Bitwa literacka - Śpiąca królewna - Chantal 2 - Sen

TEMAT GŁÓWNY: "Przez cały ten czas źle rozumieliśmy bajkę o śpiącej królewnie. Książę nie pocałował jej, aby ją obudzić. Ten, kto spał sto lat, raczej się nie obudzi. To działało w drugą stronę. Pocałował ją, aby obudzić się z koszmaru, który go tam sprowadził."

 

Temat dodatkowy: Klimat noir, brudna poetyka - miasto pożerające duszę bohaterów, miasto wypaczające.

Każda historia ma jakiś początek. Ta zaczęła się kilka tygodni temu, kiedy to na moim strychu znalazłam starą szafę grającą. Co wieczór starałam się znaleźć kilka wolnych minut, by wdrapać się po skrzypiących schodach, przekręcić klucz z wielkim uchem otwierający bramę poddasza, zasiąść swobodnie na wygodnym fotelu i odsłuchać jednego z utworów, jakie skrywała Chantal.

 

Tę część Chantal znajdziesz w Zeszycie drugim mojej książki: Opowiadania z zakładką :)

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (9)

  • Ginny 27.04.2016
    Wow! Pierwszy tekst, który mnie zadowolił! Niesamowite, choć nie wiem czy zgadza się z głównym tematem :P Nie ja to będę oceniała :) Orginalny pomysł, ciekawe wykonanie. Błędów nie widziałam i zostawiam to dla innych :< Ode mnie 5^^
  • KarolaKorman 27.04.2016
    Dziękuję Ginny :)
  • Shiroi Ōkami 27.04.2016
    Zabrakło mi sytuacji kupowania produktów u Lulu - była ważną postacią, a pojawiła się zaledwie raz, jakby stanowiła element tła dla historii, a gdyby nie ona, dalszy ciąg historii nie miałby miejsca. Mnie osobiście trochę smutno, że pominęłaś ten wątek z nią.
    Podobało mi się słuchanie muzyki, przenoszącej nas w inny świat - ile to razy słuchałam piosenek i wczuwałam się w historię, albo wyobrażałam sobie do niej obrazy, niekiedy rysowałam. Dlatego rozumiem główną bohaterkę. Aż puściłam sobie słuchaną przez nią piosenkę i faktycznie - obrazy, szczególnie na początku, same przychodzą do łepetyny.
    Jednak niestety opowiadanie było jak na mój gust za bardzo skrócone, wierzę, że potrafiłabyś wyciągnąć z niego więcej.
    Zazwyczaj wypowiadam się też co do błędów, ale tym razem zostawię to Trybunałowi - nie zostawią na nas suchej nitki ;D
    Powodzenia, Karola! :*
  • KarolaKorman 27.04.2016
    Dziękuję Shiroi :) Tak, masz rację Trybunał suchej nitki na nas nie zostawi hi, hi, ale lubię ich rozkładanie na części pierwsze :) Co do wątku z Lulu, może masz rację. Może to pierwsze spotkanie dodałoby pikanterii, jednak zbyt szczegółowo nie chciałam tego opisywać. Samemu Janowi dopiero po wyjściu myśl o drugiej połowie wpadła do głowy. Dziękuję, że poświęciłaś czas i Tobie również powodzenia :)
  • alfonsyna 10.05.2016
    Na początek składam ogromne przeprosiny za moje karygodne spóźnienie. Ocena moja na ten moment już w ogólnym rozrachunku nic nie zmieni, ale zgodnie z obietnicą wstawiam ją tutaj w bitewnej formie. Gratuluję świetnie wykonanej roboty! ;)

    Styl (1 do 10)

