Córa gwiazdy (4) - Koniec nie próżnuje

Mijali kolejne gwiazdy i planety. Czas się dłużył, a rzeczywistość zdawała się zaginąć. Sześcienny statek zdawał się być celą. Mędrcy czuli się odizolowani i bezbronni. Ich moce ciągle malały. Zdawało im się, że już nawet latanie będzie sprawiać im problemy. Obyryniks odczuwał to najbardziej. Czuł jak moc kota ciągle wzrasta. Gnębiły go ciągłe wizje apokalipsy. Nie wytrzymywał tego. Jego ciało stawało się coraz słabsze, a umysł mroczniejszy. "Wie, że mam największą moc. Najpierw mnie zniweczy " - taka myśl przewijała się przez głowę maga. Kot, wbrew pozorom, był bytem nadzwyczaj inteligentnym. Przewyższał swą mądrością i przebiegłością najbieglejszych uczonych wszechświata. Jego moc zrodziła się przed narodzinami galaktyki. Była nieokiełznana i nieskończona. Jedynie najczystsza energia gwiazdy była wstanie ją okiełznać. Jednak coś innego martwiło Obyryniksa. Mimo, że kot istnieje od początku wszechświata nigdy nie był aż tak aktywny. Zawsze zachowywał się ospale. Nie atakował planet, a jedyne szkody jakie czynił to okazjonalne zabijanie podróżników. Wszyscy znali jego potęgę, ale nikt nie odważył się podnieść miecza. Uznano, że dopóki jego egzystencja nie zagrozi egzystencji wszechświata nie trzeba podejmować żadnych kroków. Sytuacja zaczęła się zmieniać kiedy gwiazdy zaczęły zasypiać. Energia spadała, a kot rósł w siłę. Mędrcy pojęli, że przepowiednia się wypełnia. Postanowili go powstrzymać. Zebrali swe siły i uśpili demona na tysiąc lat. Jednak pociągnęło to za sobą konsekwencje. Mędrcy osłabili swe moce i również zasnęli. Wszechświat był bezpieczny przez tysiąc lat aż do teraz...

- Zważajcie mędrcy. Przed nami bandyci. Schowajcie się przed ich oczyma. Coś czuję, że mają do nas sprawy - rzekł Olwet do swych towarzyszy. Zatrzymał pojazd kosmiczny i wyłączył silniki. Abryton wykonał gest magiczny i mędrcy zniknęli przed oczami najeźdźców. Statek Olweta otoczyły trzy mniejsze. Przypominały obalone obeliski. Ich blachy zdobiła czerń, a okna szkło diamentowe. Jeden ze statków podpiął się pod nich rurą. W miejscu przyczepu powstała wyrwa, a przez otwór weszło dwóch terran. Pierwszy z nich był wysokiego wzrostu. Nosił graniastosłupowe okulary i żółte tęczówki. Wlokła się za nim czarna peleryna, a pierś zdobił bazaltowy napierśnik. Na nogach miał węglowe buty i czarne lateksowe legginsy. Jego sługa był ubrany w czarne szaty i skórzaste buty. Olwet wybiegł naprzeciw nich. Zmierzył wzrokiem wysokiego terrana. Czuł emanującą z niego energię. Wiedział, że jego moc jest ogromna. Nagle on zwrócił na niego swoje białe oczy i rzekł:

- Witaj Olwecie z rodu Tczewów. Wiem, że ukrywasz mędrców, a oni jednakowo przede mną się skrywają. Wydaj ich, a twa śmierć będzie szybka.

- Zabij mnie, ale ich nie pokonasz - rzekł pełen odwagi Olwet. Terran podszedł do niego. Zbliżył swą twarz do jego ucha i począł mówić te oto słowa:

- Imię me - Severus Septimus - po tych słowach Olwet wybuchł na tysiąc kawałków. Jego flaki rozniosły się po całym statku. Krew spływała po ścianach, a smród organów wypełnił całą przestrzeń. Severus wykonał gest i przez rurę weszło trzech żołnierzy końca.

- Znaleźć i zabić - wskazał Severus. Wojownicy rozeszli się po statku i poczęli szukać magów. Roznieśli się po wszystkich pomieszczeniach, a mędrcy siedzieli w niewidzialności.

- Energia Olweta zgasła - rzekł smutnie Obyryniks.

- Wyczuwam też tutaj jakąś potężną moc. Na pewno ta istota unicestwiła naszego towarzysza - ozwał się Abryton. Czuł taki sam strach jak jego pobratymcy.

