Dziewczyna która miała swój świat - dodatek 1

10 miesięcy wcześniej.

Mamo wychodzę i raczej wrócę jutro - krzyknęłam, po czym szybko wyszłam z domu. Teraz przynajmniej nic mi rodzice nie powiedzą. Wiedzą, że wyszłam i na jak długo zostaję tam. Nie powiedziałam im gdzie idę, bo wiem, że by mnie nie wypuścili z domu gdyby wiedzieli.

Spojrzałam na zachmurzone niebo. Nie było widać nawet najmniejszej gwiazdki, choć była już 20. Przyśpieszyłam. Moi przyjaciele na pewno już się niecierpliwią.

Dwadzieścia minut później stałam przed drewnianym domkiem. Mieścił się z dala od miasta. Lubiłam tu przychodzić. Od pięciu lat tylko w tym miejscu czułam się najlepiej.

Podeszłam do drewnianych drzwi i zapukałam. Otworzyła mi niebieskooka, niziutka blondynka - Dianka. Była jedną z moich najlepszych przyjaciół.

Dziewczyna z uśmiechem na twarzy wpuściła mnie do środka po czym zamknęła drzwi.

W domu panował spokój i ciepło. O wiele lepiej niż w moim domu.

- Jesteś wreszcie - krzyknął Abel - czekaliśmy na ciebie.

- Domyśliłam się. Przepraszam, że tak późno przyszłam.

- Spokojnie mała. I tak dopiero za chwilę mieliśmy siadać do stołu - powiedziała wysoka czarnowłosa dziewczyna o zielonych oczach - Adelina. - nie rozłożyliśmy jeszcze talerzy. Choć pomóż nam.

Tak jak dziewczyna mnie prosiła tak zrobiłam. Po godzinie skończyłam jeść. Od razu poszliśmy rozpakować prezenty.

Od Emilii - czarnookiej, wysokiej brunetki - dostałam 2 kolczyki do brwi.

Od Adeliny - srebrny zegarek

Od Dianki - niebieską piżamkę.

I wreszcie został mi prezent od Abla. Wszyscy wtedy zaczęli dziwnie do siebie się uśmiechać. Otworzyłam malutki pakunek. W środku znajdował się złoty pierścionek z maleńkim diamencikiem. Abel ukląkł przy mnie z uśmiechem.

- Nicko czy wyjdziesz za mnie?

- A co z wyprowadzkami?

- Damy radę. W końcu tu też się przeprowadziłem.

- A więc tak. Wyjdę za ciebie Ablu.

- Kocham cię.

- Kocham cię - szepnęłam i pocałowałam go.