Ari odcinek 28

Skorupka po minięciu łagodnego zakrętu przed maską samochodu zobaczył stary jednopiętrowy biały dom dobrze utrzymany, przykryty dachem z czerwonej dachówki. Obok niego znajdowały się niewielkie zabudowania gospodarcze, a zaraz za nimi pastwiska. Dalej rósł las. Podjeżdżając bliżej dostrzegł więcej szczegółów w najbliższym otoczeniu domu. Przed nim były dwa ogródki, ładnie pielęgnowane i oddzielone chodnikiem wyłożonym polnym dość gładkim kamieniem. Z prawej strony były rabaty z różnokolorowymi kwiatami, a po lewej stronie rosły warzywa. Kiedy zatrzymał auto i wysiadł z niego, poczuł zapach ziemi, intensywny jak po deszczu i kwitnących kwiatów. Dookoła niego w powietrzu latały pszczoły. Było ich tak wiele, że zaczął rozglądać się za pasieką, lecz z miejsca w jakim stał jej nie widział. Nosem intensywnie wciągał powietrze chcąc nasycić się nieznanym wiejskim aromatem. Woń była taka odmienna od tej jaka w większości towarzyszyła mu przez całe życie. Tamto powietrze przeważnie śmierdziało spalinami, kurzem, uryną i wilgocią. Dlatego kiedy był tylko w stanie wymykał się z domu i szedł w tym kierunku. Tylko w tym miejscu zawsze był rzadki las z gęstym wysokim poszyciem, składającym się w większości z pokrzyw i zamieszkałym przez komary oraz kleszcze. Zaczął rozglądać się w koło, okolica wydawała się mu znajoma, te same góry, stoki, nawet budynki miasta w oddali wydawały się nie zmienione. Jednak niedaleko za cmentarzem świat uległ transformacji i zamiast drzew oraz ugorów widział wioskę, pola uprawne, pasące się zwierzęta. Nawet słyszał odgłosy dochodzące z tamtego kierunku.

Świat w jakim sie znalazł był taki stabilny, jakby od zawsze tutaj tak wyglądał, a on w swoich wcześniejszych obserwacjach się mylił.

- Chcemy wysiąść bezpiecznie, mógłbyś otworzyć nam drzwi – usłyszał będąc zatopiony w myślach głos, spojrzał w kierunku, z którego słyszał prośbę.

Przed sobą w drzwiach samochodu z opuszczoną do połowy szybą zobaczył głowę szczura, patrzącego na niego.

- No dobra – powiedział męskim głosem szczur – ach te twoje zasady, kobiety pierwsze. Proszę otwórz drzwi samochodu pragnę z Primą bezpiecznie wysiąść, a nie przeciskać się i niepotrzebnie skakać z okna samochodu skoro jesteśmy na miejscu.

Niezwykła, jak dla Skorupki, prośba poskutkowała. Bezwiednie załapał za klamkę w drzwiach swojego pojazdu. Kiedy je uchylił z wnętrza wyszły dwa szczury i podeszły do stojącej do nich tyłem Marii.

- Ari tutaj jest tak pięknie, jak kiedyś, jak w najszczęśliwszym dniu twojego dzieciństwa, czas się zatrzymał i za chwilę mielibyśmy zobaczyć twoich rodziców – powiedział drugi szczur, tym razem żeńskim głosem.

Kobieta na dźwięk tych słów drgnęła, a zwłaszcza swojego imienia, jakby ktoś wyrwał ją z głębokiego snu. Odruchowym ruchem ręki zsunęła chustę ze swojej głowy. Skorupka zobaczył jak długie gęste prawie białe włosy, skrząc się w słonecznym blasku zsunęły się po plecach sięgając aż do łydek. Wykonała obrót spoglądając do dołu. Wtedy dostrzegł jej piękną twarz, nie zniszczoną przez ogień i mimiczne zmarszczki. Nie można było się pomylić, z wyglądu była tą samą osobą, jaką poznał, lecz jej postać stała się świetlista. Rękę, którą ściągała chustę miała jeszcze uniesioną do góry i przesuwając ją na dół, dłonią wygładziła wczorajsze brudne ubranie. Nagle wraz z tym gestem jej łachy, przemieniły w białą sięgającą do ziemi kreację ozdobioną złotym haftem. Odsłonięty dekolt przykryła kolia wysadzana bez wątpienia drogimi kamieniami, a na głowie pojawił się diadem.

