 | Mroczhna 27.03.2015 Zacznę: "Obudził się z potwornym bólem w lewym kolanie i uciskiem w prawym biodrze. Spróbował wstać, na daremno. - Pomocy! Tutaj! Halooo! - wołał w niebogłosy z nadzieją, że ktokolwiek go odnajdzie, chociaż sam nie wiedział, gdzie jest. Cicho zapłakał." |
 | BreezyLove 27.03.2015 |
 | Ktokolwiek 27.03.2015 |
 | KarolaKorman 27.03.2015 |
 | LinOleUm 27.03.2015 - Skąd wiesz jaki jestem? Tacy jak ty nie powinni tego wiedzieć. - odparł z wymuszonym uśmiechem, przyglądając się jej badawczo. |
 | Wena 27.03.2015 - Widzę, że cię coś boli. Wyciągnij ten telefon z kieszeni, to on tak cię uwiera. Chłopak dopiero teraz skojarzył, że faktycznie wepchnął nowego smartfona w spodnie. Pewnie jest cały połamany. Zwinął go w supermarkecie jednemu gościowi, który przymierzał kask motocyklowy. Cieszył się, bo jego stara komórka wpadła mu wczoraj do sedesu. Próbował ją wyłowić ale, te cholerne szczury znów wytykały łby. Ojciec już kilka razy wrzucał trutki do muszli. Pomagało to jednak na kilka dni. Sięgnął do kieszeni i wyjął jakiś plastikowy kawałek. - To klapka od baterii – powiedziała dziewczyna. - Wiem – mruknął ze złością. - Nie bądź niemiły. Po chwili wydobył resztę telefonu. Poczuł ulgę. Ona miała rację. Kim była? Czy to jakaś jasnowidzka? - Jak masz na imię? – zapytał. |
| KarolaKorman 27.03.2015 Chłopak zrobił dziwną minę. Takiego imienia nigdy wcześniej nie słyszał, ale dobre wychowanie, o którym słyszał, mówiło mu, że należy się odwzajemnić. - Jestem - zaczął się przedstawiać, ale kolejna część plastiku dokuczliwie ukuła go w pośladek. |
| Wena 27.03.2015 Odwrócił się na bok i prawie natychmiast rozległo się potworne chrapanie. Dee Dee usiadła z naburmuszoną miną na trawie. |
 | xnobodyperfectx 27.03.2015 |
| BreezyLove 27.03.2015 - Co się ze mną dzieje? |
| xnobodyperfectx 27.03.2015 - Olivier...- z jej zamkniętych ust wyrwał się głos, cichy, syczący, ale jakże przyjemny.- Olivier... Olivier...- wyciągnęła swoje ręce w kierunku chłopaka. - Uff...- wciągnął powietrze budząc się ze snu. Podniósł się do pozycji siedzącej i rękawem wytarł krople potu z czoła. |
| BreezyLove 27.03.2015 Ona siedziała i patrzyła w Jego oczy, nic nie mówiąc. Po dłuższej chwili milczenia chłopak nie wytrzymał i ze wściekłością podszedł do dziewczyny. Chciał nią potrzsnąć, ale Jego ręce trafiły w nicość, gdy jej dotykał. |
| KarolaKorman 27.03.2015 |
| BreezyLove 27.03.2015 |
 | Burton The Scribe 28.03.2015 -Co to do cholery jest? Czy to co przeszedłem, jest efektem spożycia tego czegoś? I czy zażyję je po raz kolejny?! - Pomyślał. |
| xnobodyperfectx 28.03.2015 Pakunek trzymany w rękach zgniótł i odrzucił w bok. Dłonią przetarł czoło. Nie mógł zbytnio ogarnąć obecnej sytuacji. |
| Mroczhna 28.03.2015 Sięgnął po jednego grzybka, dokładnie go obwąchał i przystawił do ust. - Za Dee Dee! - odgryzł trzon, a następnie pochłonął kapelusz - Fuuu, gorzkie! |
| BreezyLove 28.03.2015 |
| KarolaKorman 28.03.2015 |
| xnobodyperfectx 28.03.2015 |
Część postów została ukryta (93)
Zaloguj się, aby przeglądać cały wątek
 | little girl 28.02.2016 Proponuję, aby narracja była pierwszoosobowa, główny bohater to... nastolatka? |
 | Moni 28.02.2016 |
| little girl 28.02.2016 |
 | Robert. M 24.01.2018 |
| Robert. M 17.02.2018 |
 | Karawan 19.02.2018 |
| Robert. M 20.02.2018 Może i tak jest, że doświadczając trudnej codzienności mam świadomość swojej ułomności a co za tym idzie schodzę z pewnych dróg, które kiedyś uważałem za swoje i rozpamiętuję jak to kiedyś byłem wodzirejem, a przynajmniej tak mi się zdawało. A i obserwuję, tylko czasem nie wiem, czy i ja z nimi nie zatracam swego jestestwa. |
| Robert. M 08.04.2018 I niby wszystko jest proste, wystarczy się starać, odliczać dni, pieniądze, bo nie oszukujmy się, większość tych rzeczy, związana jest z gotówką. I żeby przejść do meritum sprawy, ustalmy, że już to osiągnęliśmy, jest przyklepane , nasze, no tylko usiąść i z rozanieloną gębą podziwiać. Nie ważne co to ma być, co jest, było, będzie, po prostu jest. I teraz jak każdy to ma przed oczyma, niech z ręką na sercu powie, ile się tym umiał autentycznie cieszyć. Jak długo jego wymarzony cel, był w stanie zagwarantować mu poczucie szczęścia. |
| Karawan 08.04.2018 |
| Robert. M 08.04.2018 Jeżeli ktoś musi mieć poklask, zwłaszcza za cenę własnego upokorzenia(błazna) to już jest powód do ubolewania nad własnym życiem. Zgadzam się, że ten świat jest smutny, ale na szczęście napisałeś: - "Wolę więc wychodzić do mojego. Tam cieszę się tym , co mam!" Dokładnie, tak właśnie staram się żyć i dobrałem sobie kilku ludzi, którzy umieją to we mnie pielęgnować, bo nie oszukujmy się, potrzebujemy wsparcia, gestu, słowa, p prostu drugiego człowieka. Nawet nie próbuję zwracać uwagę na swoje potrzeby. Jestem wolny od problemów, bo zrezygnowałem ze współzawodnictwa. Nie mam wrogów bo nikomu nie wchodzę w drogę. .Ustępuję miejsca nawet tym co na to nie liczą. Idę tam , gdzie wszyscy byli, a jednak to miejsce przeoczyli. Nikomu nie doradzam, niech każdy sam do tego powróci. Czasem tylko się uśmiecham, że takie to było oczywiste. |
