Chapter 1

Stojąc przy oknie, poprawiłam wiszące przy nim kolorowe pompony. Miałam ich 16 - każdy w innym kolorze. Zwykle ten na który pierwszy spojrzałam rano, definiował mój nastrój na resztę dnia. Dzisiaj padło na zielony, więc w ciągu dnia byłam wyjątkowo spokojna i opanowana. W przeciwieństwie do wczorajszej wściekłej, głębokiej czerwieni była to znaczna ulga dla społeczeństwa.

Odeszłam od okna dokładnie w chwili gdy na horyzoncie pojawiła się wielka ciężarówka do przeprowadzek. Serce mało nie wyskoczyło mi z piersi, a szeroki uśmiech odsłonił wszystkie zęby. Schowałam się jednak za firanką i próbowałam znów oswoić się z myślą, że mój ukochany zespół wprowadza się dokładnie do domu naprzeciwko. To brzmiało zupełnie jak scenariusz oklepanego filmu, streszczenie książki którą czytałam tysiąc razy a i tak sięgnę ponownie. Zeszłam w skowronkach po dębowych schodach do kuchni urządzonej całej w trzech kolorach przewodnich - brązowym drewnie, fiolecie przypominającym lawendę i cukierkowym różu. Ale nie był to odcień który nakłada się na paznokcie lalek - to był wesoły, pokrzepiający, śliczny kolor.

- Przyjechali! - usłyszałam wesoły głos mojej siostry i spojrzałam na jej burzę niesfornych loków.

- Widzę! - jeśli to możliwe, uśmiechnęłam się jeszcze szerzej i przykleiłam nos do szyby. Tym razem było to okno kuchni, dlatego stwierdziłam że nie będę mieć wyrzutów że znowu stoję przylepiona do szkła. W końcu, pomieszczenie zmieniłam.

- Jak myślisz, będziemy mogły się iść z nimi przywitać? - poczułam że blondynka mojego wzrostu staje przy mnie, opierając się o mnie lekko ramieniem.

- Dzisiaj jest już późno, ale jutro na pewno nie przepuszczę tej okazji.

**********************************

Cześć i czołem! Mam nadzieję, że ktokolwiek przeczyta to i może zostanie ze mną :)

Na tej stronie piszę pierwszy raz, chociaż przygody z opowiadaniami już miałam. Pisałam sukcesywnego bloga, zamieszczając tam materiał na porządną książkę. Kto wie, może nawet ktoś z was tam był? Zebrałam tam spore grono czytelników, z którymi wymienialiśmy się codziennymi myślami, zawarliśmy przyjaźnie i wspaniały kontakt. Mam nadzieję, że uda mi się stworzyć tutaj coś podobnego, i że komuś przypadnie do gustu mój styl pisania ;)

Mam świadomość, że to co zamieściłam jako początek wydaje się kompletnym i całkowitym banałem który czuć na kilometr! Jednak mam kilka pomysłów, które do banałów już nie należą, a to co będzie dalej będzie znacznie dłuższe. Wyznaję zasadę, że apetyt rośnie w miarę jedzenia ;)

IgnacjaM.