Charyzmatyk II - Wyspa Kukułek, rozdział 1

INFORMACJA OD AUTORA: Mini-powieść jest niebezpośrednią kontynuacją "Pruderyjnej Dziwki" :) Nie trzeba czytać "Pruderyjnej...", by chłonąć historię, ale przyda się, by lepiej zrozumieć wydarzenia w "Wyspie Kukułek"

_______________________________________________________________________

Gdzieś na krańcu świata rosły na brzegu jeziora sosny i modrzewie. Powietrze pachniało szyszkami i żywicą, igliwiem pokrywającym piaszczystą, grząską plażę, z której właśnie odbijał mężczyzna. Zanurzył wiosła w tafli, odepchnął się.

Raz.

Drugi.

Trzeci.

Pomiędzy gałęziami, na czerwonawej tarczy zachodzącego słońca, dostrzegał migotanie. Furkot skrzydeł nosił się wyraźnie nad jeziorem.

Ku-ku. Ku-ku-ku.

A więc okres godowy, uznał mężczyzna, wsłuchując się w charakterystyczne kukanie. Wyznaczało mu rytm, dźwięk adorujących się wzajemnie ptaków dyktował ruch ramion, odepchnięcie, zamknął oczy - tylko szum ustępującej przed łódką wody dawał mu znać, że zbliża się do wyspy. Niemalże słyszał w falach mijające sekundy.

Szarpnęło, czółno uderzyło o korzenie. Zarzucił linę na jeden z nich, przywiązał, ruszył pomiędzy drzewa. Bose stopy zatapiały się w piasku, unikały szyszek. Szedł, dopóki nie znalazł się daleko od brzegu. Obejrzał się tylko raz - bardziej, by usłyszeć jeszcze raz podniebne amory niż zobaczyć jezioro.

Ku-ku. Ku-ku-ku.

Zatrzymał się dopiero przy jedynym liściastym drzewie w całym lesie - stary klon stał pośrodku polany, odgrodzony od sosen i modrzewi trawiastym okręgiem. Niczym intruz. Niczym wyklęty. Podrzutek.

Mężczyzna usiadł pod tym drzewem.

I wyzionął ducha.

***

Dorian Oxley, jego kumpel po fachu i prawie-alkoholik, siedział naprzeciwko Koena Strassa, nałogowego lenia i zawodowego palacza, z miną tak błagalną, że mógłby nią wygrać wszystkie sprawy rozwodowe, gdyby ten facet kiedykolwiek wziął ślub. I, siłą rzeczy, rozwód.

Ale Dorian nie miał zamiaru wziąć ślubu. Za to miał zamiar wcisnąć Koenowi fuchę, której w gruncie rzeczy żaden z nich nie potrzebował, ale w okolicy dostępni byli akurat tylko dwaj egzorcyści w przedziale cenowym, który mieścił się w rocznym budżecie okręgowej policji. Głupio jednak okręgówce odmówić. Z prostego powodu: stanowiła ona główne źródło pracy dla charyzmatyków i duchołapów. Zwłaszcza wydział zabójstw lubił ich wzywać przynajmniej raz w miesiącu, chociażby w celach “rutynowego zabezpieczenia miejsca zbrodni przed siłami paranormalnymi”, jak to ujmowali w raporcie.

I obie strony tę współpracę pielęgnowały. A jednym z aspektów tej pielęgnacji było przyjmowanie fuch - lub wciskanie ich kolegom, byleby ktoś się sprawą zajął - kiedy nikt wyjątkowo nie narzekał na brak kasy.

Więc siedzieli w kuchni, przy śniadaniu, jeden popijając poranną wódkę z kawą, drugi zapijając kawą papierosa.

I Koen już wiedział, że się zgodzi.

Ta błagalna mina Oxleya kończyła wojny. Ale Strass nie miał zamiaru poddać się bez walki.

- Dorian, obecnie mam wystarczająco kasy, by wylegiwać się przez miesiąc. Całe cztery tysie od Mecenatu Mnożenia Mamony za wypędzenie ghula ze skarbca.