 | Ozar 08.04.2018 |
| Robert. M 15.04.2018 Z wiekiem nabieramy doświadczenia, więc pewnie kiedyś docenię tych wszystkich, co wychowywali ludzi, starali się i dla mnie, dziś jeszcze za dużo mam siebie na uwadze, by im przyznać rację. Tylko bowiem poświęcenie się dla kogoś daje satysfakcję, pozwoli kiedyś spojrzeć na swe życie z myślą, że zrobiłem coś z sensem. A że o tym nikt nie przeczyta, nikt nie usłyszy, to niuans, ważne by te osoby, osoba, popatrzyła z wdzięcznością, gdy podczas świąt łamiemy się opłatkiem |
| Robert. M 13.05.2018 |
| Robert. M 04.09.2018 To jak w tym przypadku o szklance w połowie napełnionej, gdzie nikt nie może mieć pewności, co wyjdzie mimo misternych planów bo życie jednak potrafi zaskoczyć. --Nie znam tego to jakieś opowiadanie, anegdota? --Już ci opowiadam. Andrzejek ma mamusię, delikatnie mówiąc bardzo apodyktyczną, która ciągle dyktuje: - Synu, tak robiąc napykasz sobie biedy. Posłuchaj mnie to wyjdziesz na tym dobrze. Rób jak uważasz, ale nie miej pretensji, bo ja już widzę, że to szkoda twojego zdrowia. On tak jest już tym zmęczony że przysięga sobie, że jak znajdzie dziewczynę, to wszystko zniesie, pod warunkiem, że ta jedyna będzie spolegliwa, a przynajmniej będzie umiała iść na kompromis. Wykombinowało sobie chłopisko ( według niego) taki chytry plan, w którym to on będzie testerem. Czujesz to? To już nie może się udać, ale dobra, nie będę uprzedzał. Miało to polegać na tym, że jak spotka taką miłą dziewczynę, to zanim coś się rozwinie odwiedzi ją w domu i poprosi o pół szklanki herbaty. Gdy ta nieświadoma kandydatka zrobi dokładnie w ten sposób, to jego nie trzeba więcej przekonywać. Mija czas parę kobiet tak odpadło, bo mówiły: – No, co ty? Nie rób scen, co to za fanaberie – takie i tego typu podobne odpowiedzi padały z ich ust, więc je opuszczał, bywało, że z bólem serca. Aż trafiła się Hania, co w takiej ilości podała herbatę i żeby było śmieszniej sobie również tyle nalała. A, co? Jak ma mu dogodzić to po równo, czyli dwa razy po pół. Andrzejek w skowronkach, w końcu cel osiągnięty, dziewczyna konkretna, taka do życia, więc tylko dokończyć dzieła. Oświadczył się, ustalili datę ślubu i własnej przyszłości, wszystko dobrze się ułożyło to co? Najprościej powiedzie i tak żyli dłuuuuuugo i szczęśliwie. Niby tak, tylko w rocznicę Andrzejek wymyślił sobie wypad na kolację. Tam w restauracji powspominali, później do domu i łózia, by miło zakończyć dzień. I taki pech, że Hani przed figlami zapyta: - Andrzej, a co cię przekonało, albo inaczej, kiedy zrozumiałeś, że ja to jestem tą jedyną? |
| Robert. M 31.12.2018 Wszystkie zwierzęta na świecie były poinformowane i dogadane z wróżką i pomiędzy sobą jakie mają być ich pierwsze słowa wypowiedziane w ludzkim języku. We wszystkich domostwach,chlewach, oborach, pastwiskach,, na podwórzach, polanach, łąkach, lasach, stepach, sawannach, w puszczach i na pustyniach, zabrzmiał donośny głos: My też żyjemy! My też żyjemy! Cierpimy, kochamy jak wy!!! |
| Robert. M 02.01.2019 Nastała głęboka cisza, po czym znów zwierzęta zaczęły śpiewać: Chcemy większej wolności, chcemy większych praw, chcemy miłości, szacunku i troskliwości |
| Robert. M 19.02.2019 Ciężko mi było sobie przyswoić, że jakiś piłkarz, piosenkarz, muszą robić takie rzeczy jak ja, nie mówiąc o tym co wykonują moja mama czy tata. Kiwałem głową jak słyszałem te ciągłe napominania, że to nie tak, że oni też mają problemy, że to cała otoczka, a życie i tak upomni się o ich obecność, zaangażowanie. Nie umiałem sobie uzmysłowić, że mogą czuć pustkę, niezrozumienie, jałowość, że posilają się rozmowami o pogodzie, co dziś zgotować, czym polakierować parkiet. Wszystko to dla mnie było nie do przyjęcia, miałem po prostu ich świat za odrealniony, gdzie trawa jest nawet bardziej zielona, a drzewa o bujniejszych listowiu. |
| Robert. M 21.02.2019 Ile razy to sam, będąc w złym nastroju, dopieszczam swoje ego, nasycając je mrzonkami o wielkiej niesprawiedliwości, jakoby mnie spotkała. Rozpuszczam swoje pragnienia na łąkę niwy, gdzie syto karmię je wizjami imprez, wycieczek, swawoli, które powinny być moim udziałem. Nie dopuszczam otoczenia do głosu, czasem tylko tych co akurat złapali kontakt z adrenaliną, ale najczęściej medialne wizerunki, epatujące ruchem kształty. Trwam tak w stanie zniechęcenia, bo tylko ja muszę dawać coś od siebie, ale nic nie korzystam z przywilejów młodości. To jawna niesprawiedliwość, by musieć się produkować, a jakość życia, mego jestestwa cierpi niedostatek na płaszczyżnie emocjonalnej. |
 | Canulas 21.02.2019 Wspólne opowiadanie Roberta z Robertem ;) |
 | Agnieszka Gu 21.02.2019 |
| Canulas 21.02.2019 |
| Agnieszka Gu 21.02.2019 |
