Draple cz. 3/100 Bezpieczna chata dla szczurowyścigowomyszojadłoserów

Bardzo przyjemnym zapachem był zapach zapachu woni o zapachu woni o zapachu zapachem był zapach zapachu. Woń ta była bardzo tytoniową wonią. Złą wonią. A może Monią? Kto to wie? Cóż to wie?

Gdy jednak zza oddali Myślibór... Wyłonił się spod krzaku krzacznego. Sprochówa! Krzyczy Janeczek, krzyczy Neuruś... A, kto to Janeczek? Nuncjo — rzecz jasna. Neuruś to pluszowa duda marionetka Nuncja. Woli gimbazę od pokemonów. Chociaż, jakby tak pomyśleć; obie rzeczy są stosunkowo nijakie w stosunku męsko-męskim. Bardzo, bardzo, bardzo zła wiadomość. Nuncjo siedzi na dywanie i obserwuje dwie rzeczy; lustro oraz gimnazjum. Teraz zamieniło się to miejsce w klasy siódme i ósme, a fotel, wygodny i pluszowy, wymiękł od przysiadów. Nuncjo się chujowo wkurwił. Teraz pytanie — kto za tym stoi? Kto stoi za Nuncjem? Neuruś? Nie, Plastuś! Badum, tes!

Szczurochomiki wylądawały w chacie o nazwie GOSPODA. Dodać, że były lekko poddenerwowane brakiem sera w tej słabej norze. Lecz w kątach coś leżało... coś, co jest takie męskie i myszowe.... ser! Szybko szczurochomiki podbiegły do kąta, jednak tam nic nie było.

Ach, te zwidy!

Teraz znaleźć tylko tego pokojowego boya, co podobno jest pokojowo nastawiony, ale nazywa się tak, bo chłopiec okrada pokoje! Wstyd, wstyd! Wstydźcie się szczurochomików, bom jam potężny szczur i nakazywać tobie odłamki szkła pospolitego! Oo, tak. To brzmi lepiej.