- Mogli go po prostu ustrzelić. - Dorian nie był pod wrażeniem. - Zwykły ghul za cztery tysie?

- Najzwyklejszy. - Koen uśmiechnął się niczym szachraj, któremu udało się okantować wszystkich przy pokerowym stole. Aparycja rysunkowego jeża tylko dodawała mu do cwaniackiej aury. - Cztery tysie. W gotówce. Od razu po robocie. Cudowne uczucie, polecam.

- Naciągać bank, bo korposzczury nie znają się na nieumarłych? Czemu na to nie wpadłem? - Oxley udał, że się zastanawia, by wrócić z sarkastycznym tonem: - Och tak, bo ja nie lubię robić klientów w chuja. Ghul jest wart max tysiak, Strass. I to jeśli go wkurwią przed wypędzeniem.

- Prawda? Nic, tylko korzystać z okazji. A Ty, Oxley - zaciągnął się, wypuścił - czemu ty nie weźmiesz fuchy od okręgówki? Coś ostatnio takiego zrobił?

- Zjawa. Jackie. Babka, która dała mi tę fuchę strzeliła sobie przy niej w łeb. Nieciekawa historia. Na szczęście wystawiła czek przed zgonem.

- I to ja jestem oportunistą? - prychnął Koen, sięgając po filiżankę z kawą i z niesmakiem zauważając, że nic nie zostało. Wstał, dolał sobie z ekspresu, oparł się o kredens z pełnym wyrzutu spojrzeniem.

- Ty nie odróżniasz nawet pragmatyka od oportunisty. Ty jesteś oportunistą. Ja pragmatykiem.

Strass pokręcił głową z dezaprobatą. Najwyraźniej nie widział różnicy między jednym a drugim. Przynajmniej w tej sytuacji.

- Babka cię chociaż nie prześladowała jak zrealizowałeś czek po jej trupie?

- Nie, nie widziałem jej. Parę razy mi się wydawało, ale wiesz… strzeliła sobie w łeb przy mnie. To mogło być echo.

- Kac.

- Co?

- Kac pośmiertny. Ekskluzywnie dla egzorcystów - sarknął Koen, podając dzbanek z kawą Dorianowi. Obserwował jak ten miesza zawartość piersiówki z płynną kofeiną w proporcjach, które tylko on mógł znieść. - No dobra. To czemu nie chcesz wziąć tego zlecenia? Zadzwonili do ciebie, nie do mnie.

- Pewnie mieli moją wizytówkę pierwszą z wierzchu, wiesz, że im nie robi różnicy.

- No nie wiem. Ostatni raz jak egzorcyzmowałem dla nich, spłonęła szopa. Ty z tą swoją harmonijką pracujesz znacznie… schludniej.

- Właśnie - Dorian zrobił minę, która wyraźnie świadczyła, że Koen nie usłyszy nic miłego - miejsce jest w lesie. Suchym. Mógłbyś wziąć coś innego do roboty niż, wiesz, zapałki i ogólnie ogień?

Koen westchnął ciężko, czując, jak powoli dochodzi do punktu, gdzie po prostu chciałby świętego spokoju. Chociaż lubił Doriana, to jednak potrafił być upierdliwy do granic wytrzymałości. Nie winił go - on sam nie miał najlżejszego charakteru. U egzorcystów to coś, co wpisywało się w linię pracy i (często) w CV - “trudny charakter”.

- Przychodzisz tutaj, pijesz moją kawę, wciskasz mi fuchę, której nie potrzebuję i jeszcze mi mówisz, że nie mogę korzystać z zapałek. I gadasz, jakbym już się zgodził.

- Cały ja. Siła perswazji.

- Raczej tej żałosnej mordy. Nawet trójkącik byś ugrał tą swoją cholerną miną.

- Siła perswazji - powtórzył Oxley dobitniej, rzucając spod krótkiej brody złośliwym uśmiechem.

