Człowiek

Jak rozeznać się w tym świecie pełnym kłamstw, fałszywych twarzy nikomu nie przyjaznych? Jak można się czuć kiedy cały świat każe ci inaczej postępować i myśleć? Czy potrafię się w kimś zakochać? I czy ktoś byłby w stanie mnie pokochać? Czy mogę choć marzyć o uczuciu spełnienia? Przestać się bać tego, że zranię lub zawiodę bliskich? Czy ktoś kiedykolwiek poczuł bezgraniczne obejmujące go szczęście takie, które oplata serce zasłaniając rozum kurtyną rozmarzenia przez okres dłuższy niż rok?

Człowiek.

To słowo napełnia mnie zarazem obrzydzeniem jak i niekończącą się ciekawością. Jesteśmy rasą niewdzięczną. Tak wiele dóbr nas otacza z których nie potrafimy się cieszyć. Jak wiele radości przezywa każdy z nas na co dzień, aby później płakać w ciemnościach o tych najmniej istotnych przykrościach. Zagłębiając się w otchłani rozpaczy często pochłaniając z nieświadomą chciwością ten ból. Wydaje nam się, że nasz smutek jest autentyczny, niepowtarzalny, aby później słuchać od innych osób depresyjne cytaty, które rzekomo są tak bliskie ich sytuacji. Przy takich osobach sama zastanawiam się jak to jest ze mną, dzięki takim osobą przez chwile mam wrażenie, ze to co czuje to nic, przecież prawie wszyscy w moim wieku tak mają. Nie. O wiele byłoby prościej gdyby tak było. Oczekując pomocnej ręki nie jesteśmy świadomi jakimi ludzie są egoistami . Często ignorują nasze bezpośrednie wołanie o pomoc tłumaczyć to dorastaniem. Czekamy, czekamy, czekamy, a życie ucieka nam przez pełne blizn ręce.

804