Czarny ptak

Wśród słońca blasku i nieba błękitu jakaś czarna strzała niebo przecina.

I z gracją obwieszcza światu że burza się właśnie zaczyna.

A ona to jej siostra drogowskaz dla wiosny która życie budzi pierwszą burzą.

A potem świat jej za to dziękuje pierwszą jak krew czerwoną różą.

Nie wiedzieć czemu z wielkim sentymentem przylatuje pierwsza właśnie tu na świata kraniec.

I z łzą w oku oznajmia światu że ma rozpocząć swój odwieczny taniec.

I nikt nie wie czemu ptaka czarne źrenice mgłą zachodzą gdy wspomina tamte brukowe ulice.

Kamienice pełne od ludzkiego gwaru, śmiech dzieci dodający światu czaru.

A ona nie może już powoedzieć do mamy że kocha i że w ptaka zmieniły ją złych ludzi dary.

I że gdy ujżysz ptaka co stuka o szybę to jej córka której miejsce nie jest ani w piekle ani w niebie.

Tak więc od lat wraca do tego miasta i mówią już nawet że pierwsza jasółka wiosny czyni.

Bo choć jest znakiem życia to w sercu urazę dźwiga.

Więc starzy ludzie przywykli gdy ją widzą uciekać do domu zdala od gołego nieba.