    Ogółem styl mi się podoba, czyta się lekko, nic nie jest przekombinowane, wszystko zrozumiałe, ładne przejścia między opisem a dialogami. Kilka błędów się znalazło, głównie raczej literówek i braki w przecinkach. Podam parę przykładów:
    „znalazłam starą szafę grającą. […] starałam się znaleźć” – to „znajdowanie” trochę w nadmiarze
    „odsłuchać jednego z utworów” – „odsłuchać jeden z utworów” lub „posłuchać jednego z utworów” – kwestia odmiany, gdyż odsłuchuje się „coś”, natomiast słucha się „czegoś”
    „Chantal, bowiem, ma” – usunęłabym te przecinki, nie wydają mi się konieczne w tym przypadku, gdyż nie traktuję tu „bowiem” jako wtrącenia, a jeden z elementów zdania
    „Nie wiem czy tak działa na moją wyobraźnie” – „wyobraźnię”, no i przecinek przed „czy”
    „Starą szafą grającą, która opowiada historie” – całą tę nazwę ujęłabym w tekście w cudzysłów, gdyż jest swego rodzaju nazwą własną, którą bohaterka szafie nadała
    Tytuły piosenek, np. „Woman In Love” czy „The friends of Mr. Cairo” również należałoby wsadzić w cudzysłów jako nazwy własne
    „stukot jego skórzanych obcasów” – obcasy same w sobie chyba skórzane nie są, może lepiej „obcasów jego skórzanych butów”
    „Wszystko jest szare, ponure i ziaje niepewnością” – zamiast „ziaje” pasowałoby mi tu raczej „zieje” – „ziaje” pochodzi od „zziajany”, czyli inaczej „zdyszany”; „zieje” natomiast właśnie od „ziać”
    „Toteż nie długo byliśmy partnerami” – „niedługo”
    „wnosząc butelkę białej wódki” – może to tylko moje odczucie, ale słowo „białej” nie pasuje mi do wódki, raczej dałabym tu „czystej wódki”, bo sądzę, że o taką właśnie chodziło (popraw mnie, jeśli się mylę)
    „Nie jedna chciała” – „niejedna”
    „ostatnia rzecz, o której myślałem wracając – mogę zapalić?” – tu bym jednak dała kropkę po „wracając” i „mogę zapalić” uczyniłabym kolejnym zdaniem
    „kładąc przede mną szklany podstawek” – „szklaną podstawkę” – zdaje mi się, że „podstawka” to jednak powinna być forma żeńska ;)
    „dokładając smugę dymu do już ponurego pomieszczenia – ja mówię o niej” – tu też bym zrobiła dwa zdania, czyli po „pomieszczenia” kropka, a potem od wielkiej litery, generalnie dlatego, że w innym przypadku wychodzi z tego potwornie długie i w dodatku niezbyt płynne i mało sensowne zdanie, co również w dialogach ma znaczenie
    „zrobi się cieplej to, to całe menelstwo” – w sumie można by tu pozmieniać odrobinę szyk, może lepiej by się ze sobą posklejało – „zrobi się cieplej, to całe to menelstwo” – taka moja sugestia, wtedy to przejście wydaje mi się bardziej płynne i naturalne
    „Pani do, setke i dwa szlugi, pani do, połówke i paczke” – to całe wyrażenie ujęłabym w tekście w cudzysłów, jako że jest to cytat, co do braku ogonków – uznaję to za celową stylizację
    „Nie raz słyszałem” – „nieraz”
    „Teraz oby dwaj moglibyśmy” – „obydwaj”
    „już oboje jesteśmy starzy” – „już obaj jesteśmy starzy” – bowiem mowa tu o dwóch osobnikach płci męskiej, „oboje” tyczy się towarzystwa mieszanego płciowo
    „Czy facet może zadłużyć się w dziewczynie po jednym spotkaniu?” – osobiście przypuszczam, że jak najbardziej zadłużyć się może, czyli popaść w długi, ale raczej przez dziewczynę lub dla niej, a tutaj zdaje się chodziło o to, czy może się „zadurzyć”
    „Ale? Człowieku?” – nie pasuje mi to tutaj w formie pytającej, prędzej jako wykrzyknik – „Ale człowieku!”
    „w tym momencie miałem to gdzieś – to za nią się przebrałam” – znowuż bym to podzieliła na dwa zdania, nie brzmi ani nie wygląda to za dobrze w takiej formie
    „nie ważne są czasy i miejsca” – nieważne
    „a wyszło, że przekonał się, iż takie rzeczy są nie możliwe” – „niemożliwe”, poza tym wyrzuciłabym „wyszło, że” – bez tego całe zdanie brzmiałoby o wiele lepiej
    Dałabym wyższą ocenę, ale muszę obniżyć za błędy.