| Robert. M 26.02.2019 którymi obdarowujemy naszych znajomych. Z Każde miasto ma swoje ciekawostki, swoich ludzi, którzy tworzyli dzieje, wpisali się w annały rękopisu danego zakątka. |
| Robert. M 26.02.2019 którymi obdarowujemy naszych znajomych. Z niezachwiana pewnością swej racji, powtarzamy jak mantrę oklepane sentencje. I żeby nie szukać daleko, to pierwsze, które mi przychodzi na myśl, a mianowicie: - " Cudze chwalicie, swego nie znacie" - Aż wstyd się przyznać, ale zdarza się, że często zazdroszczę ludziom, choćby z niewielkiej mieściny, co tylko kilka uliczek posiada. A dlaczego? Bo ktoś umiał opakować "swój świat." Tam nie ma niczego nadzwyczajnego, ale mnie sprzedał ułudę wielkiego szczęścia i wprawił w rozterkę, czy aby ja nie trafiłem w miejsce w którym jedynie z rutyną można być za pan brat. Tak, niewiele trzeba by dobudować do jego wizji siebie i to bardzo zadowolonego z życia. Tak naprawdę wystarczy, że pokazał mi wszelkie plusy, to wszystko, czego mógłbym doświadczać tam, a ja już porównuję ze swoimi godzinami. I nie muszę mówić, że werdykt jest jedyny z możliwych. A cóż takiego zrobił by mi zaimponować? Wystarczyło, że nie narzekał, nie machał na uciążliwość, zaściankowość i nie mówił wielu innych negatywnych rzeczy. Czyli wszystkiego tego, czego doświadczamy od siódmej rano w poniedziałek, słysząc na dzień dobry: - "Żeby mi się tak chciało, jak mi się nie chce" - aż po niedzielę: - " I jutro znowu kołomyja i takie to życie" - Tak. A przecież wszystko zależy ode mnie, nas samych mieszkańców tych mieścin. Czy ktoś opuszczając moje strony będzie ciężko wzdychał, patrząc z żalem, że chcąc nie chcąc musi wracać do siebie. To na moim przykładzie przedstawi swoim znajomym opinię o tej miejscowości, ludziach, czy ta zwyczajna w swej zwyczajności szerokość geograficzna, nagle przez pryzmat mego optymizmu, mej gościnności, nie stanie się oazą spokoju i ładu. Bo jak na początku napisałem: - Każde miasto ma swoje ciekawostki, swoich ludzi, którzy tworzyli dzieje, wpisali się w annały danego zakątka. - Nawet ja i ty możemy być kimś takim. Dlatego warto opisać, co dobre, zaskakujące znane w regionie, okolicy, przekazywane przez pokolenia.. Wszelkie znane ciekawostki, anegdoty, ludzi, którzy nie wyszli poza opłotki, a warto ich przybliżyć. |
 | madoka 27.02.2019 |
 | Nuncjusz 27.02.2019 |
| Robert. M 27.02.2019 po hucznie spędzonej uprzednio nocy. Większość nie pamięta środka dnia, ale tym, co zaczynają kojarzyć fakty, nasza telewizja wychodzi na przeciw, przenosząc nas do Wiednia, skąd transmituje koncert, Orkiestry Filharmoników Wiedeńskich. Marian Drwięga, czyli mój dziadek w ten oto sposób zaczynał kolejny rok swojego życia, a przy okazji i całej rodziny. W 1997 roku, po wysłuchaniu owego koncertu, dziadka nawiedziła melancholia, dzięki której usłyszałem o zamierzchłych czasach, o których jemu z kolei opowiadał jego ojciec.... |
| Robert. M 28.02.2019 Owego, więc dnia zastałem dziadka w salonie, w pozycji, która jak żywo przypominała mi sylwetkę zadumanego nad bytem Stańczyka. Gdzieś we wczesnej młodości ta reprodukcja wryła mi się w pamięć i stąd może tak niebanalne skojarzenie. Kilka minut wcześniej skończył się koncert noworoczny i z odbiornika ryczały reklamy, ale dziadek wpatrywał się w nie z zamiłowaniem. Jakby liczył, że jeszcze choćby na moment powróci na wizję amfiteatr z Wiednia a niezmordowany dyrygent da znak by kontynuowali „ Marsz Radetzky`ego”. - Będziesz jeszcze dziadku coś oglądał? – zapytałem, bardziej by sprawdzić czy coś mu nie jest. - Nie, Kacperku. Możesz sobie przerzucić, na to, na co masz ochotę. – Odpowiedział, nie zmieniając pozycji, nie licząc pociągnięcia kopciucha, - bo tak babcia zwykła nazywać palenie papierosów. – Cesarz Franciszek Józef I, i tamten okres już odeszli. A i mnie najwyższa pora się zbierać. – dodał, jakby dla własnej wiadomości. Nim zdążyłem odpowiedzieć, że w tym momencie nie jestem jakoś szczególnie zainteresowany tym, co serwuje telewizja, dziadek popatrzył na mnie i rzekł: - Czy ty wiesz jak po kątach nazywano cesarza? Przestąpiłem z nogi na nogę i pokiwałem głową na znak braku wiedzy w tej materii. - Nie bardzo, dziadku. - Starym pierdołą. Zaśmiałem się jak to sztyl w tym wieku. Bo nasunął mi się obraz wojska a na jego czele na pięknym rumaku, główny dowodzący w postaci starego sumiastego łazęgi… |
