Bożek Re

Już na samym początku trzeba zaznaczyć, że ten bożek Re w tytule nie ma niczego wspólnego ze staroegipskim wszechpotężnym bogiem Ra, ponieważ w przeciwieństwie do tamtego on jest naszym narodowym dobrem prawnie chronionym. Dlatego nie można go kopiować, podrabiać i licencji na niego za żadne skarby świata nie sprzedamy skoro będzie z nami póki my żyjemy. Natomiast Ra nie wytrzymał próby czasu, jego wyznawcy ulegli wpływom innych prawdziwych wiar i nie tylko zaprzestali go czcić, lecz jeszcze się wyparli, a on popadł w zapomnienie.

Dzięki bożkowi Re rozwijamy się i kwitniemy cokolwiek to znaczy, w nieokreślonym do końca zakresie. On nie stanowi żadnej konkurencji dla prawdziwego Boga, więc przez nikogo jest nie niepokojony, a zwłaszcza prawdziwie wierzących i czuje się w naszej ojczyźnie wprost wyśmienicie.

Powstanie Re zostało zapoczątkowane w tysiąc dziewięćset czterdziestym czwartym i nosiło nazwę Re-formy rolnej. Siła jego od początku musiała być ogromna, ponieważ wódz kraju patrona nie sprzeciwił się rolniczym anomaliom na podporządkowanym sobie terenie. Zgodnie z wcześniejszą koncepcją mieliśmy rozwijać się w cieniu wielkiego brata i wszelkie cudowne jego osiągnięcia powinniśmy przeszczepiać bezkrytycznie na rodzimy grunt. Zwłaszcza, że jednym z najwspanialszym osiągnięć Kraju Rad było powstanie Kołchozów i mniej wydajnych Sowchozów. Cechą wspólną, czyli chlubą, jednych i drugich była wysokość wypłacanych wynagrodzeń zatrudnionym pracownikom. Wprost bajeczne płace osiągnięto dzięki pominięciu banku centralnego i wprowadzenie z rozmachem Związek Radziecki w system bezgotówkowy, bez generowania niepotrzebnych wydatków na bankomaty i karty płatnicze. Ekonomiści socjalistyczni już wtedy wiedzieli, że terminale i kasy fiskalne zużywają niepotrzebnie energię elektryczną, która potrzebna jest do ważniejszych celów. Konieczni też są informatycy, wysokiej jakości papier i tworzenie bazy danych użytkowników. Chcąc uprościć i ujednolicić system płac w wiejskich zespołach robotniczych, wymyślono wynagrodzenie w naturze. Pracownicy otrzymywali tygodniówki i na nie również składała się premia w postaci dwóch kilogramów ziemniaków oraz płacy zasadniczej w wysokości dziesięciu kilogramów jakiegoś zboża, prosa czy buraków. Taki system gwarantował zdrowe społeczeństwo pozbawione cholesterolu, niepotrzebnej nadwagi i chorób układu krążenia oraz powstających z otyłości. Dzięki tak wspaniałej diecie nowoczesne wyposażona i sprawna służba zdrowia radzieckich terenów wiejskich przez całe dziesięciolecia nie zanotowała nawet jednego przypadku zgonu spowodowanego niewłaściwym odżywianiem.

Chcąc dokonać jakiegokolwiek porównania siły nabywczej wynagrodzenia w naturze pracownika sowieckiego sektora rolniczego, jedynie można posłużyć się przykładem zaobserwowanym w markecie w sobotę poprzedzającą bez handlową niedzielę. Wtedy przeciętna polska rodzina dwa plus jeden, żeby przeżyć do poniedziałku kupuje żywność w kilogramach przynajmniej trzy krotnie więcej od małżeństwa kołchoźników pobierających tygodniówkę.

