Cofam się.

Czemu już nie widzę tych znajomych drzew?

I czemu już zamilkł w mojej głowie szept?

Co wołał, wróć do rodzinnych stron!

Choć serce bije jak niedzielny dzwon.

Co znalazł odpowiedź czemu waham się wciąż!

Cofam się!

Do tamtych lat.

Kiedy jeden dzień, mógł wieki trwać.

Bo tam zostawiłam!

Dziecięcą pewność siebie.

Która pozwalała mi!

Sobą w tym świecie cieni być.

Czemu już nie poznaje znajomych dróg?

I czemu już nie ma drogowskazów?

Co ułatwiały drogę mi!

I choć w oddali słyszę niedzielny dzwon.

Nie wiem jak wrócić do rodzinnych stron!

Lecz ktoś uświadomił mi, że...

Cofając się wstecz!

Do tamtych dziecięcych lat.

Próbuje znaleźć swój na ziemi ślad!

A tym samym próbując znaleźć tą mnie.

Którą nie bała się...

Głośno mówić nie!