- Nie damy rady go pokonać. Nasza moc jest za słaba. Musimy uciekać jeżeli chcemy wypełnić misję - rzekł nerwowo Shayran.

- Dobrze mówisz bracie, jednak nie mamy możliwości ucieczki. Opanowali cały statek - odpowiedział Obyryniks i podrapał się po brodzie.

- Damy radę zabić strażników, jednak niepokoi mnie ta wielka moc - rzekł Magayan.

- Mnie również. Nie czułem równie wielkiej mocy od kiedy uśpiliśmy kota. Zdołałby nas zabić z łatwością. Musimy go przechytrzyć - wstał Obyryniks. Podniósł palec i wskazał na Georiana stratega.

- Georianie milczący - spal silniki statku. Odwrócimy uwagę zbójców i przejmiemy jeden z ich kosmolotów. Oni zginą w płomieniach, a my uciekniem.

- Dobry plan Obyryniksie. Ruszajmy go spełnić - orzekł Abryton. Mędrcy wstali w niewidzialnej formie i ruszyli na ekspedycję statkową. Przechodzili skrycie między pomieszczeniami. Żołnierze ich nie dostrzegali. Chodzili błędnie i szukali tego czego nie potrafili widzieć. Obijali się o wnętrze statku nie wiedząc co czynić. Mędrcy w końcu dotarli do silników. Niewidzialność zniknęła.

- Zważajcie na siebie towarzysze - rzekł donośnie Obyryniks. Georian milczący począł wykonywać swą powinność. Wydobył ze swych dłoni płomienie i silniki zaczęły się topić. Dźwięk ognia rozniósł się po statku. Żołnierze zebrali się razem i ruszyli do źródła.

Niedługo później pojawili się przed mędrcami. Wyciągnęli miecze i rzucili się na mędrców. Ci, w natychmiastowej reakcji, uderzyli w nich falą soniczną. Terranie upadli na ziemię. Obyryniks wykorzystał tą chwilę; wykonał gest magiczny i wypalił dziurę w dachu. Magowie się wznieśli i wylecieli w kosmos. Po kilku chwilach statek wybuchł ogniami piekielnymi. Iskry rozniosły się po przestrzeni i spalały wszystko na swojej drodze. Z terran zostały tylko wiry. Jednak tajemnicza moc nie zniknęła. Severus ostał się wśród dymów. Otrzepał swą pelerynę z szczątków towarzyszy. Zwrócił swe ślepia w stronę mędrców. Zmierzył ich wzrokiem. Począł niespiesznie lecieć w ich stronę. Gdy już był naprzeciw magów rzekł do nich:

- Nie powtrzymacie końca magicy. Nie macie mocy, a wasze działania tylko wzmacniają mego pana.

- Mylisz się bezduszny. Pókim nie stracim nadziei nie pokonasz nas i naszej misji - odrzekł donośnie Obyryniks. Spojrzał na Severusa i przekazał mu wizję porażki. Sługa kota poprawił swe długie włosy i począł się śmiać w niebogłosy.

- Nędzni mędrcy. Zginiecie zanim te wizje staną się prawdą! - Severus zebrał energię w dłoniach i wypuścił kulę magii w ich stronę. Oni wykonali zręczny unik i patrzyli jak energia znika w oddali kosmosu. Nie mogli się nadziwić mocy Severusa.

- Zaprawdę jesteś potężny sługo kota - rzekł Magayan - Niestety nie ma czasu na walkę z tobą - Po tych słowach mag zamachnął się i wypuścił w stronę złego czystą energię. On również zrobił unik, a kula poleciała dalej.

- Nie trafiłeś starcze - odrzekł prześmiewczo Severus Septimus. Nagle kula zmieniła się w portal. Wciągnął on złego i zamknął się na wieki.

- Mamy trochę czasu. Ruszajmy towarzysze - ozwał się Magayan. Mędrcy ruszyli w stronę najbliższego statku. Otwarli jego bramy i weszli do środka. Odpalili maszynerię i polecieli w stronę Amertydy. Po kilku chwilach zniknęli wśród gwiazd. Misja ich trwała dalej, ale siły końca rosły w siłę. Było coraz trudniej, ale wiedzieli że są już niedaleko zbawienia. Nie opuszczała ich nadzieja mimo wielu przeciwności. Wiedzieli również, że najgorsze przed nimi.