Koen przygładził blond włosy, nastroszone we wszystkich kierunkach. Nie dziwił się, że ludzie widzą w nim czasem rysunkowego jeża - nawet on nie mógł powstrzymać tych skojarzeń. Nie, kiedy widział siebie w takiej fryzurze w lustrze.

- No dobra. Ale pożyczysz mi swoje karty, moje spłonęły. I zwracasz mi za benzynę. I pożyczasz GPS, bo mój padł, a wyczerpałem już internety na telefonie.

- Serio? Coś ty robił?

Strass wzruszył ramionami, nieco zażenowany.

- Netflix i Youtube.

- I pewnie porno - mruknął Dorian bez większego zdziwienia. Rzucił na szklany stół talię kart, lusterko kosmetyczne i szkicownik. - Masz, przydadzą się też inne alternatywy. Przynajmniej będziesz musiał mieć dobry powód, by spalić las.

- Bardzo śmieszne, ha ha, Koen egzorcyzmuje ogniem, boki zrywać.

- Mistrz ciętej riposty. Miejsce znajduje się na jakiejś Wyspie Kukułek. Sto trzydziesty kilometr w stronę czterdziestki czwórki. Dam znać Stralczykowi, że przyjedziesz.

- Będzie zachwycony - stwierdził beznamiętnie Strass. Wskoczył na moment do sypialni, założył golf, kurtkę, psiknął się byle jakim perfumem i wmówił sobie w międzyczasie, że wcale nie musi brać prysznica tego ranka, skoro brał go wczoraj wieczorem. Pozbierał jeszcze mniej lub bardziej egzorcystyczne zabawki - pudełko zapałek, parę zapalniczek, kilka rzemyków z ręcznie wykonanymi metalowymi ornamentami, stary rewolwer, którego wprawdzie nie używał od ładnych paru lat, ale zawsze wolał go mieć przy sobie. Niczym gumkę - lepiej mieć i nie używać niż nie mieć, kiedy będzie potrzebna.

Sądząc po narzekaniu Oxleya na dotykową klawiaturę, pewnie już zdążył znaleźć trasę. Westchnął.

A miał ten dzień spędzić na bezproduktywnym nicnierobieniu.

Nie potrafił jednak odmówić Oxleyowi.

Lub po prostu miał naturalny instynkt do pakowania się w kłopoty.

***

Dojeżdżając na miejsce dalej rozgrywał w głowie wszystkie scenariusze rozmowy, w których odmawiał Dorianowi i kazał mu spierdalać na szczaw. Rekompensował sobie w ten sposób swoje gwałtowne zaniki asertywności za każdym razem, kiedy ten dziad pojawiał się w pobliżu. I chociaż już zdarzało się, że Oxley wciskał Koenowi parę fuch, to jednak tym razem Strass nie mógł powstrzymać drobnego poczucia niesprawiedliwości, wiedząc, że jego kumpel zmierza właśnie nachlać się na sześćdziesiąte urodziny rodziców, kiedy on jedzie w jakieś nigdy i nigdzie.

Sto trzydziesty kilometr w stronę nigdy i nigdzie.

Przy drodze machał do niego charakterystycznym lizakiem policjant. Koen zjechał i przez chwilę mocował się z uczuciem bardzo podobnym do tego, które towarzyszy mu każdego ranka, kiedy próbuje wstać z łóżka. Gigantyczna grawitacyjna studnia bezsilności, która wsysała go w siedzenie. Wiedział, że kiedy wstanie, to nie będzie już odwrotu.

Spojrzał na zegarek. Była jedenasta rano.

Policjant zapukał w szybkę.

- Ech, kurwa - jęknął Koen, otwierając drzwi i gramoląc się na zewnątrz. W nozdrza uderzył ostry, mocny zapach iglastego lasu i świeżego powietrza. Coś, czego dawno nie zażywał.

- Pan Strass, tak? Ten hycel na duchy?

- Charyzmatyk, młody - poprawił go egzorcysta beznamiętnie. Już zbyt wiele razy to słyszał, by chociaż budziło jakieś ślady oburzenia. Nikt nie szanował duchołapów. - Stralczyk ci nie mówił?

Policjant-żółtodziób, sądząc po gładkiej, młodzieńczej twarzy, uśmiechnął się półgębkiem. Mocno wymuszonym półgębkiem.

- Hycel brzmi prościej - rzucił z bezczelnym spojrzeniem pewnego siebie szczeniaka.

- Podobnie jak pies, prawda? - Koen odwzajemnił się złośliwym uśmiechem. Pogratulował sobie w duchu ciętej riposty. Policjantowi zrzedła mina. Egzorcysta wykorzystał niezręczną chwilę, by kliknąć przycisk na kluczykach. Cztery zsynchronizowane pyknięcia potwierdziły, że drzwi w Fordzie się zamknęły.

- Mam pana odwieźć na miejsce. Proszę do radiowozu.

- Czy, skoro lubisz mówić prościej, młody - do suki?

Ale młody nie skomentował. Właściwie to nie powiedział już niczego do samego brzegu jeziora. Siedział tylko z zaciętą miną, wpatrując się uparcie w wyboistą drogę. Ciszę wypełniało wszędobylskie kukanie.

Ku-ku. Ku-ku-ku.

Zatrzymał się przy plaży, łódka bujała się, przywiązana do wystających z wody korzeni. Z tej odległości Koen mógł już dostrzec Wyspę pośrodku jeziora. Nie widział żadnych połączeń, mostów lub kładek do niej - była samotną warownią z naturalną fosą i jedynymi lokatorami w postaci kukułek. Wszyscy inni byli jedynie gośćmi.

Koen nie mógł oprzeć się wrażeniu, że gośćmi bardzo niemile widzianymi.

Widok przysłoniła mu znajoma twarz - pełna zmarszczek, ze starannie pielęgnowanym wąsem i oczami, które widziały przed sobą tylko świetlaną przyszłość. W postaci zniczy na nagrobku.

Maksymilian Stralczyk, detektyw o aparycji smutnego buldoga i kręgosłupie moralnym sztywnym niczym kij od szczotki. Niekoniecznie typ, z którym Strass wyszedłby do pubu, ale jedyny, którego zdołał polubić z całej policyjnej watahy. Czy raczej - jedyny, z którym miał relację zakładającą obustronną tolerancję.

- Koen.

- Max.

Uścisnęli sobie prawicę.

- A więc poznaliście naszego nowego oficera, Radzinsky’ego - Stralczyk wskazał na policjanta, który wygramolił się z radiowozu za egzorcystą. - Dobrze, wyjaśnił ci coś?

- Ta - Koen puścił młodemu oczko - wygadany ten twój żółtodziób. Ale nie wspomniał nic o sprawie, wolał, bym usłyszał wszystko od ciebie. Prawda, Radzinsky?

- Dokładnie tak, panie Stralczyk.

- Dokładnie tak, Max - potwierdził Strass, uśmiechając się szeroko.

Ale detektyw nie był głupi.

- Dobra, Radzinsky, zaczekajcie w aucie. - Max miał czasami głupią manierę mówienia do kogoś tak, jakby był całym tłumem. Albo “towarzyszem”. - Wy, Strass, chodźcie ze mną.

Trzasnęły drzwi radiowozu. Stralczyk wskazał na łódkę.

- Co, znowu nazwali cię hyclem? Pieprzone świeżaki…

- Bywa, Max, taki zawód. Na was też wołają psy.

- Ty jesteś zbyt wredny, by to przemilczeć. Ja za stary, by mnie to obchodziło.

Jakby na potwierdzenie tych słów Stralczyk jednym susem wskoczył do łódki z wyższego konara i chwycił za wiosła. Koen z trudem się wgramolił za nim, czując zażenowanie. Była to stała część jego relacji z detektywem - za każdym razem, kiedy pracowali razem Max wyglądał, jakby zaraz miał zdobyć Mount Everest, kiedy Strass padał już na pierwszym piętrze klatki schodowej.

Żadne z nich nigdy wprawdzie tego nie skomentował, ale Koen podejrzewał, że detektywa rozpiera duma, kiedy widzi w jak dobrej sprawności fizycznej się utrzymuje mimo prawie emerytalnego wieku.

Odwiązali łódkę, wiosła uderzyły o taflę.

Kukanie stawało się powoli nieznośne.

Ku-ku. Ku-ku-ku.

- Dobra, Max, o co chodzi? I czemu najpierw Oxley?

Plusk. Wiosła.

- Rozejrzyj się, głąbie. To las. Chcę, żeby dalej tutaj stał na koniec dnia, a nie spłonął, bo rzucisz zapałkę w niewłaściwe miejsce.

- Mówiąc o paleniu - Koen wyciągnął z kieszeni papierosa, podpalił zapalniczką, zaciągnął się. Miał wrażenie, że łamie jakieś prawo odnośnie niepalenia w lesie, ale istniały regulacje, które nawet detektyw Stralczyk miał w dupie.

- Kopsnij no jednego.

Po chwili obaj obserwowali lokalny krajobraz przez pióropusze nikotynowego dymu. Przez takie urokliwe miejsca - iglasty, pomarańczowo-zielony las, dzikie, sękate korzenie wystające spod tafli jeziora niczym morskie smoki, wyspa i przelatujące wszędzie kukułki - Koen miał wyrzuty sumienia, że był domatorem. Starał się więc myśleć o komarach i o tym, po co właściwie go tutaj sprowadzono.

- Więc? - Spojrzał na Stralczyka, który próbował jednocześnie wiosłować i palić.

- Więc - zaczął detektyw - mamy trupa.

- Tego się nie spodziewałem - sarknął Koen, strzepując popiół do wody. Do listy wyrzutów sumienia dołączyło zaśmiecanie dziewiczej natury.

- I tego trupa - zaciągnął się - nie możemy zidentyfikować.

- Co, nie ma twarzy? Odgryziona? Odcięta? Stopiona?

- Nie. Zobaczysz.

Pozwolili, by te słowa powisiały przez chwilę nad taflą jeziora. Stralczyk dopalił papierosa, wyrzucił peta i wziął się za wiosłowanie.

Ku-ku. Ku-ku-ku.

Dobili do brzegu. Szyszki zachrzęściły pod czółnem.

- Kto to w ogóle zgłosił? - Koen zarzucił linkę na większy sęk i zawiązał. Kiepski był z niego marynarz, ale wystarczy. - Miejscowi tubylcy?

- Nie. - Stralczyk po prostu zeskoczył na ląd, kiedy egzorcysta bujał się niepewnie na korzeniach i próbował nie wpaść do wody. - Miejscowy komendant znalazł liścik na swoim biurku z opisem miejsca i by się tam udać. Anonimowe zgłoszenie, powiedziałbym.

- I co, tak po prostu wysłał jakiegoś szeregowego, by to zbadał?

- To nie jest jakaś bardzo niespokojna okolica, Koen. Pewnie liczyli na jakąś akcję. Mundurowych na takich zadupiach czasem świerzbi. Większość z nich nawet nie wyrwała nigdy gnata z kabury. A kiedy już tutaj dotarli - detektyw wskazał od niechcenia gdzieś między drzewa - to zadzwonili po nas, bo sami nie wiedzą, co z tym robić. Ot, marzenia o wielkim śledztwie i strzelaniu rozbijają się o brak doświadczenia i wyobraźni.

