Dziewczyna z obrazu - Rozdział I

- Gdzie byłaś? – zapytał mnie Andrzej.

- W sklepie – spojrzałam na niego zdziwiona – przecież ci mówiłam.

- A zakupy? – spytał podejrzliwie.

Uniosłam rękę, w której miałam reklamówkę z mlekiem i pieczywem. Mężczyzna w paru susach doskoczył

do mnie i zacisnął ręce na szyi.

- Myślisz, że mnie oszukasz? – syknął. – Wiem, że spotkałaś się z tą swoją przyjaciółeczką.

- Z nikim się nie spotykałam – skłamałam słabo. – Byłam w sklepie.

- Kłamiesz! – uderzył moją głową o ścianę. – Jesteś kłamliwym śmieciem! Beze mnie jesteś nikim,

beze mnie nic nie znaczysz.

Wysłuchiwałam tego codziennie od dwóch lat i zaczęłam w to wierzyć. Byłam głupia jak mogłam dać się

mu tak omamić, teraz nie było już odwrotu. Kiedyś wydawało mi się, że Andrzej jest uroczy, a on był zwykłym

damskim bokserem. Starałam się go zadowalać na każdym kroku, by miał dobry humor i nie odreagowywał

na mnie. Jednak czasami na nic to się zdawało, nieraz dostawało mi się za nic. Poznałam go gdy kończyłam

szkołę, byłam wybitną uczennicą, finalistką konkursów z matematyki, polskiego i historii, dzięki czemu

byłam zwolniona z części egzaminów maturalnych. Myślałam, że będę studiować, wyjadę za granicę…

Tyle, że się zakochałam, Andrzej, był rok starszy ode mnie, nie uczęszczał do żadnej uczelni, nie miał też

wielkich ambicji. Miał coś innego, błysk w oku, czar, owinął mnie sobie wokół palca. Potrafiłam zdobyć dla

niego wszystko, czego zapragnął, podkradałam dla niego matce pieniądze. Kiedy zabroniła nam się

spotykać, po prostu z nim uciekłam. Miałam dość matki, która kontrolowała mnie na każdym kroku.

Do tej pory byłam zwykłą szarą myszką, a ktoś taki jak on zwrócił na mnie uwagę. Byłam wniebowzięta,

myślałam, że moje szczęście będzie trwało wiecznie. Jednak nic nie trwa wiecznie, obudziłam się z pięknego snu

po trzech miesiącach, wtedy Andrzej zaczął mnie bić. Łatwo wmówił mnie, że jestem dnem i bez niego

niczego nie osiągnę.

Gdy tylko Andrzej wyszedł do pracy zabrałam się za odkurzanie, w domu musiał panować idealny porządek.

Jednak praca nie oderwała mnie od rozmyślań na temat mojego życia. Kilka tygodni temu odnalazła mnie moja

najlepsza przyjaciółka z liceum. Gdy opowiedziałam jej jak wygląda moje życie z Andrzejem natychmiast

opracowała plan ucieczki. Był nawet dobry, prosty do wykonania. Jutro, gdy tylko mój chłopak wyjdzie do

pracy, podjedzie pod nasz blok i wtedy uciekniemy. To powinno się udać, miałam dość życia w tym więzieniu,

chciałam wrócić do domu. Tęskniłam za mamą, rozstałyśmy się w złości, ale bardzo ją kochałam.

W południe, gdy gotowałam obiad przez nieuwagę zacięłam się w dłoń. Krew trysnęła mocnym

strumieniem. Szybko włożyłam rękę pod wodę, przed oczami latały mi mroczki. Nienawidziłam widoku krwi,

gdy choć trochę przestała lecieć poszłam po apteczkę. Na moje nieszczęście w tej chwili wrócił

Andrzej, zaniepokojony czerwonymi plamami na podłodze zajrzał do łazienki.

- Co się stało, Asiu? – miał zatroskany wyraz twarzy.

- Nic – odsunęłam się od niego – zacięłam się przy krojeniu, zaraz podam ci obiad.

- Przestań – postawił teczkę na podłodze – pokaż tę rękę.

Zgrywał troskliwego chłopaka, a tak naprawdę był potworem. Jeszcze rok temu bym mu uwierzyła, ale teraz

znałam prawdę. Moje serce wciąż go kochało, ale rozum przejął nad nim kontrolę.

- Moja biedna rączka – pocałował ją delikatnie.

Uśmiechnęłam się z wysiłkiem.

- Zaraz się tym zajmiemy.

W takich chwilach był naprawdę urzekający, chciałabym by był taki zawsze.

- Dzisiaj ja podam nam obiad – wziął mnie na ręce – wie pani, że bardzo panią kocham?

Jego usta zaatakowały moje, odpowiedziałam na tę pieszczotę. Bałam się, co może się stać, gdy będę oziębła.