| Robert. M 01.03.2019 Dziadek wypuścił kłęby dymu przez nozdrza i przez moment jego twarz zasnuła się w tych jakby oparach przeszłości. - Zresztą – kontynuował – doszło to w końcu i do uszu Franciszka Józefa. Trzeba było wprawionego dyplomaty, by mu uzmysłowić, że to nie ma negatywnych znamion. A wręcz przeciwnie, tak w wielu naszych domach nazywa się osoby w leciwym wieku, które są dobroduszne i życzliwe. - I cesarz w to uwierzy? – zapytałem, pełen wątpliwości. - Mało, że uwierzył. Podobno sam zaczął tak nazywać tych, których polubił. Ale to ponoć był taki człowiek. Dziadek obejrzał się w kierunku zegara z kukułką, po czym rzekł: - Zbliża się pora obiadu, więc nie będę już rozpoczynał historii na potwierdzenie tej tezy. Ale przypomnij kiedyś, bym opowiedział, co zrobił tu u nas na Błoniach. - To on tu był? Tu na placu gdzie przyjeżdża cyrk? - Nie inaczej. Mnie jeszcze na świecie nie było, ale mój profesor w gimnazjum to zapamiętał, a uwierz – mrugnął do mnie - miał powód. I w taki oto sposób, nie powiem, dość kpiarski, dziadek zaszczepił we mnie ciekawość. Ciekawość, do tego, co kojarzyło się z nudnym obowiązkiem wkucia dat i zapamiętywaniem kolejnych monarchów. Tego, bowiem dnia zrozumiałem, że te postacie z czarno-białych fotografii, tez żyły, jak moja mama, ja i Zuzia z 4c, miały tak samo, sny, marzenia, bolączki i to wszystko, co jest udziałem człowieka. Różnił nas tylko czas przybycia na ten świat i bardziej rygorystyczna mentalność na przypadający okres. Narzucone konwenanse, zasady, mniejsza możliwość kreatywności, ale za kilkadziesiąt lat być może tak samo ktoś napisze o ludziach z naszej epoki. Ot, życie |
| Robert. M 02.03.2019 w niedzielne przedpołudnie i tak już zostało. Ten niekoniecznie lubiany fragment dnia, został podporządkowany dla naszych spotkań. Mógłbym to nazwać pompatycznie taką niepisana umową. - Pod jednym względem się nic się nie zmienia – zaczął senior – jak za moich czasów, tak i dziś, zagaduje się profesorów, by uniknąć pytanka. My mieliśmy jednak szczęście, ponieważ trafiliśmy na gawędziarza i w zasadzie wystarczyło odpowiednio zadać pytanie, poddać w wątpliwość daną kwestię i mieliśmy to z głowy…. |
| Robert. M 03.03.2019 w niedzielne przedpołudnie i tak już zostało. Ten niekoniecznie lubiany fragment dnia, został podporządkowany dla naszych spotkań. Mógłbym to nazwać pompatycznie taką niepisana umową. - Pod jednym względem się nic się nie zmienia – zaczął senior – jak za moich czasów, tak i dziś, zagaduje się profesorów, by uniknąć pytanka. My mieliśmy jednak szczęście, ponieważ trafiliśmy na gawędziarza i w zasadzie wystarczyło odpowiednio zadać pytanie, poddać w wątpliwość daną kwestię i mieliśmy to z głowy…. Pewnego dnia podważyliśmy słuszność odbywania służby wojskowej. Profesor usiadł wygodnie i odpowiedział w ten oto sposób: Zapewne do dzisiaj byłbym podobnego zdania, co wy kochana młodzieży. Gdyby podczas jej pełnienia nie nastąpiła jedna z ciekawszych sytuacji w mym życiu. Otóż 45 Pułk Piechoty Austriackiej, do którego zostałem wcielony, miał odbyć manewry z oddziałami z Przemyśla, Rzeszowa i Dębicy. Po kilku dniach, gdy wypełniliśmy wszelkie zadania operacyjne mieliśmy doprowadzić się do porządku. Zarządzono zbiórkę by przemaszerować na nasze Błonie. Z daleko było słychać orkiestrę, a w miarę przybliżania dostrzegłem gro ludzi. Na miejscu dowiedzieliśmy się, że ma przybyć jakiś generał, a my mamy czekać na znak by go powitać tubalnym okrzykiem „ Niech żyje!” Czas się dłużył zwłaszcza po tak ciężkim okresie sprawdzania naszego ducha, co zrozumiałe, myśleliśmy tylko o odpoczynku. Ale jak mus to mus. Wreszcie nadjechał piękny powóz, woźnica sprawnie objechał wokół każdej kompanii i zatrzymał się na samych środku placu. I nie byłoby w tym nic szczególnego, gdyby nie osoba, która nam się przyglądała. Darliśmy bowiem gardła dla samego cesarza Franciszka Józefa I. Gdy jeszcze nie ochłonęliśmy z wrażenia, cesarz postanowił pooglądać nas z bliska. Spacerował tak od jednego wschodniego skrzydła aż po nasz Pułk. Widziałem, jak co pewien czas jakiś żołnierz się wypręża, występuje z szeregu, coś odpowiada, salutuje i wraca na miejsce. Gdy doszedł do mnie usłyszałem: „Jakie jest twoje imię i nazwisko żołnierzu?”. Odpowiedziałem: „ Nazywam się Franciszek Wołk”. Cesarz spojrzał na mojego dowódcę, który zdecydowanym gestem przytaknął, na znak prawdziwości mej wypowiedzi. Roześmiał się i klepiąc mnie w ramię odrzekł: „ A to ci heca! Ja Franciszek i ty Franciszek – od dziś będziemy sobie mówić przez ty”. - Eee, to dziadku cygaństwo. – powiedziałem z grymasem zniesmaczenia taką historią. - Może i masz rację, bo ja sam przez wiele lat tak sądziłem. Tylko – zrobił pauzę – czy aby cesarz podczas takiego objazdu Galicji, nie zaproponował tego samego wielu Franciszkom? Moja stara siwa głowa nie jest wiele warta, ale coś mi mówi, że cesarz wiedział, co robi. Mógł straszyć, siać zgrozę, ale takimi i tym podobnymi gestami, ten stary lis, zjednywał sobie ludzi, a to ważniejsze niż zastraszony poddany. Czyż nie mój wnuku? - To prawda, dziadku. |