- Stralczyk, nie prosiłem o wykład - Charyzmatyk zrównał krok z ponurym buldogiem, stopy zapadały się w piaszczystym podłożu - tylko o informację. Facet znalazł liścik i co, stwierdził, że to normalne? Przecież to oczywiste…

- Że ktoś chce, byśmy znaleźli to ciało i ktoś wiedział, że to ciało tutaj jest. Tak, wiem. To nie jest jakoś specjalnie skomplikowane. Ale co miał zrobić? Olać to? Facet po prostu spełnił zasrany obowiązek. Czy może masz pretensje, bo nie chciało ci się ruszać dupy z wyra?

- Mi się nigdy nie chce ruszać dupy z wyra.

Szli z dobry kwadrans zanim trafili na polanę, gdzie, otoczony zewsząd przez sosny i modrzew, rósł klon. Rozłożysty, gruby i z pewnością stary - bezczelnie rzucał wyzwanie wszystkim iglakom dookoła, lecz nic nie przekroczyło trawiastej bariery, jaką był otoczony.

Koen rzadko bywał zaskoczony, w tym zawodzie trzeba mieć umysł otwarty szeroko niczym drzwi żydowskiego lichwiarza, ale nawet on nie mógł teraz powstrzymać klasycznego rozdziawienia gęby. Ostatnim razem czuł się podobnie, kiedy zjawa nastolatka zapytała go o hasło do Wi-Fi.

- To klon jest imigrantem, czy po prostu jest otoczony przez imigrantów? - szepnął egzorcysta do Stralczyka.

- Śmieszne - Stralczyk nawet się nie uśmiechnął - zadzwoniliśmy do znajomego leśniczego. Według niego, to nie ma prawa tutaj rosnąć.

- Cóż, to drzewo wyraźnie nie szanuje praw tej ziemi.

Strass przyjrzał się niewielkiej postaci leżącej w trawie między korzeniami. Przywodziły na myśl szpony wyrastające spod ziemi. Gotowe zamknąć się niczym kwiat rosiczki, gdy tylko ofiara da się zwabić.

Duchowy radar charyzmatyka zaczął szaleć. Mimo ciepłej aury owinął go kokon chłodu, delikatny powiew zimna musnął czubki palców, nos, uszy. Stralczyk tego nie czuł - nie widział nieumarłych, brakowało mu odpowiedniego zmysłu.

Koen zaczął obchodzić polanę, nie przekraczając jednak kręgu trawy. To był teren, na który nie zapuściłby się bez przygotowania. Detektyw oparł się o drzewo, założył ręce na klatce, czekał. Wiedział, że charyzmatyka lepiej nie poganiać.

- Twoi ludzie coś widzieli? - krzyknął egzorcysta, kiedy obchodził klon z drugiej strony. Czuł, że coś wisi w powietrzu, między gałęziami, konarami, być może schowane w trawie niczym wąż. Na karku ciążyło mu znajome uczucie bycia obserwowanym - bał się tylko, że ktokolwiek go obserwuje, patrzy właśnie na jego bezbronne plecy.

- Czuli, że coś jest z tym miejscem nie tak. Ale nie, żaden z nich nie ma twoich zdolności.

Żaden z nich nie widział śmierci swojego bliskiego.

Koen zrobił pełne kółko. Żadnych dodatkowych śladów. Sięgnął do kieszeni, wymacał torebkę z talkiem.

- Domyślam się, że chcesz wybadać, czy ty też go nie widzisz? - rzucił Stralczyk, obserwując leniwie jak egzorcysta obchodzi polanę po raz kolejny. Biały pył osiadał na źdźbłach.

- Go?

- Ją. To. Coś. Nie wiem, cokolwiek to jest.

- Dowiemy się. Daj znać, jakbyś widział, że talk gdzieś ulatuje albo znika.

Koen czuł coraz mocniejsze podmuchy zimna. Albo nieumarły się zbliżał, albo zaczynał się wkurwiać. Dotknął machinalnie pudełka zapałek w kieszeni - ot, stary nawyk, by poczuć się bezpieczniej. Jakby policjant dotykał broni tuż zanim wpakuje się do meliny pełnej dilerów.

Przypomniało mu to o czymś.

