikąd przybłęda, ośmielał się grozić przywódcy motocyklowego gangu.

- Cały się trzęsę...- rozpoczął Tery, nim jednak zdążył powiedzieć coś więcej koścista dłoń dotknęła jego

ramienia, a on sam jak szmaciana kukła osunął się na ziemię.

W pomieszczeniu zapanowało istne pandemonium. Pełniący raczej do tej pory funkcję obserwatora Zine,

rzucił się na nieoczekiwanie grożnego przybysza. Na drodze jednak stanął mu Are

- Uspokój się- rozkazał nieznoszącym sprzeciwu głosem- Widziałeś, powalił Go jednym dotknięciem. Głupie

działanie, a i Ty znajdziesz się na podłodze.

- Nic Mu nie będzie- zwrócił ich uwagę spokojny, troszkę przytłumiony głos Milana, u którego na powrót między

palcami wirował ołówek.

Obaj mężczyżni wpatrzyli się w niego nieufnie, oczekując dalszych wyjaśnień.

- Po raz pierwszy udało mi się zabrać jedynie cząstkę energii. Zaraz Mu ją oddam w całości i znowu będzie

jak nowy, bo nie potrafię jej- przesz chwilę szukał odpowiedniego słowa- magazynować. Do tej pory

zabierałem całą, i oddawałem Generałowi z willi.