| Robert. M 21.03.2019 Mamy do czynienia z urządzeniami, które są wstanie zrobić za nas wszystko, no prawie wszystko. Posługujemy się technicznymi nowinkami, a wierzymy w gusła, zabobony, w to co odrealnione. Chyba czym więcej wiemy, tym mniej nas ciekawi świat. Szukamy namiastki, substytutu, jakiegoś cudu, a kończymy na grotesce, która jest wynikiem przesycenia. Zaczynamy się bardziej bawić, tym co niewidzialne, kierując swe zainteresowanie okultyzmem, hipnozą, by choć przez chwilę być kimś innym. Poszukujemy tego co jest niepewne, byle uniknąć stagnacji. Wiara jest dla nas czymś z lamusa, takim tworem dla starych , biednych, brzydkich. To oni mogą klepać paciorki, być grzeczni, kłaniać się i tak do usranej śmierci. Bo jak każdy z nas sobie przypomni, to kiwanie palcem, to biadolenie, że mamy być grzeczni, bo inaczej nie pójdziemy do Nieba. To robi się tak smętnie, tak bardzo drętwo, że chce się aż zapomnieć, że było tak i ciągle tak się dzieci straszy. Z Anioła Stróża, zrobiono nam kamerdynera, niańkę, chłoptasia na usługi. To on miał nam usługiwać, nosić plecak, spać przy łóżku, bo może kołderka się omsknęła, a więc on zmarznięty czuwał. Nauczono nas ,że Niebo to takie schronisko, gdzie wszyscy w białych szatach, filakteriach, zadowoleni, beztrosko zaliczają dni. Klaszczą w dłonie, śpiewają, jakiś tam szarpie na cytrze, uśmiechnięci jak na haju, no szał. Stoły się uginają od jedzenia, miodu nie brakuje, no żyć nie umierać. Tylko kto by tak chciał się imprezować, pohusiać, pomodlić i nyniu? Takiej wiary mnie nauczono i przez wiele lat sądziłem, że to nie jest warte zawracania sobie głowy. Bo niby po jakiego – nomem omem, czorta się starać, skoro to nie jest nawet ociupinkę fascynujące. Eschatologia, jakieś proroctwa, to mi było bliższe, takie na miarę, na dziś. Ale odnalazłem się w tym co wiarą zwą, dzięki temu, że dostałem po głowie, bo życie lubi zaskakiwać. I wiem, że tylko pokora i cierpliwość, są w stanie nauczyć mnie wartości, priorytetu. Dziś jak większość, nie wiem jak tam jest, ale na pewno nie będę śpiewał w jakimś chórze, grał na fujarce, czy wysłuchiwał kazań. Bo Bóg wie, że ja to wolę się pobujać w innych klimatach a i z dziewczynami, a i owszem. Więc Boże powiem wprost, jeśli tego oko nie widziało, to trzymam Cię za słowo, a liczę na wiele. A że tam będę to wiem, bo z Łaski mi to będzie dane, bo zasługi to mam marne. Nigdy nie byłem orłem, można śmiało przy mnie otwierać okna, ale to jedno w porę zrozumiałem, że tu na Ziemi to jestem jak w pracy. A należność odbiorę będąc świadomym, że wszystko jest mi dane, choć potrzeb to raczej tam nie będzie. |
| Agnieszka Gu 23.03.2019 |
| Robert. M 26.03.2019 refleksjami. To niezmiernie miłe, sprawia mi ogromną frajdę i....sama wiesz. Co do tekstu: Niebo i to wszystko, co kiedyś ma być naszym udziałem, jest zapewne dla wszystkich abstrakcją i nie ukrywajmy tego, jednak czymś mało zaprzątającym nam głowę. Chcemy po prostu żyć i tak gdzieś w niedzielę koło południa przypominamy sobie, że to kiedyś się skończy i trzeba...no właśnie. Co będzie? Czy będzie? Czy zakopią mnie i finito? Dlatego mogłem sobie pozwolić na taką fantazję i własny skrót myślowy. Bo nikt nie jest w stanie temu zaprzeczyć, no może ci co przeżyli podróż astralną widzieli jakiś ułamek tego, a może przedsionek? W każdym razie cieszę się, że na tak mało przyziemny temat cokolwiek myślisz. Nie spodziewałem się, że w ogóle ludzi obchodzi coś więcej niż tu i teraz. Prędzej to co dziś wrzucam jest bliższe, a przynajmniej namacalne. P.S. Znowu kawa? A może by tak kakao? Tylko nie jakiś substytut fix mix z misiami na etykiecie ale prawdziwe. To tylko luźna sugestia. W żadnym wypadku nie neguję takiego sposobu rozpoczynania dnia. Każdy ma swoje plany, priorytety, coś co go pcha do celu, co budzi go do życia , sprawia, że chce się męczyć, bo wie, że kiedyś dojdzie do tego, swego marzenia. I niby wszystko jest proste, wystarczy się starać, odliczać dni, pieniądze, bo nie oszukujmy się, większość tych rzeczy, związana jest z gotówką. I żeby przejść do meritum sprawy, ustalmy, że już to osiągnęliśmy, jest przyklepane , nasze, no tylko usiąść i z rozanieloną gębą podziwiać. Nie ważne co to ma być, co jest, było, będzie, po prostu jest. I teraz jak każdy to ma przed oczyma, niech z ręką na sercu powie, ile się tym umiał autentycznie cieszyć. Jak długo jego wymarzony cel, był w stanie zagwarantować mu poczucie szczęścia.? Hę? Mój kolega, kupił na raty auto, które miało być dopalaczem, miało być motywatorem, miało zadać kłam, że nie ma czegoś wartościowego, dającego pełnię szczęścia. Ale już po kilku miesiącach, spowszedniało, a kredyt został. Ja również znam ten ból, znam to uczucie, że przestajesz czuć entuzjazm, podnietę, a zostaje wspomnienie, jak bardzo to miało mi pomóc w życiu, jak radować, a stało się kolejnym zakupem, co odłożymy jako zachciankę. Nie neguję tego, że cześć przedmiotów, rzeczy, jest kupowana bo powinna być, jest praktyczna i dzięki temu jest lżej, szybciej, wygodniej. Ale łapię się na tym, że to co mam jest kupowane na zasadzie – „A czemu ja mam tego nie posiadać? Czemu ja mam być gorszy? I tak gromadzimy, skupujemy, płacimy czasem dodatkowe opłaty, by już następny mieć zloty środek na szczęście, byle tylko uzbierać na to. I od nowa, marzenia, jak to moje życie się zmieni jak to dopadnę, będę posiadał itp.: I niestety znowu