Deszcz

Stoję na środku pola. Gęsty deszcz bije prosto w moją twarz. Nie mam dokąd uciec. Najbliższe drzewa znajdują się dwa kilometry stąd. Siły mi potrzeba! Muszę przetrwać przeraźliwą burzę.

Palto jest zmoczone do suchej nitki. Ścieka z niego woda I robi się kałuża. Grzmotnęło! Ja stoję I milczę. Walczę! Przetrwać to muszę. Pięć minut, dwadzieścia trzydzieści już upłynęło I nie przestało padać. Zdjąłem palto I rozwiązałem sznurówki w butach. Z mych traperów już woda wypływa. Co mam robić? Niech się zastanowię. Ruszam! Idę po gęstym błocie. Palto rzuciłem na ziemie bo potrzebne mi już nie jest. Ciężko się idzie. Buty też ściągnąłem I pozostawiłem w błocie. Co ja tu robie? Sam jedyny w południe wyszedłem w pole. Pogoda była piękna, a potem wiatr przygnał chmury. Spadł deszcz I ja tak tu stoję. Głowę spuściłem I z zimna zacząłem się telepać. Poddaje się I niech moknę.

Z oddali słysze jakieś odgłosy. Późnej coś zaszeleściło w wysokiej trawie, która znajdowała się tuż obok mnie. Z krzaków wyskoczył mały pies. Spojrzał na mnie I zaczął machać ogonem. To był ten moment! Zrozumiałem po co ja tu stoję. Deszcz przybierał co raz to większej mocy a we mnie wstąpiła iskra nadziei. Miałem kogoś I ten ktoś był przy mnie. Opatuliłem szczeniaka, nie dałem mu zmarznąć Zapomniałem o pogodzie, o deszczu I zimnie. Chwyciłem psa na ręce I powędrowałem do domu szczęśliwy