Chwila wytchnienia przy rozmowach o miodzie i kawie

<Zachęcam do przeczytanie poprzednich prac z tej serii, które znajdziecie u mnie po kolei od "Pierwszy raz" idąc przez "Chwila wytchnienia po igraszkach" oraz "Ostatnie zapiski Karo" kończąc na "Lekcja pierwsza", która dzieje się kilka minut wcześniej niż następująca opowieść ;) Serdecznie zapraszam :D>

- Czemu ją zabiłeś?! - wykrzyknął Szymon, podbiegając do ciała.

- Zdradzała męża, spała, z kim popadnie… Zasługiwała na cierpienie. Jak widzisz, nie tylko ciebie śledziłem. Mam akta, dane oraz intymne informacje o połowie mieszkańców tego miasta. Posiadam też wiedzę o rozmieszczeniu kamer takich jak te. – Wskazałem palcem na białe pudełeczka w rogu sufitu. – Jednak te są specyficzne. W miejscach takich, jak te, czyli barach, a nawet i w muzeach, system monitoringu jest na pokaz.

- Czyli? - zapytał, nie do końca otrząśnięty Szymon. – Co to znaczy?

- Są wyłączone. Pełnią rolę odstraszacza, dlatego nie musimy się niczego obawiać. Ale dość już o tym, zapraszam cię w moje skromne progi. Od dziś będziesz mieszkał u mnie.

- A co robimy z nią? - Mój przyszły uczeń wskazał ciało skinieniem głowy. – Zakopiemy?

- Och, Szymonie musisz się jeszcze wiele nauczyć. Ona nie zasługiwała na pochówek, a nawet na rozważanie o nim. Zatroszczmy się, by ludzie poznali prawdę. Napisz na kartce jej grzechy, a jeśli takowej nie masz, to serwetka z naszego stolika powinna wystarczyć.

- Nie mam czym pisać. Masz może długopis?

- Oj, ciężki z ciebie przypadek. Myśl jak psychopata! - Podrzuciłem w jego stronę mały scyzoryk szwajcarski. Ledwo złapał – Krew również jest dobrym zamiennikiem. Wykorzystuj cuda natury, które są wokół ciebie praktycznie zawsze.

Chłopak z przerażeniem w oczach patrzył na swoją żyłę przebiegającą przez nadgarstek, a ja bez słowa czekałem na jego pomysł.

- Jesteś taki głupi czy tylko udajesz? Masz ją, leży i aż prosi się o upuszczenie kilku kropelek. Na co czekasz? Zaczynaj, czas nas goni.

- Co mam im napisać?

- Przeproś od nas, że nie zabiliśmy jej wcześniej.

***

Minęła trzecia nad ranem, a nam nie chciało się spać. Siedzieliśmy naprzeciwko siebie zamyśleni nad nadchodzącym dniem. To miała być jego pierwsza lekcja, początek, który pozwoli mu się rozwinąć. Ku mojej rozpaczy, Szymon kompletnie nie myślał jak psychopata, a co za tym szło, nie potrafił zabić. Chcę wypuścić go w teren, sprawdzić, jak działa w stresie i czy jest w stanie zabić kogoś, gdy miliony świdrujących oczek zerkają na niego. Tak, zabiorę go z rana na główny rynek pełen tysięcy bezbronnych ludzi. Niech sumienie nim pokieruje. Niech wywrze na nim presję, niech podda lękowi przed ludźmi.

Zastanawiam się tylko nad jednym: czy nauczyć go zabijać, czy pójść z nim na żywioł? Pozwolić, by zbezcześcił ciało nic nieznaczącej osóbki, czy nauczyć go szanować swą ofiarę jak kochankę, której nigdy dosyć?

- Wolę tą drugą wersję – odezwał się nagle Szymon.

- Co, kurwa?! Jak ty to? Słyszałeś mój monolog?!

- Myślałeś, a właściwie mówiłeś na głos. I tak, wolę tą drugą wersję. Polubiłem twoją grę, lecz nie będę nikogo zabijał bez przyczyny.

- Zawsze jest jakaś przyczyna. Nawet ci najbardziej szurnięci zabijają dla czegoś bądź kogoś. To już zależy od osoby.

Szczechowicz wstał i podreptał do kuchni.

- Gdzie jest miód? - zawołał zza ściany.

- Nie ma, sam nie jadam. Do czego ci?

- Do kawy, a do czego innego mógłby posłużyć miód? - zapytał retorycznie.

- Czyli jednak nie żartowałeś z tym specjałem. No trudno, jutro sobie kupisz.

- Oj, Karusiu, wiele musisz się jeszcze nauczyć o piciu kawy.

„Czeka nas jutro ciężki dzień”, pomyślałem.

- To też słyszałem - zaśmiał się Szymon i wrócił na fotel, gdzie przesiedział razem ze mną do rana.