Białe koszule

W koszule się białe stroimy,

A jak różne są od nas.

Zabieramy je wszędzie,

Więc widzą grzechy.

Plamimy je !

One być czystymi nie pragną.

To koszule nasze,

i każdy ma swoją.

Na mojej już miejsca brakuje,

a nie zmienię jej nigdy.

Wasze jeszcze życie chłoną,

nie znając dróg krętych

Wszystkie są identyczne.

Wciąż, tak różne.

To koszule nasze,

i każdy ma swoją.

Koszule są białe,

choć co dzień malowane.

Gdzieś na sercu się plama pojawi.

Od Wina ? Od dymu?

Może od ludzkich popędów przeklętych?

Dowiesz się tego, gdy już razem zaśniecie,

I szeptać ci będzie bawełna jej droga.

To koszule nasze,

I każdy ma swoją.