Dom

Nie potrafię żyć z dwojgiem ludzi, którzy kochając mnie,

zapomnieli, by kochać siebie samych, siebie nawzajem

i swoje własne, osamotnione dusze, spragnione miłości

i zbawczych kropli szczęścia, spokoju

Co z tego, że potrafię być głucha, siedząc wśród krzyku

i rozdzierającego serce wrzasku, jeśli wewnątrz płonę

A razem ze mną staje w ogniu cały świat, wszyscy ludzie,

myśli, sny i czarne, osmolone żalem marzenia

Jeśli odejdę, każde z nich pójdzie w inną stronę

Jak najdalej od siebie