Diagnoza

Ciągle mi powtarzano, że mam być ambitny, walczyć o swoją przyszłość, nie rozdrabniać się na chwilowe kaprysy. Tak, właśnie tak nazywali moje zamiłowanie do teatru, jako formę buntu, pretensjonalny wyskok, aby ich upokorzyć. Nie mogli uwierzyć, że wchodząc na scenę, oddaję siebie, poznaję swoje własne ja, zapominam o swym istnieniu. Pamiętam jak raz w przypływie entuzjazmu opowiedziałem o tym matce, popatrzyła na mnie z niesmakiem, jakbym przyznał się nie przymierzając do paserstwa. Pokiwała głową i napomknęła, że nie tak mnie wychowała.

Odnajdywałem w tym moim rozmiłowaniu harmonię, napawałem dumą, gdy byłem chwalony, ćwiczyłem przed lustrem nadając mej kreacji szlifu. Tak, zaprzedałem się swej pasji, wyznaczyłem limit czasowy na przyswojenie tekstu, zmuszałem się do medytowania, co miało pozwolić uwolnić umysł od wewnętrznych tarć, tak niewskazanych w tej profesji.

Przeczytałem mnóstwo poradników, połykałem medykamenty, wysypiałem się dbałem o głos, stałem się człowiekiem instytucją, co zarządza swym życiem.

I gdy wszystko miało się stać bajką, gdy zdobywałem laury, okazało się, że mam pląsawice Huntingtona. Cały mój wysiłek poszedł w gwizdek, los zadrwił sobie ze mnie, gdy ja liczyłem dni do wielkiej roli, on pozbawiał mnie zdrowia. Beznamiętnie rywalizował z moją słabością, nieświadomością, która napawała się niedalekim splendorem.

Dziś nawet nie próbuję udawać, że chce mi się żyć, poddałem się, jest mi obojętne, czy po tej diagnozie zostało mi 5 lat sprawności fizycznej czy więcej, nie mam już motywacji do zdobywania doświadczenia. Budzę się nad ranem i sprawdzam, czy jeszcze dam radę kontrolować swe ruchy, przejść do łazienki bez upadku. Jak długo wytrzymam, czy psychicznie potrafię zaakceptować moją ułomność?