Drzewo życzeń cz.2 - Łaknienie

No i się skończyło. Park się skończył i to w sumie tyle. Żelazna zardzewiała furtka otwarta była na oścież. Rudy niczym rasowy kozak najczystszej krwi bez namysłu skoczył na nieduży parkan i dumnie pofrunął pod niezgranym kątem na kamienny bruk poza obrębem parku.

— Rudy — szepnął pod nosem Apaszkowiec.

— Podobno jak się przejdzie obok zardzewiałej furtki, to się skończy na stryczku — zagaił rudzielec.

— Zaryzykuję. I tak zmarnowałem większość życia, taplając się we własnym gównie. Klatka dwa na dwa i miska świńskiego żarcia dziennie — burknął niechętnie.

— Narzekasz. Nie jeden chciałby być na twoim miejscu.

— Nie zagaduj mnie jełopie. Drugiej kastracji nie przeżyję. A już mamy dziesięć sekund w plecy.

— Po prostu chcę ustalić pewne fakty.

— Jesteś rudy i to jest fakt jedyny. A teraz stój pysk i idź, po prostu idź.

Minęli kilka wąskich uliczek na samiutkich peryferiach mieściny. Dwa walące się bloki stojące obok siebie wydawały się obserwować ich dziwne ruchy. Apaszkowiec wzdrygał się co chwila, wykrzywiając wszystkie mięśnie twarzy, a rudy wtórował mu z nie mniejszą ekspresją. Tuż za ostatnią miejską chałupą skręcili w polne nieużytki porośnięte gęstą roślinnością. Rudzielec wyjął z kieszeni pozłacany scyzoryk i zamaszystymi ruchami wymachiwał nim przed nosem. A raczej jego resztkami.

Powolna monotonna wędrówka ciągnęła się już kolejne dwie godziny. Zarośla nadal skutecznie barykadowały im drogę, zmuszając do coraz częstszych postojów. Apaszkowiec z narastającą frustracją przedzierał się przez dzikie pnącza pomieszane z pajęczynami. Jakież było jego uradowanie, gdy w oddali zobaczył starą, zbitą byle jak z desek komórkę. Stała samotnie kołysząc się nawet na delikatnym wietrze.

Stanęli przed drzwiami. Rudzielec jako przedstawiciel głupio odważnych zapukał bez krzty zahamowania. Otworzył im styrany wszystkim, czym można dziadyga w pasiastym kubraku. Schematycznie przywitał się z nimi, podtrzymując zwisające na twarzy, sine fałdy skóry. Pomieszczenie w środku przypominało skup makulatury. Wszędzie leżały papiery, książki i porwane strzępy gazet. Staruch przecisnął się przez nie i zniknął za stojącą w rogu szafą. Minęło kilka dobrych minut, zanim jego szpetny ryj wyłonił się z powrotem.

— Jesteście spóźnieni — zagrzmiał.

— Gdybyś tam tyle nie siedział, to może skończyłoby się tylko na kilku batach — bronił sprawy Rudy.

— Nie płacą wam za szlajanie się pośród ludzi. Macie obserwować i zgłaszać potencjalnych wisielców.

— Nie było żadnego. Nic a nic. Łaziliśmy po tym parku, jak nam kazali — Apaszkowiec przełknął z wymuszonym grymasem na twarzy ślinę i spauzował dalszą wypowiedź.

— Powiedziałem, komu trzeba, że były pewne komplikacje. I że to nie wasza w sumie wina. Ale to był ostatni raz. Wasze dupy za dużo mnie kosztują, a kokosów z tej klitki to nie mam.

Dalsza dyskusja zmieniła się w monolog . Starzec opowiadał o pewnych nowych wieściach, czasem wtrącając urywek o pogodzie na następny tydzień. W końcu jednak przeszedł do głównego wątku, który do tej pory jakoś nie został poruszony.

— Drzewo domaga się pokarmu — spoważniał.

— Jak dotąd nie było z tym problemu. Ludzie przychodzą, a potem ich odciągamy. Jak to zawsze — obojętnie odpowiedział Rudy.

— Za mało. Jest ich za mało. Grab ma już swoje lata, ale łaknie nadal. Wasze kolejne porażki nie są kartą przetargową dla beztroskiej emerytury.

— Dajcie mu jakieś resztki. Skórki z pomidorów czy tam inne buraki. Niech się nażre i po krzyku.

Apaszkowiec celowo odłączył się od rozmowy. Wytężył wzrok w stronę drzwi. Mógłby przysiąc, że się poruszyły.