Polscy komuniści byli mało ideowi i sprzeciwili się wspaniałym oraz gruntownie sprawdzonym rozwiązaniom. Popaprańcy wymyślili coś własnego i przystąpili do rozdania ziemi chłopom. Nawet przez myśl im nie przeszło, że grunta od zawsze są pańskie i kmiotom wara od ziemi. Stalin jako dobry wujek nie sprzeciwił się w sposób gwałtowny tak jawnej niekompetencji i machając ręką, ocalił niedobitki aktywistów międzynarodówki oszczędzone z wcześniejszego jego pogromu. Wpływ na jego decyzje miał raport szefa instytucji, która kilkakrotnie zmieniała nazwy, lecz zawsze była strażnikiem rewolucji. „Najbardziej pazerne chłopy, które jako pierwsze wyciągnęli rękę po pańskie zostali ukarane przez bandy leśnych i obwiśli dla przykładu. Jednak chęć bycia panem zwyciężyła lęk bardziej strachliwych i gremialnie rzucili się zajmować dworskie. Miejmy nadzieje, że wytłuką się nawzajem i rozwiążą problem panów z polszy”.

Re-forma rolna, wbrew wcześniejszym obawom nawet najbardziej sceptycznych, powiodła się doskonale i bardzo szybko pańszczyźniani chłopi stali się indywidualnymi rolnikami. Świadomość własności wzrosła w nich tak bardzo, że gotowi byli ubić kłonicami przeciwników na śmierć w obronie własnej ziemi. Jednak w społeczeństwie polskim zbyt wielu obywateli było przeciwnikami postępu i tych Re-akcjonalistów należało zmienić. Dlatego władze komunistyczne w swojej mądrości zapoczątkowały walkę z Re-akcją poprzez Re-aktywowanie popierających sojusz robotniczo chłopski, więc w oparciu o wytyczne przystąpiono do Re-alizacji jedynie słusznych celów. Jedynie nowo powstały bożek Re spoglądał Re-alnie na walkę polsko-polską i posługując się Re-disówką wszystko dokładnie zapisywał. Dzięki niemu wiemy o Re-ferendum, w którym zlikwidowano senat jako instytucje przestarzałą, hamującą rozwój ludowej Polski. Nowoczesny kraj w przyszłości miał być jednolity, a nie podzielony na Re-giony dbające jedynie o własne interesy. Przystąpiono z wielkim rozmachem do Re-patriacji własnych obywateli z terenów włączonych do Związku Radzieckiego. Transporty przesiedleńców na ziemie odzyskane przychodziły w Re-gularnych odstępach. Znaczna część obywateli wschodnich terenów byłej Rzeczypospolitej uciekała przed Re-presjami jakich doświadczali ze strony Ukraińskiej Powstańczej Armii na rodzinnej ziemi.

Przybyli z terenów zacofanych technicznie otrzymywali na terenach zachodnich mieszkania i pracę w zakładach z niezwykłymi urządzeniami, które do prawidłowej obsługi wymagały ludzi potrafiących czytać. Potrzebą chwili stała się walka z analfabetyzmem bardzo rozpowszechnionym w drugiej Rzeczypospolitej. Niepiśmienne w dużej mierze społeczeństwo polskie nagle pod wpływem edukacji wyzwoliło w sobie nieznane wcześniej Re-zolutne cechy. Jednak niewielka ilość towarzyszy nowo wyedukowanych posiadała Re-zon umożliwiający zrobienie kariery w nieznanym wcześniej systemie.

Początkowo ludzie zachłystnęli się wolnością, bezpieczeństwem i dobrobytem w porównaniu do czasów okupacji hitlerowskich Niemiec. Mało kto zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji w jakiej się znaleźli. Zamiast spodziewanej swobody i wolności otrzymali Re-żim, który nie tylko zawładnął ich inicjatywą, lecz przejął nadzór nad ich duszą i ciałem. Jednak w raz z rozwojem świadomości w społeczeństwie dostrzegano odgórne ograniczenia i nakazy oraz o nadrzędnej roli partii szczególnie tej ze Związku Radzieckiego. System Re-gulowania potrzebami społecznymi zaczynał przynosić więcej szkody niż pożytku. Ciągły nadzór nad wszystkimi elementami życia doskwierał coraz bardziej tym znającym Re-alia przed wojenne, a zwłaszcza istnienie nie skrępowane wszechobecną ideologią. Podporządkowanie państwa kilku starym prykom powoli przynosiło ponure żniwo. Nikt już w latach sześćdziesiątych nie miał złudzeń, co do Re-żyserowania ich dnia codziennego, kariery i przyszłości. Gospodarka socjalistyczna powoli traciła impet za sprawą nowego pokolenia wchodzącego na rynek pracy, a wychowanego inaczej niż w okresie międzywojennym.

Koniec części pierwszej