- Max, wyjmij broń, proszę - rzucił, kiedy skończył drugie okrążenie. Talk nie ujawnił niczego nowego, chociaż egzorcysta nie spuszczał wzroku z oszronionej polany. Jeśli było tutaj coś, co ma naturę fizyczną, to talk od razu rozpyli się w miejscu, gdzie nieumarły się pojawi. Jeśli było tutaj coś, co natury fizycznej nie ma, to Strass po prostu odetchnie z ulgą - przynajmniej nic nie odgryzie mu twarzy. Gorzej, jeśli w okolicy krążył ten rodzaj, który potrafi przybierać postać materialną kiedykolwiek sobie tego życzy. Chociaż wtedy pewnie nie obyłoby się bez ofiar już wtedy, kiedy przyjechali tutaj policjanci.

Usłyszał ciche pyknięcie otwieranej kabury, szczęk zamka w pistolecie. Stralczykowi nigdy nie trzeba było powtarzać.

- Jakieś wnioski?

- Nieśmiałe to coś - stwierdził ostrożnie Koen, dalej wodząc wzrokiem po okolicy. - Raczej to nie jest ten wredny rodzaj nieumarłego. Ani drapieżny. Nie mam migreny ostrzegawczej, więc póki co jest w porządku. Nie każe nam wypierdalać. Nie obiecuję, że tak zostanie.

- Ale jest tutaj?

- Tak.

Potwór wisiał w powietrzu. Czuwał, czekał, patrzył, Strass parę razy miał wrażenie, że wygląda tuż znad jego ramienia.

- Max, użyję lusterka. Cokolwiek to jest, nie chce być widziane, więc pewnie się wkurwi, kiedy to wywabię. Szykuj gnata.

- I w co mam niby strzelać? - Stralczyk nie wyglądał na przekonanego, ale chwycił pistolet w dwie dłonie, skierował lufę nieco wyżej.

- W powietrze przede mną. Gotowy?

Koen wziął głęboki wdech. Dobył zapalniczki, odbezpieczył zamknięcie. Drugą dłonią ścisnął lusterko kosmetyczne. Na jego brzegach jeszcze można było dostrzec ślady pudru.

- Gotowy.

Spojrzał w odbicie.

Było tam. Było na całej polanie.

Wiło się pomiędzy korzeniami i gałęziami, wisiało na konarach, spływało po liściach i rozbijało się na tysiące strumieni pełznących w trawie. Nie miało twarzy, nie miało nawet określonego kształtu, przypominało miazmat, bezkształtny, poplątany zlepek dusz, emocji i pasywnej agresji. A jednak żyło. I patrzyło wprost na Koena.

Ciało pod drzewem poruszyło się, podniosło niczym pacynka targana za sznurki. Kobieta. Na oko dwudziestoparoletnia. Nigdy wcześniej jej nie widział, lecz nie mógł zatrzymać myśli, że ona znała go aż za dobrze.

Mrugnął. Ciało znów leżało nieruchomo.

Ból głowy eksplodował w skroniach, oślepił go na moment, rzeczywistość pociemniała, schowała się w kolorowych powidokach. Potwór wisiał w powietrzu i patrzył na wskroś. Charyzmatyk poczuł jak lodowaty podmuch przenika przez kręgosłup, kości, mrozi nerwy na czubkach palców. Miał wrażenie, jakby spojrzał na dno głębokiej studni, a studnia odwdzięczyła mu się otworzeniem ślepi.

W ślepiach ziała groźba.

Podreptał do tyłu, zachwiał się, upadł, poczuł jak ląduje w igliwiu, jak noga zahacza o korzeń, nie potrafił zareagować, cały czas tonąc w powidokach, zahipnotyzowany przez migrenę i spojrzenie potwora.

Strzał. Stralczyk?

Zmusił się, by mrugnąć i kosztowało go to resztę sił potrzebnych do zachowania przytomności.

Wszystko zgasło. Oprócz ku-ku.

Ku-ku-ku.