Coś pomiędzy.

Bez skazy, a dusza jakby skrzydła miała.

Obecność jego, powoduje drżenie ciała.

Iskra w spojrzeniu nie gasła,

ani na chwile.

W brzuchu jakby, rozchodzenie się ciepła lawiny.

Z czasem kilka potknięć o własne kończyny,

bez zastanowienia do siebie krzyczymy.

I ból, co uciska serce

z całej siły.

 

Gdy pokój, a ja w nim sama,

zapełnia się w ciszy, rozpatrywaniach.

Przez otwarte okno ucieka ten żal i honor, który nas dzieli

i nie pozwala być obok.

Średnia ocena: 0.0  Głosów: 0

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (2)

  • spirytysta 26.04.2018
    Myślę, że warto zrezygnować z tych rymów nieco na siłę i rozpisać wiersz na nowo. Uwolnienie formy pozwoli lepiej oddać treść, która jest wartościowa.
  • Agnieszka Gu 26.04.2018
    Witam,
    Rozumiem, iż myślą przewodnią wiersza jest nieszczęśliwa miłość i cały szpaler emocji z tym związanych. Nie jest źle, ale gryzą mi się z tym te rymy. Trochę to groteskowo wyszło.
    Pozdrawiam

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania