Degradacyjne

"Воробьиная

кромешная

пронзительная

хищная

отчаянная стая голосит во мне"

Егор Летов "Вечная весна"

ze zdwojoną siłą: krzyczę i próbuję słuchać

im więcej głosu, tym jest mniej wyraźny

narasta, próbuje się owinąć

dokoła uszu, przekłuć głowę, niczym szpilka

balon napełniony helem

wyhodowałem sobie obsesję: odtwarzanie w pętli

(bez jakichś suicydialnych skojarzeń, chyba

wyrastam z samobójstwa

przechodzę to, jak ospę)

filmików, na których mówisz, uśmiechnięta

że miłość. słowa z najczystszej lawy

ledwie kończę oglądać - w środku - wrzask, że

kategorycznie domagam się powrotu

tamtych chwil

zoetrop ma wirować

my w nim, statyczni, biegnący w nieznane

para bohaterów która nie wie

że bajka skończy się odcięciem prądu