Dzień się budzi kochanie

chodź pójdziemy ścieżką magicznego lata

z trawą grać w zielone czuć je stopą bosą

błękitnieje zboże a z nim twoje oczy.

wiatr warkocze splata niedojrzałym kłosom

niczym złoty woal tkany pajęczyną

słońce rozwiesiło na żerdziach promienie

z pierwiosnkami igra łaskocząc ich skrzydła

i spija kałuże zachłannym pragnieniem

gdzieś tam w mgnieniu źrenic cień wesoły przebiegł

świtezianki tańczą modre jak klejnoty

ktoś przemknął pod oknem – to szczęście się śmieje

tarmosząc przyjaźnie rozmarzone koty

bagniki kosmate strojne dziś w lampasy

ochoczo prostują rozespane nóżki

noc poszła odpocząć kryjąc się za rzekę

w ostatnich jej kroplach kąpią się grzebiuszki

zadźwięczały dzwonki radosnych skowronków

pióra dzikich gęsi wersy w chmurach kreślą

i żurawie kluczem otwierają strofy

dzień witając nowy rozkrzyczaną pieśnią

pozwól mi być wierszem pisanym wilgocią

warg twoich subtelnie rozchylonych drżeniem

niech serce zabije w radosnej ekstazie

chłonąc dzień spełniony jak ciche marzenie