    OCENA: 6


    Wewnętrzna spójność logiczna opowiadania (-5 do 5)

    Jak dla mnie – wszystko dobrze się zgrało. Główna oś fabularna, osadzająca się na perypetiach Jana Pomorskiego, płynie liniowo, swobodnie i logicznie. Rozumiem, że historia ta miała odzwierciedlać wspomnianą na początku piosenkę i z tego też względu toczy się w taki właśnie sposób. Aczkolwiek, gdyby pominąć utwór muzyczny i nie wiązać z nim tej opowieści – również uważam ją za jasno i sensownie rozegraną. Jeśli ktoś piosenki nie zna i nie zdecyduje się na jej odsłuchanie, według mnie również odnajdzie w tym opowiadaniu ciekawą historię, z którą warto się zapoznać. Nie miałam problemów ze zrozumieniem czegokolwiek, przez wszystko przepłynęłam z przyjemnością, chociaż też nie dałam się jakoś mocno zaskoczyć, gdyż trudno byłoby mi się spodziewać happy endu.

    OCENA: 3


    Zbieżność z tematem (0 do 5)

    Temat nie jest może widoczny na pierwszy rzut oka, ale bardzo zgrabnie wplątany. Główny bohater tak naprawdę chce zmienić zarówno własne życie (czyli obudzić samego siebie z koszmaru, w którym utknął), jak też życie swojej wybranki (metaforycznej królewny, która jednak tak mocno dała się wciągnąć w to ponure środowisko i jest w nim od tak dawna – metaforyczne sto lat – że tak naprawdę możliwość „obudzenia” jej jest już dalece znikoma). Ostatecznie wszystko kończy się fiaskiem, lecz przypadło mi do gustu takie oddanie tematu. Dodatkowo bardzo wyraźnie widać to, moim zdaniem, w ostatnim akapicie – który oddaje istotę tematu i jego powiązanie z całą historią.

    OCENA: 4


    Ocena kontekstowa dla danego gatunku

    Trudno mi to rozpatrywać, biorąc pod uwagę całość tekstu. Sama historia Jana chyba leży jednak najbliżej dramatu ze stylizacją na noir, klamra ją otaczająca (czyli słuchająca szafy grającej bohaterka) też mieści się gdzieś w formie obyczajowej z jakimiś elementami fantastyki. Niech w takim razie tak zostanie.


    Estetyka tekstu (0 do 3)

    Nie mam zastrzeżeń, bo tekst ładnie się prezentuje, wszystko na swoim miejscu, ale odrobinkę obniżę przez wzgląd na drobne błędy w zapisie dialogów.

    OCENA: 2


    Spójność fabularna (-5 do 5)

