Bogowie Markotu l

Dusza wygrywa żałosną balladę o śmierci. Jej palce muskają białe klawisze. Ze środka wydobywa się długo oczekiwana melodia, która zawiśnie w powietrzu na wieki i odda się tylko straconym...

*

Dwaj zabłąkani śmiertelnicy, pośród ciemnej otchłani. Gałęzie wysokich drzew odgryzają kawałki księżyca, a kruki zajmują pierwsze miejsca na widowni. Niepewność owija szyję nieznanej Cruelli. Zapewne zaraz ją udusi. Piwne oczy obłędnie wodzą po krzakach. Bezwonny dym zasiewa postrach tu i ówdzie. Jej gościna to tylko kwestia czasu. Wskazówka na zegarze zguby rusza.

- Kiryu! - Błąd. Gwałtownie zasłania usta. Głupia, nie ma dla ciebie ratunku. Ostrożnie wysuwa nogę do przodu. Noc jest lodowata lecz jej rajstopy grzeją nogę jak kominek. Nagle chłód... O tak, okropny chłód łapie delikatną stopę niczym ręka sprawiedliwości. Ponownie upewnia się, że jest bezpieczna. Ciągle wierzy w ucieczkę i ukochanego. Dla mnie jest jak nędzny tonący między grupą wygłodniałych rekinów.

Wtem w ciemności światło - ostre, zapowiadające przybycie kłusownika po ofiarę. Uciekaj. Może zdążysz uchronić się przed zgubą. Woda w bagnie mrozi krew w żyłach.

- O Mesjaszu, jeśli tutaj jesteś, daj mi siłę. - Mamrocze pod nosem. Podoba mi się to, że nabywa doświadczenie. Zasada pierwsza: w Markocie nie można krzyczeć. Wolno zanurza się w mazi, która farbuje jej odzienie i ciało na zgniłozielony. Idą. Idą po ciebie. Coraz bardziej nerwowość przejmuje kontrolę nad jej zmysłami. Teraz liczy się już tylko jedno - przeżyć. Traci grunt i zniża się. To bagno. Nie staw. Stąd nie wypłyniesz. Słyszy kroki. Odbywa swój ostatni skok w dal i jej usta pochłaniają gęstą ciecz. Żegnaj. Zaraz poznam twoje imię...

Z uszanowaniem, twój obecny obserwator.

* * *

To taka chwilowa odskocznia od Dobrego Czasu. Jest kompletnie inna i mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu. Od razu mówię, że opowiadanie podzielę na trzy części ;)