Czarno-biała wojna - Prolog

Antoni Werdyński ścierką wytarł kurz z drewnianej kolby karabinu. W jego suchych od spragnienia ustach dopalało się cygaro, którego dym unosił się wysoko w powietrze.

– Antoni, do cholery! Zebrał byś trochę drewna na opał, a nie tylko dłubiesz przy tej broni! – wykrzyknął Piotr Szymbacki, wrzucając do płonącego między trzema ławami ogniska kilka gałązek sosny.

Młody gdańszczan podniósł wzrok.

– Ależ dowódco, w razie ataku na naszą placówkę jesteśmy pierwszymi, kto stanie do obrony! – spojrzał na sierżanta ironicznie, wyciągając lewą ręką cygaro z ust.

Piotr Szymbacki odszedł w kierunku drzew, mamrotając przekleństwa pod nosem. Kiedy oddalił się na kilka metrów, trójka wojskowych wartowników stacjonujących w placówce "Prom" roześmiała się z gniewnego dowódcy oddziału.

Antoni złapał do prawej dłoni zegarek zawieszony na jego szyji. Wskazówki dawały znać, że za kwadrans dwugodzinna warta zakończy się, on i jego koledzy zaś będą mieli czas na odpoczynek.

– Oby tylko wszystko gładko poszło... - szepnął pod nosem.

***

Zbigniew Szczurowski wędrował od jednej ściany końca sali do drugiej.

– Zaczniemy lekcje od sprawdzenia pracy domowej. – powiadomił nauczyciel, poprawiając guzik od taniego grafitowego garnituru – Kto nie przeczytał książki, o której prosiłem zapoznanie w wakacje? - zapytał.

Z czwartej ławki rzędu ciągnącego się od biurka niski blondyn podniósł niechętnie rękę. Pan Szczurowski, tupiąc ciężkimi butami, zmierzył w kierunku niepilnego ucznia. Stanął nad jego ławką, patrząc z góty na ostatnią notatkę zapisaną w zeszycie.

– Znowu ty, Pędzel! - ryknął nauczyciel.

– Przepraszam... - wydusił czternastolatek.

– Przepraszasz, przepraszasz... Cały czas przepraszasz! W czerwcu, przed wakacjami, też nie odrobiłeś ani jednego zadania! – Zmarszczył brwi.

– Mój tata mówi, że za dużo pan zadaje...

– Ja za dużo zadaję? Ja za dużo zadaję!?! Nie! Ja próbuję zapewnić wam, gówniarze, jakąś przyszłość! Żebyście nie wylądowali bez jedzenia na chodniku! Aż tak mnie nie doceniacie, nie doceniacie mojej pracy!?! A z twoją mamą chciałbym jutro o ósmej porozmawiać. Dziękuję.

Rozgmiewany nauczyciel zawrócił na pięcie w kierunku tablicy. Przeklął pod nosem, na myśl o niepilnym uczniu. Był zły, gdyż poświęcał naukom w szkole większość czasu. Czuł się niedoceniany.

– Mamy pierwszy września. – przypomniał Szczurowski – Wasze piekło w tej szkole z dzisiejszym dniem się zaczyna.