Anabella cz 5

Słowo DEMON wywołało nie mały szok na twarzy Anabelli. O tych strasznych stworach słyszała

jedynie w starych legendach. W jej świecie zostały wytępione całe setki lat temu, a o tym że

istnieją i w tym wymiarze, tata nigdy nie wspominał.

- Ale nie martw się- kątynołwał Tristan, uznając jej szeroko otwarte oczy jako objaw przestrachu.

- Żaden nawet nie dostanie się w pobliże twierdzy.

- Zbudowano ją na poświęconej ziemi.- podioł opowiadanie chłopak w okularach, o wyglądzie

naukowca, który właśnie wszedł do kuchni- Pierwotnie miał tu być cmentarz, ale plany się zmieniły.

- Postawiliście dom na cmentarzu?- z niedowierzaniem spytała Anabella.

Do kuchni schodzili się co raz to nowi mieszkańcy twierdzy, zwabieni smakowitym zapachem

potraw. Po kilku minutach dziewczynę otaczało stadko, chętnych do opowiadania mężczyzn.

- Nie, nie, zle zrozumiałaś, tu nie ma mogił. Plac po prostu został poświęcony- dokończył

opowiadać piegowaty rudzielec, przedstawiając się jako Zinne.

- Nie ma grobów, ale jest spaghetti- zawołał ktoś inny zaglądając do dużego rondla na piecu.

Anabella czuła się wśród nich tak swobodnie, że na chwilę zapomniała o zmartwieniach. Kiedy

przenieśli się do jadalni dołączył do nich Terry. Dziewczyna nie potrafiła odgadnąć, dlaczego

on jeden patrzy na nią z taką niechęcią. Musiała przyznać, że wyglądał onieśmielająco, z

grzywą czarnych włosów i marsem na czole. On i Tristan, różnili się od siebie jak noc i dzień.

- Jak tylko skończycie jeść któryś z chłopaków odwiezie cię do domu, panienko- zakomunikował.

- Pewnie Twoi rodzice się martwią.

Radosny nastrój prysł jak bańka mydlana. Bez medalionu wrota pozostaną zamknięte, a ona nie

wróci do rodziców. Zebrała się na odwagę i wstawszy od stołu spojrzała Teremu w oczy.

- Nie mogę wrócić jeśli nie odzyskam medalionu- oznajmiła.

Rozmowy przy posiłku umilkły, zapanowała napięta cisza. Ta mała pchełka, sprzeciwiła się ich

przywódcy, a w dodatku zrobiła to publicznie. Oczekiwali wybuchu, ten jednak nie nastąpił.

Mężczyzna wyciągną z kieszeni złożoną kartkę i długopis i pchną je w stronę Anabelli.

- Jeśli to naprawdę takie ważne, narysuj jak wygląda. Popytamy.

Przez cały wieczór mieszkańcy twierdzy zastanawiali się, czy szef uległ dlatego że dziewczyna

świetnie gotowała, czy dlatego że była śliczna.