Skorupka poczuł się jakby nagle zjawił się w filmie o księżniczkach i czarodziejkach. Prawdziwości temu uczuciu dodały klękające przed kobietą i mówiące prawie jednocześnie szczury.

- Pani cieszymy się, że wróciłaś już jako Naznaczona.

- I ja się cieszę moi dzielni opiekunowie, za wasze poświęcenie – powiedziała i pochyliła się głaszcząc dłonią najpierw samicę, a później samca.

Skóra szczurów przez ten gest została oczyszczona z blizn po poparzeniach i pokryła się świeżym futrem. W ten sposób gryzonie odzyskały zdrowy wygląd. Musiały też poczuć się znacznie lepiej, ponieważ nie wytrzymały w pokłonie i zaczęły sprawdzać własne ciała oraz ich wytrzymałość na rozciąganie. Kobieta na ten widok uśmiechnęła się ciepło, jakby patrzyła na bawiące się dzieci. Dopiero po dłuższej chwili uniosła głowę i spojrzała na mężczyznę oczami, których tęczówka miała złotą barwę. Okrągłe źrenice były koloru nieba, jakie można zaobserwował w słoneczny dzień w południe.

- Panie Wojsławie dziękuję za pomoc.

Skorupka nie wiedząc dlaczego tak się zachowuje. Przyłożył prawą dłoń do serca, pokłonił się i powiedział.

- To ja powinienem podziękować pani, za to co doświadczyłem i otrzymałem.

- Za swoje usługi otrzymuje pan ode mnie sowite wynagrodzenie – powiedziała wskazując wypielęgnowaną dłonią nieodległe miejsce.

Mężczyzna spojrzał w tamtym kierunku i zobaczył swój stary samochód lśniący nowością, a jego wnętrze wypełniały bezcenne dzieła sztuki. Już na pierwszy rzut oka ich wartość wycenił na kilka milionów złotych. Tylko nie wiedział w jaki sposób mógłby uzasadnić ich posiadanie, skoro państwo kładło łapę na wszystko. W tym przypadku prawo nie uległo zmianie od upadku komunizmu i dalej sprzedający antyki z ich posiadania musieli się tłumaczyć, że zostały „znalezione u dziadka na strychu”.

- Dziękuje za kolejny hojny prezent od pani – odpowiedział w ukłonie.

- Proszę go zatrzymać i spokojnie odjechać do domu teraz, dzisiaj albo innego dnia – dodała.

Nawet nie wiedział dlaczego musiał zadać pytanie.

- Czy będę mógł panią jutro odwiedzić?

- Nie – padła zdecydowana odpowiedź.

- A w inny dzień?

- Też nie.

- Dlaczego?

- Miejsce, w którym jesteśmy dla zwykłych śmiertelników nie istnieje, ponieważ zostało ono stworzone po zaatakowaniu mnie przez pramatkę i ma przed niebezpieczeństwem chronić do końca misję jaka została na mnie przed narodzinami nałożona. Najprościej można jego istnienie wytłumaczyć powstaniem bąbla międzyczasowego w tym miejscu. Wyjść z niego jest łatwo, lecz powrócić znacznie ciężej, a dla pana byłoby to niemożliwe. Nawet nie mogłabym pana ponownie wprowadzić, ponieważ wcześniej musiałabym z niego wyjść w określonym miejscu, a jest to niemożliwe.

- Stała się pani więźniem tego miejsca?

- Nie, jestem mieszkańcem ostoi i pewnego dnia jak będę gotowa do konfrontacji wyjdę z niej. Wtedy może uda mi się odzyskać choć w części to, co zostało zagrabione przez uzurpatora.

Skorupka nie wiedział, co ma odpowiedzieć i jak powinien się zachować słysząc takie rewelacje, a jeszcze mniej je rozumiał.