Dekryptaż

Komentarze (9)

• 
  JamCi 11.10.2019

  :-) było pić te kawę? Po wczorajszych rozmowach to dla mnie tekst nie tyle poetycki, ile sprawozdanie ze swigo stanu umysłu w realu. Z kilkoma bujnieciami się na stronę poetycka. Opis fajny :-)
  Trajektorie
  Pozdrawiam
• 
  Florian Konrad 11.10.2019

  dziękuję i pozdrawiam. to mój najdłuższy wiersz. nie spałem w nocy. kawa - już wypita.
• 
  konfiguracja 29.10.2019

  Metafora początku i końca - czemu służy? Nadziei? Przekonaniu, że wszystko dzieje się tu i teraz, nie ciągnie się za nami to samo słońce? Że można uciec od przeszłości? Nic nas tak naprawdę nie łączy z wczoraj? W każdej chwili świat staje się na nowo? Mrzonki, Panie :D Zdeterminowane jest wszystko. Nawet nowy noe. Stąd lot w spadłych chmurach.
  Świetny wiersz.
  5!
• 
  JamCi 29.10.2019

  Niebieskooooo :-) miiiii :-)
• 
  konfiguracja 29.10.2019

  :D
  A mi różowo, pewnie do czasu przyjścia Autora.
  Pozdrawiam Jamcińską serdecznie.
• 
  JamCi 29.10.2019

  konfiguracja Ja również pozdrawiam. Na niebiesko i wieczornie. Autor nas nie pogoni :-)
• 
  betti 29.10.2019

  Zaraz będzie świtać. Za horyzontem w kuźni, ogniste ludki, z uporem maniaka noc w noc wykuwają identyczne Słońce (wierz w to!)
  Przedawkowałem kawiszona i nie idzie zasnąć. w starszym laptopie poobijanym podczas ataków padaczkowych (spokojnie, ostatnio nie miewam) znowu coś nie łączy. nowy - nienaładowany więc jestem poza siecią, cały z prądowych ziarenek.
  Wrze mi się, obraz wpada w następny, ciąg nagryzmolonych na sino nieb i znaków. Symbolika zawarta w popielatej sierści mieszkającego w piwnicy kota. System legowisk, torów, po których biegną komety.
  Logika wnikania w siebie trajektorie wyznaczane językiem, oniryka codzienności. głupia jak tekst ulepiony z pokwitłego pleśnią chleba albo elegia ku czci czosnku, równie niestrawna.
  Ściana straceń upstrzona różowymi kroplami, mózg wżerający się w tynk, rozdrobniony (będzie cud, jeśli odczytasz choćby jedną
  myśl, ułamek sylaby, półton). Pyliste dachy, śnieg zmieszany z eternitem, od dawna nieobchodzone Święto Smoły.
  Cisza. deptanie kłębków mokrej waty, ocena celująca z zapominania.
  Czy wyjdę na buraka i egoistę pisząc, że od pewnego czasu czuję się jak niedorosły, więc nazywający się z małej litery noe? I że dryfuje mi się przez popielate, spadłe chmury, (cholera, naprawdę tak jest widzisz - co długotrwały brak snu robi z człowiekiem?)
  Z ulubionych melodyjek do nucenia zostaje (w tempie depressimo) My journey to the stars (tum tim tidum, tum tim tidum tum tim tidudim dim dum.
  Odezwij się na messengera a wyślę ci plik z nagraniem moich śpiewów. Może nie mam głosu, przejawiam kompletny antytalent wokalny, ale całkiem zabawnie wyszły). Innych nie pamiętam.
  O - widzisz? Sklecił się kolejny egotyczny tekst, a matka mówiła, bym jak najczęściej opuszczał siebie.
  Nie słucham moralizmów, zapadam się w koleinach, w JA stopy, potem kolana, w końcu zniknę cały (i kto będzie karmił tego w piwnicy?)
  Cisza-bis, ogniste ludki bezgłośnie walą młotkami w formującą się gwiazdę.
  
  To nie jest poezja, bardziej proza, jest metafora więc możemy przyjąć, że poetycka i tak należało zapisać ten tekst.
  W sumie takie zaglądanie w siebie, koncentracja na sobie przy próbach zapomnienia o wszystkim, co bolesne. Można to porównać do stanu przedśmiertnego, kiedy jak w kalejdoskopie wszystkie obrazy z życia przewijają się jak kadry filmu. Nadmiar kofeiny i zawieszenie aż do nirwany.
  Taki narcystyczny ten teks i chyba to najbardziej razi, mnie razi, bo inni wszak mogą się zachwycać.
• 
  konfiguracja 29.10.2019

  Stawiasz mi kolejkę, Florian Jaki dłuuuugi koment naszej betti :D
  Spoko, wrze ci się (tzn. podmiotowi) niedorosłemu, więc stan przedśmiertny daleeeko przed Tobą. Zero logiki wnikania, ale... czytelnik kroi, jak mu pomysłu starcza.
• 
  TrzeciaRano 29.10.2019

  Komentarz jest w ostatnim akapicie reszta to skopiowany tekst czyli stary trick betti.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania