Poprzednie częściDziewczyna z obrazu - Rozdział I

Dziewczyna z obrazu - Rozdział XI

Ktoś głaskał mnie po policzku, miał chłodne, przyjemne ręce. Miło było sobie tak, po prostu nie być, muszę się nad tym wszystkim poważnie zastanowić.

- Joasiu, słyszysz mnie?

Nie, nie, nie, idź sobie, daj mi święty spokój.

- Joasiu?

Ten głos był pełen niepokoju, troski, zupełnie nie brzmiał jak Andrzej. Gdzie ja go wcześniej słyszałam? O, Słodki Jezu, to ten malarz. Gwałtownie otworzyłam oczy, Piotr pochylał się nade mną, jego włosy muskały mój policzek.

-Nawet nie wiesz jak mnie przestraszyłaś – skupiłam wzrok na jego ustach, były tak blisko moich.

Mężczyzna cały czas gładził mój policzek, powinnam powiedzieć mu żeby przestał? Jeszcze minutka, było mi tak dobrze. Nie chciałam wracać do rzeczywistości, jednak rzeczywistość chciała wrócić do mnie.

- Gdzie mój telefon? – gorączkowo zaczęłam go szukać.

- Na stoliku – Piotr nie pozwalał mi wstać – przeczytałem tę wiadomość, którą dostałaś – zamarłam z przerażenia – pozostałe też.

O kurcze blaszka, pomyślałam coś o wiele gorszego, ale nie wypada tego cytować. W milczeniu patrzyłam na malarza, powinnam być na niego zła.

- Przeglądasz telefony wszystkich swoich modelek? – atak był najlepszą obroną.

Zaprzeczył ruchem głowy, specjalnie będzie zachowywał spokój, by mnie zdenerwować.

- O, jestem wyjątkowa? – udałam rozbawienie.

- Zdecydowanie – hipnotyzował mnie swoim spojrzeniem.

Nie mogłam oderwać wzroku od jego oczu, miały taki niesamowity kolor.

- Zmieniając temat – odchrząknął cicho – jadłaś coś dzisiaj?

Wpatrywałam się w niego z rozdziawionymi ustami, czy on właśnie okazywał mi troskę? Klękajcie narody?

- A ty jesteś malarzem, czy kucharzem? – zmrużyłam oczy.

Rozbawiony wzruszył ramionami.

- To sztuka i to sztuka.

Ręce opadły mi do kostek, czy on ma odpowiedz na wszystkie pytania? Pewnie tak.

- Zaczniesz mnie malować, czy nie?

Wyprostował się i spojrzał na mnie z góry, wykorzystałam moment i usiadłam, tylko odrobinę kręciło mi się w głowie.

- Nagle tak pokochałaś rolę modelki?

- Nie – uśmiechnęłam się słodko - chcę zakończyć pracę z tobą.

Dobre kłamstwo, zaczęłam się przywiązywać do tego wariata.

- Gdybym cię nie znał – odgarnął mi włosy z twarzy – to może bym ci uwierzył, chociaż jesteś beznadziejną kłamczuchą.

Tu nie miał racji, od zawsze oszukiwałam, tych których kochałam.

- Masz zamiar dzisiaj malować? – spytałam wkładając buty.

- Nie – uśmiechnął się zadowolony – dzisiaj będziemy jeść racuchy.

Zabrałam telefon ze stolika i chwyciłam torebkę.

- Zatem smacznego, ja wracam do domu.

Nim zdążyłam zrobić krok, jego ręka owinęła się wokół mojej talii i wylądowałam na jego kolanach. Czułam jego oddech na swoim karku, dreszcz przebiegł po moim ciele. Próbowałam wstać, ale tylko wzmocnił uścisk.

- Przestań uciekać – mruknął mi do ucha – bo przywiążę cię do krzesła.

- Agnieszka, wie gdzie jestem- słaba riposta.

- I co zrobi? – włoski stanęły mi dęba.

- Zadzwoni po policję? – spytałam cicho.

Byłam beznadziejna, więcej, osiągnęłam dno beznadziejności.

- Kotku – jego ciepły śmiech wypełnił cały pokój – ona dla mnie pracuje, wie, że gdyby zrobiła coś takiego, straciłaby posadę i z czego by żyła? Wykończyła już prawie wszystkich malarzy w tym kraju.

