Dno i dwa metry mułu, a piekło miało być suche

Klęczy cicho i pokornie

Ludzki pies, skazaniec piekieł

Liczy ziarna czasu gniewu

Jego usta drżą od śpiewu:

“Świat mój skazał mnie człowiekiem

znając wszystkie moje zbrodnie

Przeorane zgliszcza powiek

Palą oczy, wizje gaszą

Nieprzerwanie płacz wzbudzają

Oni głodem przymierają

Oni, ludzie, rzewnie płaczą

Taki właśnie ze mnie człowiek

Za me winy świat jedyny

Piorun jebnął, nie wierzycie?

Więcej powiem, nie żałuję

A i wam dobrze winszuję

Dziś ode mnie usłyszycie:

Żryjcie piach, wy skurwysyny”