    No cóż, nie da się ukryć, że skoro czytałam poprzednią Twoją „Chantal” chcąc nie chcąc, nie byłam w stanie uwolnić się od niej i rozpatrywać ten tekst wyłącznie jako osobny byt. Mimo to, uważam, że to krótkie wprowadzenie na początku w zupełności wystarcza, by nie mieć żadnych problemów z prawidłowym odczytaniem głównego założenia fabuły – tajemniczej szafy grającej, która „opowiada” historie. Zresztą, już poprzednim razem spodobał mi się ten pomysł i zdania nie zmieniam – jest oryginalny, mocno intrygujący i nie da się ukryć, że przykuwa uwagę od samego początku. Bo któż sam nie chciałby mieć w domu takiej szafy, która daje możliwość przeżycia niemal niezliczonej ilości „cudzych żyć”, chwilowego odcięcia się od rzeczywistości, przeżycia przygody we własnej wyobraźni? Ale wracając do fabuły jako takiej – historia Jana płynie bardzo naturalnie, Jan jako główny bohater bardzo przypadł mi do gustu – kupił mnie swoim cynicznym podejściem do życia, skłonnością do drwin ze świata i ludzi, patrzeniem na życie z lekkim przymrużeniem oka, choć jednocześnie z goryczą człowieka w jakiś sposób przegranego, który już niejedną szansę zaprzepaścił. Dodatkowo wydaje mu się mimo wszystko, że nadal jest swego rodzaju siłaczem, herosem, którego nic nie ruszy – i to jego silne przekonanie o własnej sile sprawczej powoduje, że stara się „uratować” Lulu i że beztrosko wychodzi na ulicę, niejako nie przejmując się niebezpieczeństwem, przed którym ostrzega go jego przyjaciel. I za tą swoją pewność siebie i „beztroskę” przyszło mu zapłacić najwyższą cenę. Uśmiechnęłam się, czytając o jego podejściu do dzieci – „zrobię i będę miał” – to takie „typowe” męskie myślenie, oparte głównie na stereotypach. Dodatkowym „smaczkiem” była wzmianka o tym, że nie jada krwistych steków – niby nic, a jednak takie rzeczy sporo o bohaterze mówią, ładnie zarysowują jego charakter – i ja takie rzeczy naprawdę uwielbiam. Podoba mi się też podsumowanie, że „każde pokolenie ma swoich przestępców, stróżów prawa i fatalne kobiety”.
    Dialogi w większości wyszły w moim odczuciu naturalnie – ładnie budują i przedstawiają relację między policjantami, całkiem fajnie też wyszedł „przerywnik” w postaci rozmowy z mężczyzną, który miał odśnieżać „bo jest zima”, a nie dlatego, że jest śnieg. Mimo wszystko jednak wydaje mi się, że to relacja między dwoma policjantami wyszła tu na pierwszy plan, relacja Jana z Lulu okazała się nieco mniej wyrazista, a może po prostu było jej za mało. Może dałoby się ją nieco rozwinąć, żeby końcowa scena nabrała więcej wyrazistości, ale jak na wymagania bitewne oraz powiązanie z konkretnym utworem muzycznym – uznaję, że wyszło dobrze. Rozczarowałam się trochę zakończeniem historii Jana – wszystko pozostawione w zawieszeniu, chociaż tak naprawdę każdy może się domyślić, co się stało. Być może oczekiwałam jakiegoś mocniejszego akcentu, chociaż zdaję sobie sprawę, że tak właśnie miało to wyglądać, również biorąc pod uwagę utwór muzyczny, więc nie mam tego za złe, bo z drugiej strony – takie niedopowiedzenia dają jednak duże pole dla wyobraźni.

    OCENA: 2


    Zgodność z zasadami bitwy (0 lub 1)

    Wszystko jak trzeba, nie mam uwag.

    OCENA: 1


    Zadania dodatkowe (0 lub 1)

    Jak dla mnie – klimat noir się pojawił, pożerające miasto również – być może się nie znam, ale to, co dostrzegłam, wystarcza mi, by dać taką, a nie inną ocenę.

    OCENA: 1

    SUMA: 19/30
  • KarolaKorman 11.05.2016
    Dziękuję pięknie i nie mam Ci za złe, że wstawiłaś dopiero dzisiaj :) Cieszę się, że pomimo moich potknięć spowodowanych brakiem czasu, tekst dało się przeczytać i był zrozumiały :) Dla wiadomości: stare, markowe buty posiadały nie tylko skórzane obcasy, ale całą podeszwę :)
  • alfonsyna 11.05.2016
    Tekst był bardzo przyjemny w odbiorze, a potknięcia się w końcu zdarzają każdemu. Jeśli o buty chodzi - to chyba nie pomyślałam o tym, także niech to będzie mój błąd, do którego się chętnie przyznaję. :)
  • KarolaKorman 11.05.2016
    Nie uznałam tego jako Twój błąd, każdy może o czymś nie mieć zielonego pojęcia, a uczymy i dowiadujemy się różności przez całe życie, dlatego też o tym wspomniałam :) I miło mi czytać, że tekst się podobał, dziękuję :)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania