Bunt w butonierce (wiersz niefuturystyczny)

Idę przed się - dzień słoneczny

Ja szarmancki, miły, grzeczny

W mej osobie elegancja,

Iście jak wersalska Francja.

Bródka, grzywka, brylantyna

(o czernidle nie wspominam)

Garniturek, mankieciki

Spodnie tudzież, i buciki

Takem szedł, tak wypiękniony

Idealny, wygładzony

Aż nieludzko, nieprzystojnie

Dziwnej dając zaczyn wojnie...

Czuję, dziwiąc się dość wielce

Coś uciska moje serce

Się rozpycha w butonierce!

Tak kotłuje, że aż skwierce

Chustka wdała się w bój twardy

Z kwiatkiem, kwiatek zaś jest hardy.

Obu ciasno, miejsca mało,

A każdemu by się chciało,

Samojednie tak wystawać,

Elegancki polor dawać.

A dwa z sobą - nie chcą wcale,

Zatem walczą dość wytrwale.

Chustka zrazu obojętna,

Miejsca oddać niezbyt chętna.

Ją łodyżką przebił kwiatek,

(taki ostry był to bratek,

chocia przecie był goździkiem)

Chustka migła mu unikiem.

Rożkiem ciosy markowała

W ten czas sobą obwijała

By wyrzucić, się prostując

I przemyślnie tak triumfując.

Goździk, będąc dość ostrożnem,

Ją nawinął, niczym rożnem,

Zaginając wszystkie rogi,

I nadając kształt mniej srogi.

Tak toczyły się te swary,

Rzeczy iście nie do wiary,

Wnet ustawszy - aż dziwacznie

Może się co znowu zacznie?

Dwaj wrogowie - bój męczący

Zakończyli, nie mogący

Się pokonać - sojusz zwarli

Z kim się teraz będą darli?

Nagle czuję - rwą się z ściegiem!

Kwiat łodyżką, chustka brzegiem.

Z dziury sypło płateczkami,

Zaraz także z guzikami

Też nie dobrze, też zszargane

Wnet miarkuję co jest grane.

Przeciwko mnie bunt się toczy,

Bom tak gładki i uroczy,

Elegancji nazbyt wiele,

Znieść im trudno - to za wiele.

Zezłościwszy się więc wielce,

Bunt wszczynają w butonierce

Walczą iście jak w Dunkierce,

BUNT W BUNTONIERCE !

to nierce

teraz więc już nie stwierdzę

o co chodzi

czy się godzi

tak w się mieszać jednakowoż

Ładnoż?

Trudnosz?

popierulce...