Odginałam palec po palcu, byłam coraz bliżej upragnionej wolności.

- Mogę wiedzieć, co ty robisz? – jego nos musnął moje ucho, cała zdrętwiałam.

Co on ze mną robi? Jeśli tak dalej pójdzie, wolałam o tym nie myśleć.

- Próbuję się uwolnić – wróciłam do mojej mozolnej pracy – nie widzisz?

Siedzieliśmy chwilę w milczeniu, ja próbując się wydostać, on bawiąc się moim kosztem. Zagrzewał mnie do walki, okrzykami: „Nie poddawaj się! Jesteś coraz bliżej!”. Zaraz potem wszystkie wracały na swoje miejsce.

- Zgłodniałem – oznajmił w pewnej chwili.

Już chciałam się cieszyć, gdy poczułam jak ktoś mnie podnosi.

- Co ty robisz? – wierzgnęłam się.

- Idę smażyć racuchy – udał zdziwienie – nie mówiłem ci?

- A ja? – starałam się brzmieć spokojnie.

Mężczyzna podrzucił mnie poprawiając uchwyt.

- Idziesz ze mną.

Posadził mnie na wysoki taboret a sam zajął się przygotowywaniem placków. Zaczął od włożenia na siebie fartuszka z Myszką Miki.

- To twój ulubiony fartuszek? - nie mogłam się powstrzymać.

- Dostałem na gwiazdkę – odparł z uśmiechem – od babci –dodał konspiracyjnym tonem.

Wybuchłam tak niepohamowanym śmiechem aż rozbolał mnie brzuch.

Półgodziny później racuchy były gotowe, pachniały bardzo smakowicie. Ledwo zdążyłam wcisnąć jednego, kiedy Piotr pochłaniał już czwartego. Jakim cudem udawało mu się utrzymywać taką sylwetkę? Pewnie całe dnie spędzał na siłowni.

Podskoczyłam, gdy ktoś zadzwonił do drzwi, co zrobię jeśli to Andrzej? Zaatakował by Piotra? Wątpiłam, by malarz potrafił walczyć. Oddech mi przyspieszył, serce zaczęło walić jak młotem. Chwyciłam się blatu, by nie upaść. Piotr wrócił do pokoju niosąc paczkę, to był listonosz, listonosz. Wzięłam głębszy wdech, by się uspokoić, malarz udał, że niczego nie zauważył. I dobrze. Po prostu nałożył mi drugiego racucha na talerz.

- Chcesz bym była gruba? – spróbowałam zażartować.

- Nie chcę – usiadł naprzeciwko - by zostały na tobie skóra i kości, masz zjeść przynajmniej trzy.

- O – roześmiałam się - zamiast malować będziesz mnie karmić?

- A żebyś wiedziała – zmrużył oczy.

Przyszedł do mnie kolejny sms, drżącą ręką wyciągnęłam telefon.

Co tak długo?

A.

Mało brakowało a telefon wypadłby mi z ręki, Piotr przewiercał mnie spojrzeniem.

- Zostały ci jeszcze dwa racuchy do zjedzenia.

Wrzuciłam telefon do torebki, nie mogłam się go zawsze bać. Musiałam uciec na tyle daleko, by już nigdy mnie nie znalazł.

Nie zauważyłam, kiedy widelec z racuchem znalazł się tuż przy moich ustach.

- Otwórz.

- Zwariowałeś? – spytałam z niedowierzaniem.

- Szeroko – zachowywał się jak wzorowy ojciec.

Niechętnie otworzyłam usta i przełknęłam kęs, nie cierpiałam, gdy ktoś mnie karmił. Obrażona odebrałam mu widelec i sama zjadłam te dwa placki.

- Teraz zamierzasz malować? - zapytałam zirytowana.

- Nie – pokręcił głową – teraz odwiozę cię do domu i upewnię, że przeżyjesz do jutra.

Roześmiałam się gorzko.

-Przeżyłam dwadzieścia lat i myślisz, że nie dam sobie rady akurat dzisiaj?

- Tak właśnie myślę – odparł śmiertelnie poważnie.

Średnia ocena: 4.7  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (1)

  • Margerita 19.09.2018
    jak zwykle z przyjemnością przeczytałam

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania