Co widzisz?

Co widzisz, gdy już wszystkie światła zgasną?

I pośród szklanych luster prawd zostajesz sam.

Sam ze swoim życiem, sam z kłamstwem swym.

A za tobą zamknęły się już ostatnie drzwi.

Bo ostatni z gości zaproszonych na życia bal.

Wyszedł, płacząc ze złości.

A wiesz, tym gościem byłam ja!

I zostawiłam cię, samego z myślami.

Zostawiłam samego cię, bo bariery są w nas samych.

A zresztą ty, też nie zastanawiałeś się.

Gdy rok temu przed ołtarzem zostawiłeś mnie.

I ludzie wytykali mnie palcami.

Myśląc, że to ja zraniłam cię.

Co widzisz, gdy wszystkie światła zgasną?

I pośród litanii kłamstw zostajesz sam.

Sam ze swoim życiem, w kasynie szans przegranych.

Sam z drogą bezpowrotną.

Spójrz, jak ludzie mokną, bo w pośpiechu opuszczają bal.

Tylko jeden z gości powoli wychodzi, czując, że dziś rodzi się nowy świat.

Wiesz, tym gościem byłam ja!

Bo zostawiłam cię, samego z myślami.

Zostawiłam cię samego, bo bariery są w nas samych.

Zresztą ty też nie zastanawiałeś się.

Gdy rok temu przed ołtarzem zostawiłeś mnie.

I ludzie wytykali mnie palcami.

Myśląc, że to ja zraniłam cię.