Burza w głowie - analiza zachowań cz.III

Wiele problemów pojawiało się na naszej drodze, mimo że żadne z nich nie były naszymi wspólnymi. Większość została przemilczana albo zalana alkoholem, choć pewnie równie często (jak nie częściej) ulatniała się z dymem wypalanego blanta.

Nieschodzący uśmiech z mojej twarzy był raczej próbą zasiania spokoju niż czystą radością.

Ale było mi z tym dobrze...

Miałam wrażenie, że moje życie nabrało barw i wyciągałam więcej wartości z każdego dnia. Rozwijaliśmy wzajemnie swoje pasje i potrafiliśmy uczestniczyć w nich wzajemnie, choć niełatwo połączyć malarstwo z muzyką.

Ale to właśnie było w nim wspaniałe... zjednoczył dwa różne światy, których bliskość nie była destrukcyjna. Tak mi się wydawało.

Uwielbiałam kiedy śpiewał, błysk w oczach, który się wówczas pojawiał, był nie do opisania. Obserwowanie procesu twórczego, w jego wykonaniu, stało się moim ulubionym zajęciem.

I tak mijał nam czas, na wpatrywaniu się w siebie i realizowaniu swoich pasji...

Jednak ciągle czułam w sobie niepokój.

Coraz więcej alkoholu - a może wcześniej nie zwracałam na to uwagi...

Blant odpalał blanta - może to gorszy dzień...

Narastająca agresja przeplatana z burzą uczuć - może ktoś go zdenerwował...

Ciągłe tłumaczenie zachowań stawiało coraz więcej pytań, z którymi pozostawałam sama. Kiedy nie spędzałam czasu z nim, zamykałam się w bańce wypełnionej słowami, z których próbowałam ułożyć wyjaśnienia. Bezskutecznie...

Doszłam do momentu, gdzie życie w samotności i ciąg dalszy eksperymentu zaczęły znowu nabierać sensu, a jednocześnie umiałam to pogodzić z życiem społecznym. Zaczęłam uczyć się siebie na nowo...