Firanka

pomarańczowa firanka

powiewająca na wietrze

jak gorzkie chwile poranka

niedowierzanie i dreszcze

pomarańczowa jak lato

tak lepkie beztroskie słońce

bez przygotowania na to

co deszcze przyniosą rwące

powiewa pośród betonu

wśród suchych traw i gałęzi

nie powie przecież nikomu

trzyma się ją na uwięzi

że chciałaby czegoś więcej

obejrzeć kawałek świata

wszak zestarzeje się prędzej

jak szybko lecą te lata

postrzępi się i wyblaknie

zatraci poczucie czasu

zbyt posępnie zmarkotnieje

nikt nie zechce jej grymasu

na sznurku zapomniana

- tak będzie pewnego razu -

zniknie w wiatry wsłuchana

nie robiąc przy tym hałasu