Bez odpowiedzi - cz. I

Sohan wszedł ukradkiem do pokoju i zamknął po cichu drzwi. Krew pulsowała w nim jak nigdy dotąd. Czuł strach, ale za wszelką cenę musiał poznać prawdę. Wiedział, że jeśli zostanie przyłapany, może nie wyjść z tego żywy. Na dole trwał raut, słychać było przytłumione dźwięki muzyki i odgłosy rozmów. Wszystko wyglądało na pozór normalnie. Ale ci ludzie, z którymi przed chwilą pił szampana i prowadził lekką rozmowę, w jednej chwili mogli zamienić się w bezwzględne bestie, wyzbyte sumienia i skrupułów. Długo pracował na to, aby znaleźć się w tym miejscu i był, jak miał nadzieję, o krok od rozwiązania sprawy. W ciągu ostatnich kilku godzin nastąpił niespodziewany zwrot w biegu zdarzeń. Zdał sobie sprawę, że do tej pory szedł fałszywym tropem, pomijając fakty, które dopiero teraz, zebrane w całość zaczynały nabierać nowego sensu. Wszystko za sprawą kobiety, która chciała go uwieść w tym miejscu kilka godzin temu.

Zadzwoniła do jego pokoju kwadrans przed szesnastą. Oznajmiła, że jest w kiepskim stanie psychicznym i boi się, że nie poradzi sobie z przyjęciem tylu gości. Dzisiejszy raut był wstępem do mającej trwać trzy dni imprezy charytatywnej, a ona miała pełnić rolę gospodyni domu. Potrzebowała z kimś porozmawiać, wyrzucić z siebie wszystkie obawy – tak przynajmniej mówiła. Sohan rozumiał presję i odpowiedzialność, jaka na niej spoczywała. Nie mogła zawieźć męża, który pokładał wielkie nadzieje na rozwój swoich interesów za sprawą zaproszonych prominentów. Sohan wyczuwał jednak pewien rozdźwięk między tym, co mówiła, a uwodzicielskim tonem jej głosu. Miał wrażenie, że jest to dalszy ciąg gry, którą rozpoczęła z chwilą zatrudnienia go jako osobistego ochroniarza rodziny. Znał ten typ kobiet- żon bogatych biznesmenów, bawiących się każdym napotkanym facetem, o ile spełniał ich estetyczne wymagania. A on spełniał je niewątpliwie, a może nawet za nadto. Sportowa sylwetka i zawsze dobrze dobrane ubranie idealnie komponowały się z śniadą cerą, lekkim zarostem, czarnymi, średniej długości włosami i stylowymi okularami w czarnych, szerokich oprawkach. Jeśli dodać obycie towarzyskie, biegłą znajomość trzech języków obcych i egzotyczne imię, Sohan na salonach prezentował się bardziej jak światowiec, człowiek interesów, niż jako zarabiający na życie bodyguard.

Mimo podejrzeń, nie mógł odmówić. Poszedł.

W pokoju panował półmrok, a Rita leżała na kanapie w stroju wieczorowym i przeglądała coś w smartfonie. Obok niej leżały czarne buty na wysokich szpilkach. Gdy go zobaczyła uśmiechnęła się zalotnie, podkurczyła zgrabnie nogi i wykonała dłonią wskazujący gest, aby przy niej usiadł. Jednak Sohan nie miał zamiaru tego robić. W innych okolicznościach poszedłby zapewne na całość, lecz teraz miał za dużo do stracenia. Gdyby ktoś się o nich dowiedział, najpewniej straciłby życie, a prawda nigdy nie ujrzałaby światła dziennego.

Nie mógł zawieść tych wszystkich matek czekających na wiadomość o losie córek, jakakolwiek straszna by była. I nigdy by sobie nie wybaczył, że z powodu romansu zniweczył trwające blisko rok dochodzenie.

Postanowił zdecydowanie wyprzedzić zamiary Rity, która - widząc jego brak reakcji na gest zaproszenia - właśnie wstała z łóżka i szła w jego kierunku kołysząc erotycznie biodrami. Już miała go objąć za szyję, gdy Sohan przytrzymał jej ręce i lekko odepchnął.

W mgnieniu oka na jej twarzy pojawił się gniew.

- Co ty wyprawiasz ?! - syknęła ze złością. Spróbowała go objąć jeszcze raz, ale znów ją powstrzymał. Robił to najdelikatniej jak potrafił. Zdawał sobie sprawę, że Rita nie znosi sprzeciwu, a gdy go napotka, może stać się nieobliczalna. Przewidywał różne scenariusze. W najlepszym wypadku mogła wpłynąć na swojego męża i doprowadzić do zwolnienia Sohana. W najgorszym, była zdolna zaaranżować okoliczności mogące zakończyć się jego śmiercią. Dlatego kontynuował swoją taktykę utwierdzania jej w przekonaniu, że jest nią zainteresowany, lecz muszą zaczekać na odpowiedni moment.

- Posłuchaj…zanim tutaj wszedłem natknąłem się na twojego męża. Widział, że idę na górę. Jest za duże ryzyko…

Sohan był przekonany, że to kłamstwo się sprawdzi i będzie wystarczające, aby Rita się opanowała. Ona jednak zdawała się nie zwracać uwagi na niebezpieczeństwo. Z dzikim spojrzeniem rzuciła się na niego i zanim zdążył ją ponownie odepchnąć, zdążyła polizać jego twarz, zostawiając na niej smugę czerwonej szminki. Następnie, jakby zaspokojona, odwróciła się i wolnym krokiem podeszła do niedużego stolika, na którym stał niedokończony kieliszek czerwonego wina. Wzięła łyk i nagle, zupełnie niespodziewanie wykonała zamaszysty ruch ręką, wyrzucając resztki jego zawartości w stronę Sohana. Czerwony merlot spłynął po jego policzku i pobrudził kołnierzyk białej, świeżo prasowanej koszuli. Rita ubrała buty i wyszła bez słowa.

- Głupia suka – pomyślał. – Wariatka.

Było oczywiste, że nikt nie może go zobaczyć w takim stanie. Dlatego czym prędzej wszedł do przyległej do pokoju łazienki, chwycił ręcznik i zaczął ścierać szminkę. Miał mało czasu. Pierwsi goście mieli przybyć za niecałą godzinę, a on chciał wykonać jeszcze rutynowy obchód pałacowego parku. Przez kilka minut, bezskutecznie szukał sposobu na usunięcie lub choćby zamaskowanie śladów wina na koszuli. Szybko jednak odpuścił i postanowił udać się ukradkiem do swojego pokoju na parterze, by się przebrać. Już miał wychodzić, gdy nagle jego uwagę przykuła dziwnie odstająca, glazurowa płytka przy drzwiach łazienki...

C.D.N.