Coś na kształt koszmaru

Gdyby ściana nie była tak lepka od kurzu, brudu i przyklejonego pyłu, krew może ściekałaby prędzej. Zamiast tego spływała powoli, majestatycznie, szerokimi strugami, zastygającymi tu i ówdzie, tworząc kleiste grudy.

Cierpiące stworzenie wydawało z siebie przeraźliwe wrzaski, ilekroć pojawiała się nowa, sunąca w dół struga.

*

– Co to za dźwięk? – spytał Jenkins prostytutki, gdy ta chowała do torebki pieniądze.

– Ja nic nie słyszę. – Wzruszyła ramionami dziewczyna. Mogła mieć najwyżej dwadzieścia pięć lat. Jej oczy – o dwadzieścia więcej.

Jenkins spojrzał na nią bezwiednie.

– Co?

– Nic nie słyszałam.

Nie kontynuował tematu. Koniec końców, przyszedł tu w innym celu.

– Będziesz w czwartek? – spytał, prawie od razu, gdy skończył.

– Będziesz w czwartek? – odpowiedziała pytaniem na pytanie, wstając z kolan. – Dlaczego akurat w czwartek?

Nie słuchał jej. Po chwili zorientował się, że patrzy na niego wyczekująco.

– Dobra, Trix, idź już. Jeszcze pomyślą, że robisz nadgodziny.

Wyszła bez słowa, zostawiając go samego.

Po chwili zadzwonił jego telefon. Jenkins westchnął, zobaczył, kto dzwoni, odebrał. Na popękanym wyświetlaczu widniało “mates”

– Jenkins. Co jest, mały? Znowu?

*

Vox brał prysznic. Szczypały go oczy, nigdy bowiem ich nie zamykał. Coś mu się przestawiło w głowie po tym, jak w zeszłym roku zrobiła mu się wielka, czarna plama na suficie, bezpośrednio nad prysznicem. Bał się, że szaro-sina trupia ręka usiłuje go dosięgnąć, ilekroć zamknie oczy. Prychał sobie w twarz, wyginając się, usiłując jednocześnie pozostać pod strumieniem wody i unikać kontaktu mydła z oczami. Jego androgyniczne, gibkie ciało było gładko wydepilowane, co robił raz na dwa tygodnie właśnie pod prysznicem.

Pocieszał się myślą, że jak kucnie – ręka go nie sięgnie. Nikt nie ma takiej długiej ręki, myślał.

No, nikt normalny.

*

Jenkins stał pod szkołą, żując czubek ołówka. Odkąd rzucił palenie, miewał epizody z żuciem niejadalnych przedmiotów. Żuł końcówki przyborów do pisania, patyczki po lizakach, lodach i wszystko, co zaplątało mu się w ręce. Przechodzącemu obok chłopcu gwizdnął wystający z tornistra ołówek z modnym ostatnio wizerunkiem bałwanka.

Zadzwonił dzwonek i ze szkoły wybiegła rozwrzeszczana horda dzieci w różnym wieku. Gdzieś bliżej końca, powłócząc nogami szedł Mattens. Czarnowłosy siostrzeniec nosił okrągłe okulary i interesował się nauką, nie było, zwykł powtarzać Jenkins, na małego “bata” w fizyce i geografii, ale zupełnie nie radził sobie z prztykaniem, jak nazywał bójki i ogólnie przemoc Jenkins.

– Który? – spytał bez ogródek.

Chłopiec pociągnął nosem.

– Alvie. – Wskazał ósmoklasistę chłopczyk.

Jenkins ocenił przeciwnika. Gówniarz wyglądał na syna rzeźnika; duży, by nie rzec potężny, czerwony na twarzy, okrągły.

– Kim jest jego stary? – Oceniał genetykę i fizjonomię ojca w oparciu o widzimisię i padające światło.

Mattens coś szepnął.

– Dobra, tak czy tak, idziemy poszukać tatuśka. Chodź.

Wypluł resztkę ołówka i poszli. Po drodze Jenkins uzgadniał z siostrzeńcem, jaka nauczka dla Alviego byłaby najlepsza. Mattens przejawiał miękkość serca i zbytnią wrażliwość, więc decyzję o ukaraniu nie tylko ojca, ale i syna, Jenkins podjął już sam.

Dwie nauczki lepsze niż jedna, pomyślał.