***

Obudziłam się o 8.30, a Andrzej wciąż spał w najlepsze. Dlaczego nie poszedł jeszcze do pracy? Musiałam

go jakoś ostrożnie obudzić, by nie był zły od rana. Złożyłam delikatny pocałunek na jego ramieniu.

Mężczyzna poruszył się i otworzył oczy.

- Kochanie, nie idziesz do pracy? – zapytałam troskliwie.

- Wziąłem dzień wolny – uśmiechnął się błogo - spędzimy trochę czasu razem.

Serce zabiło mi mocniej, dlaczego akurat dzisiaj?

- Myślałam, że masz dużo pracy – starałam się brzmieć obojętnie.

- Chcę spędzić trochę czasu z tobą – przytulił mnie do siebie. – Nie cieszysz się?

- Cieszę – przymknęłam oczy – przecież wiesz, że cię kocham.

I już niedługo cię zostawię. Zaskoczyło mnie moje postanowienie, wcześniej taka nie byłam, nigdy

nie odważyłabym się na coś takiego.

Andrzej pocałował mnie w czubek głowy.

- Pójdę po bułki – zaproponował. – Później zabiorę cię w jedno miejsce.

- Gdzie? – udałam ciekawość.

- Zobaczysz – spojrzał na moją dłoń. – Już cię nie boli?

Pokręciłam przecząco głową i przymknęłam oczy.

Gdy tylko zatrzasnęły się za nim drzwi, zerwałam się na równe nogi. Miałam piętnaście minut, wyciągnęłam

torbę spod łóżka i wrzuciłam do niej kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Nawet nie zamykałam mieszkania, nie

obchodziło mnie, co się z nim stanie. Uciekam z mojego więzienia. Nie poszłam do windy, bałam się, że mogę

spotkać w niej Andrzeja. Musiałam zbiec z dwunastego piętra, nie było to łatwe zadanie, ale mój chłopak był

za leniwy na wspinaczkę po schodach. Serce łomotało mi jak szalone, ja naprawdę się od niego uwolnię.

Byłam już na pierwszym piętrze, gdy usłyszałam jego rozmowę z naszym sąsiadem. Winda była zepsuta i

musieli iść schodami, zaraz mnie zobaczy. Ogarnęła mnie panika, nie zważając na nic wbiegłam na trzecie

piętro i zapukałam, do któregoś z mieszkań. Ktoś długo nie otwierał, słyszałam kroki Andrzeja na schodach,

wiedziałam, że zaraz tu będzie. Otworzyła mi starsza pani, która zawsze była dla mnie uprzejma.

- Musi mi pani pomóc – spojrzałam lękliwie przez ramię – on… - ktoś szarpnął mnie brutalnie za ramię, uderzyłam o ścianę.

- Tu jesteś kochanie – Andrzej zacisnął rękę na mojej talii – wszędzie cię szukałem. Nie będziemy pani dłużej przeszkadzać – zwrócił się do naszej sąsiadki.

Kolana się pode mną ugięły, bałam się tego co mnie spotka.

- Chciałaś mi uciec? – pchnął mnie na podłogę.

Skaleczona ręka zapłonęła bólem, wiedziałam, że to dopiero początek. Andrzej szarpnął mnie za włosy, aż skrzywiłam się z bólu.

- Ode mnie nie ma ucieczki – syknął mi do ucha – zawsze będziesz przy mnie.

- To boli – jęknęłam słabo – Andrzej, proszę…

- Prosisz – szarpnął mnie mocniej – teraz mnie prosisz?

Andrzej postawił mnie na nogi i przycisnął do ściany, rękę boleśnie wykręcił mi do tyłu.

- Dałem ci wszystko, a ty tak mi się odpłacasz.

- Andrzej…

Uderzył mną o ścianę, mroczki stanęły mi przed oczami.

Ktoś zadzwonił do drzwi, Andrzej zamarł na chwilę, dźwięk powtórzył się.

- A spróbuj się odezwać – pchnął mnie na kanapę.

Średnia ocena: 4.7  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (4)

  • Katrina 21.06.2018
    Jak pewnie zauważyliście zmieniłam gatunek literacki, mam nadzieję, że to dobry wybór i spodoba się Wam moja opowieść.
  • Margerita 21.06.2018
    Mnie się ta historia bardzo podoba i uważam, że powinna zostawić tego Andrzeja bo w końcu ją zabije pięć
  • Katrina 21.06.2018
    Dzięki, aż chce mi się pisać:)
  • KarolaKorman 22.06.2018
    Masz chyba jakieś złe ustawienie, bo przenosi do kolejnej linii w połowie zdania.
    Jak dla mnie śmiało mogłabyś wyrzucić z tekstu 90% imienia Andrzej. Czytelnik i tak się domyśli, o kogo chodzi, bo piszesz tylko o nim. Będzie czytało się płynniej.
    Zakochana dziewczyna potrafi znieść wiele, ale cierpliwość też ma swój koniec i nie dziwię się, że postanowiła uciec, ale czy jej się uda?
    Dam 4 :)
    Pozdrawiam :)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania