Opoowi *** Dziciunia

Zatrzęsła się ziemia. Urodziła się Dziciunia.

Pomyślałem sobie wtedy – A niech to diabli.

Pojechałem do Miejsca, najszybciej jak mogłem. Tak sobie. Z ciekawości. Siedziała w kołysce i wcinała bochen chleba. Kiedy do niej podszedłem, odrzuciła bochen na misia i warknęła:

– A to co?

– To twój wielbiciel – odpowiedziała osoba towarzysząca.

– Zabrać go stąd. Czyż nie widzi, że przeszkadza mi w śniadaniu. A tak w ogóle, dać mi zaraz dydusia, bo obrzygam wszystkich.

– Dziciuniu. Uspokój się – rzekł Ktoś – Jesteś głupia i tyle.

– Co wy wiecie o życiu, smarkacze jedne – wrzasnęła omawiana – Macie mokre pieluchy? Nie macie! Macie w nich gówienko? Nie macie! Możecie łazić? Możecie. No właśnie. A ja nie mogę. Chwila… a może mogę.

Po czym wyszła z kołyski i zaczęła chodzić.

Ludzie! Ludziska! - wrzeszczano donośnie – Poprzez góry i doliny zaiwania niemowlę. Nie za duże, nie za małe. Takie w sam raz, na te czasy.

Posuwaliśmy się całą kupą, w celu odnalezienia Dziciuni. A Dziciunia w tym czasie wróciła do domu, przewinęła się przez poprzeczkę, wypiła mleko z kartonika, weszła do kołyski, policzyła barany – później kozy, myszy, pająki, wiewiórki – aż wreszcie zasnęła.

Zaczęła śnić, że jest już dorosłą półroczną panną, której to w głowie, zapoznanie przystojnego trzylatka. Mężczyznę swojego życia. Któremu sprzykrzyły się babki z piasku i zakochał się w Dziciuni {gdyby był przsadnie bogaty, to jakoś to przeżyje, bo będzie za co}

– Och ty mój kochany. Jaką masz ładną gruchawkę. Mogę nią pogruchać?

-- Gruchawkami już się nie bawię - powiedział on.

– Wiesz co – rzekła ona - Chodźmy nad rzekę, gdy się ściemni. Założę specjalnie dla ciebie, moje najpiękniejsze pieluszki, a ty się postaraj zwinąć garnitur z przedszkola.

– Wisi mi garnitur. Nie założę tego cudaka. Krawata też.

– Doprawdy, zachowujesz się jak rozkapryszony dwulatek. Masz już swoje lata. Zachowuj się.

– Ojejku! Dorosła się odezwała, a w majtkach kupa. Czuję to.

– Tobie nic do mojej kupy. Gdybyś był prawdziwym mężczyzną, to byś mnie przewinął. Chyba nie chcesz kochanie, żebym całą drogę, śmierdziała przy tobie?

– Włożę stopery do nosa, jakżeś taki pyskol kołyskowaty.

– Pożycz mi w tej chwili gruchawkę. Ale już!

– A po co?

– Bo chcę tobie przywalić!

– Mieliśmy iść nad rzekę, Dziciunio. Pamiętasz?

– No to chodźmy. Czemu nie idziesz? Gapa z ciebie, czy co?

– Co – odpowiedział on.

– A pokażesz mi w lesie ptaszka? Jeszcze nie widziałam. Rodzice mi opowiadali, że jest coś takiego, co może wyskoczyć z dziupli...