Droga do nikąd

Pogrążona w myślach

Zatracam się w najgłębszych

Zakamarkach swej pamięci

Karmię się wyimaginowanymi wspomnieniami

Żyję utraconą przeszłością

Kruchymi chwilami dawnego szczęścia

Momentami, kiedy jeszcze potrafiłam ufać ludziom…

Spuszczona głowa ciąży

Na mych umęczonych barkach

Gdy kroczę krętymi

Ścieżkami wytyczonymi przez fortunę

Z blaskiem halucynacji w

Zamglonych herbacianych oczach

Spoglądam zza szklanego okna

Na świat, który przestał mnie akceptować…

Zgarbione ramiona zbyt

Słabe są, by udźwignąć

Ciężar niszczycielskich lat

Długoletnia niewola i niepewność

Przyzwyczajenie do posłuszeństwa

Wyniszczyły w mojej duszy

Ostatnie ziarna buntu…

Powłóczam zmęczonymi nogami

W nieznanym kierunku

Bez konkretnego celu

Pozbawiona porcelanowych złudzeń

I kryształowych marzeń

Przeźroczyste widmo kiedyś zostawiam

Dla tych, którzy

Kochali dziewczynkę o sarnim wzroku…

Wyruszam w niekończącą się podróż do nikąd, gdzie nie ma miejsca na empatię ani odczuwanie…