mnie przestało rajcować, a tak sobie wmawiałem. Czasem zazdroszczę mojemu dziadkowi i babci, bo nie mieli takich problemów, a i marzeń z nowinkami technicznymi. Żyli sobie wolniej, mieli czas na wszystko, a dziś, tak się nakręcamy, że zapominamy o znajomych, dawnych kumplach. Biegamy, śpieszymy się, w locie pozdrawiamy, rzucając sloganowe – „zdzwonimy się” Do czego to mnie doprowadziło? Do czego to jeszcze doprowadzi? Obiecuje sobie, że z Iwoną pobiegam, z Grześkiem wyjdę na łyżwy, no ciężko mi nawet mówić, jak się zaniedbałem towarzysko. Dochodzi do mnie czasem refleksja, że jak siedzę chwilę bezczynnie, to tracę, że to coś złego. Mogłem zarobić, mieć korzyść, zdobyć, sprawić. A przecież mam zdrowie, mam młodość, witalność, a tracę energię na to co chwilowe, płoche. I może dlatego z takim sentymentem, patrzę na dziecięce lata, gdy podwórko się w sobotę pozamiatało, jakaś ława, przykryta ceratą, ciasto z rabarbarem, kanapeczki, bimber i rodzinne posiedzenie do nocnych godzin. Kuzyni, ja i inne dzieciaki biegaliśmy obok dziadków, ciotek, sąsiadów i...ach! Kto chciał to do nas przychodził, nikt się nie chował za drzewkami, bo każdy był swój. A dziś panuje dzicz, każdy przestraszony, gdzieś na tyłach cichaczem, za tujami by nikt nie zobaczył, by się nie zainteresował, nie chciał przyjść. Straszne czasy nastały, że jeden przez drugiego, po innych, byle ja, byle lepiej. A czym więcej mamy, tym bardziej ku ironii, czujemy brak, ale nie czegoś, ale ludzi. Dlatego od jutra imprezuję, biegam z Iwoną, no wszystko zmieniam, bo chcę być wolny, od stresu, tego co muszę, by kiedyś powiedzieć – „Oj wnusiu, za moich czasów to ludzie żyli inaczej, dziś to tylko mamona się liczy”. |
| Robert. M 28.04.2019 .Na Błoniach ma występ zespół BRATHANKI mimo opadów deszczu i przenikliwego chłodu który przechodził przez kości to było mi gorąco, gdy usłyszałam - ’ W kinie Lublinie, całuj mnie ”, a on dosłownie i w przenośni to robił. Zapomniałam że rano jest zwykły dzień że trzeba się znowu zmagać z rutyną bo byłam jakby gdzie indziej. Halinka Mlynkova jak DIVA na żywo też piękna i taka serdeczna, bisuje uśmiecha się i widać że to nie sztuczne. Po koncercie mówi do mnie :- „Poczekaj chwileczkę .” Porozpychał się podszedł do kolegi który był ochroniarzem a ten go wpuścił za kulisy . Wyszedł po chwili i pokazał mi serwetkę na której był autograf z dedykacją o treści : - „NAJCUDOWNIEJSZEJ DZIEWCZYNIE JOLI - HALINKA MLYNKOVA.”..Powiedział mi kiedyś że nie może być tak że tylko nauka kursy a muszę zadbać o tężyznę fizyczną i dlatego coś będziemy robić. W każdą środę łyżwy i wypad na taflę, nie było zmiłuj się że to klęska zbyt wiele dla mnie. Najpierw orły gleba i powstań by tak do skutku trenować i masować pupę. Był cierpliwy pomagał podtrzymywał by się doczekać jak sama wyjadę i tak zostało do dziś. ..Dzwonił coś proponował starał się jak choćby pewnego dnia gdy powiedział :- „Jutro zabieram cię na piknik będę w południe.” Poszliśmy wzdłuż Sanu, potem duktem leśnym aż do pięknej polany gdzie postawił na ziemi plecak rozpalił ognisko, wyciągnął kocyk i delektowaliśmy się urokiem pięknej pogody. A była piękna zapach jaśminu miłorzębu trzask gałązek świergot ptaków nawet sarenki przybiegły pod sam skraj lasu . Czasem rowerzyści przejechali kilku biwakowiczów się rozbiło z namiotami, zapragnęłam tak tu zostać z dala od miasta od zgiełku tak błogo w ciszy. Powyciągał to co zabrał ze sobą, czyli dla siebie pęta kiełbasy dla mnie sałatkę z tuńczyka, owoce, bułki zwykłe i słodkie, soczki piwo karmelkowe nawet o gumie nie zapomniał. Nie zatoczka, zalew, akwen, jezioro ale właśnie takie miejsca potrafią być tym co sprawia że zaczynamy żyć w innym wymiarze – sami i niebo nad nami. Potrafił zaskakiwać takimi drobnostkami jak to, że ciągle o dwudziestej drugiej puszczał sygnał to takie nic a tyle dawało pewności że jest, myśli. Muszę przyznać że ja czasem spałam bo o tym nie pomyślałam a jednak rano było w raporcie że czuwał. Mieliśmy takiego literackiego kruka „NAPISZ DO MNIE” z którego wybierał cytat i wysyłał w sms-em otreści : - „Strona sto ostatnie zdanie” . A ja szybciutko odszukiwałam daną stronę i czytałam że: - „ A JEŚLI CHCIAŁBYM MOŻE TYLKO ODETCHNĄĆ ZAPACHEM PANI WŁOSÓW I SKÓRY” .I co ja biedna mogłam zrobić jak ja po takim tekście nie umiałam się obejść bez niego. Wracałam do łóżeczka obejmowałam jasieczka jakbym to jego ściskała i zasypiałam ululana jak po browarku, wyobrażając sobie naszą przyszłość. Albo przychodził do szkoły gdy miałam siedem lekcji i na dużej przerwie wręczał mi jogurt i dwie bułeczki słodkie z budyniem mówiąc : - „ Pewnie jak zwykle zapomniałaś rano śniadania” . Ja na to, że coś tam jadłam a on : - ‘Tylko przy mnie jesz i do klasy a wieczorem się widzimy jak zawsze.” Aśka po tym zdarzeniu podeszła do mnie i walnęła mnie w ramie mówiąc : - „Ty franco! Gdzie ty go znalazłaś . Żeby mój Maciek choć raz tak zrobił . Ale jakby coś wam nie wyszło to ja jestem chętna bo Maciek to tak na dziś. " No mam koleżankę co, bez komentarza. A zresztą czemu nie! Powiem to – niezła suczka…. |
| Robert. M 06.07.2019 Nie wiem jak to jest możliwe, ale gdy jesteśmy młodzi, to wszystko wydaje się proste. Nie przejmujemy się tym co jutro, co może się stać, to dla nas nie ważne, bo wierzymy w siebie, w witalność, entuzjazm, w to co umiemy. Dorastamy ze świadomością, że to czego się dotkniemy, jesteśmy w stanie zamienić na profity, a nasz dzień jest niekończącym pasmem wrażeń. Ale przychodzi czas, gdy rozumiemy, że to nie jest takie proste, bo dochodzi do głosu nasz stosunek do powierzchowności, wyglądu. Jeśli jako dziewczynka w wieku dwóch lat, zostałaś oparzona, to i tak tego nie pamiętasz, a że dziecko nie obnosi się ze wstydem, doglądaniem podczas kąpieli każdej części ciała, przyglądaniem czy aby jest mankament, to żyjesz swobodnie. Ciało młodej osoby jest po prostu akceptowane, bez zbędnej uwagi, troski, jakieś siniaki zadrapania, to norma, więc i blizna uchodzi. Jak biegasz w kusych strojach, to nic cię nie rusza, a blizna ciągnąca się wzdłuż, od barku po mostek, to kawałek przebarwionego ciała z pomarszczonym naskórkiem. Dopiero świadomość dojrzewania, własnej seksualności, a co za tym idzie kobiecości, wprowadza pewne komplikacje. Dostrzegamy w swym ciele każda zmianę, wszelaki aspekt związany z przemianami hormonalnymi, nie może ujść uwadze. Ciało staje się wręcz jak świątynia, dopytujemy koleżanki, porównujemy, a czasem z rezerwą akceptujemy. Pewien wiek zobowiązuje, by wyglądać atrakcyjnie pod względem wizualnym, to daje szansę by zaistnieć w grupie, zdobyć pozycję. Dotarło to i do mnie, tak nagle, tak na już, że nie było czasu na weryfikację, na alternatywę, a tylko przyjęcie do wiadomości. Zrozumiałam, że ja to nie jestem taka jak inne i muszę się bronić, przed spojrzeniami innych, czyli tych którzy o tym nie wiedzą. Lato to okres w którym chcemy pokazywać się ze swymi walorami, kusić, dawać wyobrażni nadzieję na podnietę, na to, że oni wabieni instynktem, poruszą piekło, byle być…w niebie. Nie muszę mówić że ja przez kilka lat, gdzieś tak od 14-ego roku życia, przeżywałam to bardzo intensywnie, byłam pozbawiona pewności swego ja. Dopóki było to własne podwórko, sami znajomi, ci co znają cię od dziecka, to jest jak dawniej, ale dorastasz wchodzisz w większy krąg ludzi. Nasza enklawa, kolebka, już jest za mała, świat wzywa, a ludzie są szczerzy do bólu i pytają jak tylko im się uda, coś dostrzec. Bywało różnie, czasem łzy płynęły, miałam doły, ale trzeba żyć i tak jest do dziś. Nie wiem jak moje życie będzie wyglądać, za następnych kilka lat, jak to się ułoży o ile może się poskładać, tak bym zaczerpnęła powietrza. Na dziś jestem, daleka od spełnienia swego snu, czyli bycia z kimś kto mnie będzie przewiercał wzrokiem, był moim na dzień, no i noc. Nie oszukuję się, że jakiś facet powie, że to nie jest ważne, że liczy się mój intelekt, zaradność, empatyczność, wszelkie ludzkie zachowanie względem innych, wobec niego. Powiesz mi ,że przesadzam? O koleżanko, tak mnie nie pocieszysz, bo ciepłe dni powinny wystarczyć ci za całą paletę doznań wizualnych, mych odczuć i spojrzeń innych. Mam zawsze dylemat, czy powinnam, czy ja mogę, odsłonić, to co nie jest idealne. Jako kobieta, chcę być postrzegana jako atrakcyjna, jak laska, by mnie taksowano wzrokiem, rozbierano w myślach, delektowano aksamitem skóry, mym zapachem. I co, widzisz ten ból? Mam to zawsze na uwadze, bo jestem mówiąc szczerze wypaczona w tym względzie. Chcesz pewnie wiedzieć, czy latem to tylko przesiaduję w domu i zaklinam pogodę? Nie , nie jest tak , że jestem na własne życzenie wyalienowana od ludzi. Żyję i radze sobie z tym, że nie jestem zauważana, a przynajmniej nie w ten sposób, co bym chciała. A marzy mi się, by ktoś powiedział – „uuu no proszę, jaka cizia, chciało by się pobawić z niunią” Oczywiście, wiązanka z mych ust by poleciała, że gość by odszedł krokiem defiladowym. Ale wieczorem, przy malowaniu paznokci, na samą myśl o tym, śmiech by mi nie schodził z ust, a może i dopowiedziałabym sobie w mieszkaniu inną wersję –„No to zapraszam do tanga, mam być obsłużona, a nie tylko zalana formą z czubkiem, zrozumiał chłopczyk?’ I co robisz taką minę, że niby ty pruderyjna jesteś? Przestań, bądź poważna i powiedz ile razy myślałaś o takich sytuacjach, może nawet jeszcze bardziej perwersyjnie niż ja. Zresztą, nie ma i tak co się licytować, zostało mi chyba tylko tak zrobić jak Christian Anastasi, wiesz te kulki kupić, by cos w ogóle przeżyć. Bo co wezmę na celownik gościa co mnie zainteresuje, no pikawę mi włączy, to on niczego nie łapie ,albo nie chce, a ja nie mam odwagi, nie czuję argumentów, by podejść. Przychodzę do domu i myślę, że to wszystko nie ma sensu, szkoda zachodu. Pozostaje mi włączyć miuzik z Pitbull-em na czele i patrzeć by tylko mebli nie poprzestawiać podczas wolnej aranżacji. Choć gwoli prawdy, muszę powiedzieć, że był kiedyś ktoś, co znalazł się na imprezie jak i ja. Pokręcił się po sali i klapnął sobie przy mnie. Nie miałam ochoty go wysłuchiwać, podejmować konwersacji, ale był w sumie miły, tak od słowa do słowa i nawet się zaczęła rozmowa formować, zaciekawił mnie. Znasz to uczucie, że jak nie czekasz, nie myślisz o tym to właśnie się zdarza, staje się tak, bo tak miało być, tak spontanicznie. Czasem latasz za gogusiem, robisz milion rzeczy by cię zauważył, by łaskawie spojrzał i nic, taka karma. A tu miał być takim przerywnikiem, chwilowym towarzyszem na kanapie, a teraz chcesz by to trwało. Ale on przeprasza i wychodzi, a ja wracam do mieszkania, i żałuję. Żałuję, że nie pokierowałam rozmowy na swoje walory kobiece, że byłam zbyt pasywna, nie pokazałam mu chęci, a najgorsze, że wszystko potoczyło się za szybko. Analizujesz, chcesz dostać jeszcze szansę, bo wiesz jak się sprzedać, co powiedzieć…. |
| Robert. M 10.07.2019 Przez dłuższy czas nie uświadczyliśmy człowieka. W dole lawirowała rzeka, nie bardzo wiedząc, czy warto się tu zapuszczać. |
| Robert. M 11.07.2019 |
| Robert. M 12.07.2019 |
| Robert. M 14.07.2019 - Sądzę, że nasi dziadkowie mieli cholerne szczęście mieszkając w samym centrum takiej krainy. |
| Robert. M 15.07.2019 Biegam po pokoju jak zwariowana, wybiegam na balkonik, niebezpiecznie przechylam się przez poręcz, która nie wygląda na wytwór rzemieślnika a raczej kowala. Wdycham zapach begonii z donicy umieszczonej na obramowaniu posadzki i rozrzucam uprzednio wyzbierane zeschłe płatki z tegoż wypustu. Bombi stanął tuż za mną, wszedł jednak na spocznik, jakby nie wierzył, że wytrzyma napór naszych ciał. - Narcyś, nie widzę w tym mieście szans na cokolwiek, nie mówiąc o czymś na stałe. |
| Robert. M 19.07.2019 Nie dlatego, że nie mogłem, ale bardziej z powodu strachu, że to ponad moje siły. Często też było to spowodowane poczuciem wstydu, bo co ludzie powiedzą. Życie jest tak krótkie, że nie warto rezygnować z marzeń, tego co wieczorem nadaje memu życiu sens. Bo mam tak w nocy, ze zamiast jak każdy człowiek, przespać te 8 godzin, to ja analizuje swój dzień. Tłumacze sobie na wszelkie sposoby, że wystarczyło, należało, no tylko czasem jeden gest zrobić, a bym wyszedł na.. Ile to ja razy, tak na podstawie swych wyobrażeń, swojej fantazji, wychodziłem na cwaniaczka, wielkiego mędrca, no klękajcie narody. A tak na prawdę to niczym szczególnym się nie wyróżniam, niczego nie umiem, co może sprawić, że będę postrzegany jako ktoś komu można zazdrościć. |
| Robert. M 23.07.2019 A powód prozaiczny, kupiłem znicz z napisem – WSTAWAJ SZKODA DNIA. Jakbyś tu mógł stanąć, tuż obok mnie, to pewnie byś mnie trzepnął w ramię i powiedział jak zwykle - „ Gościu rozjebałeś mi serducho” - Brakuje mi ciebie, dla tego mam tyle pretensji, bo nie wiem , czy samobójstwo to odwaga czy tchórzostwo? Kiedyś będę i ja tam, gdzie ty teraz jesteś, więc sobie powspominamy. Ale na dzień dobry, dostaniesz w ryja, tego możesz być pewny. |
| Robert. M 24.07.2019 którymi teraz macham bo parzą. Trzeci raz w tym miesiącu, to nie może być pech ale kalectwo mentalne. To ciekawe, że w takich momentach zauważam przedmioty na które nie zważam podczas używania życia. Dopiero upadek sprawił, że zawiesiłem wzrok na pomniku Kościuszki, alejce wystrojonej w rabatki i ławce na której siedzi starsza pani. |
| Robert. M 25.07.2019 Każdego dnia, gdy tylko biorę ją w dłonie, liczę naiwnie , że jeszcze uszczknę, wyczytam , odnajdę cząstkę Pani. Dawniej śmiałem się z ludzi, którzy z pietyzmem formułowali zdania, by treść nabrała wymiaru zmysłowości, a dziś sam siebie tym kuszę. Tak wiele chcę Pani przekazać swych emocji, które nabierają mocy pod wpływem treści która emanuje ze starannie ułożonych zdań. Podobno każdy z nas ma szaleństwo wpisane w egzystencję, więc trzeba ciągle baczyć na swoje zachowanie ze spora dozą sceptycyzmu. Jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu , że otarłem się o wariactwo. Bo czy nie było takowym, zaczepienie nieznajomej osoby, czy nie było to iście szaleństwem, wypowiedzenie zdania – „ Przepraszam, czy Pani jest dziś smutna” Propozycja spaceru, a następnie potok słów, który musiała Pani przyjąć, który topił Pani płytki oddech. Moja odwaga na pograniczu bezczelności, mój zapał w pokonywaniu Pani nieśmiałości, dziś są mi za wytyk. To jednak spowodowało, że moje życie nabrało barw, jest ciekawym etapem rozwoju. Dzięki Pani sile spokoju, mój introwertyczny charakter, przybrał wymiar powściągliwego rozmachu. Dziękuję za każdy list, za każde słowo, i proszę mi wierzyć, że wszystko jest warte przelania na kartkę papieru. Dziś wiem, że takie łamanie zasad, konwenansów, tabu, sprawiło, że wyswobodziłem się z pręgieża otoczenia. Ich zasad, dyscypliny spojrzeń. Bo zawsze trzeba się oddać chwili , a zwłaszcza zaufać intuicji. Pozdrawiam i życzę wspaniałego tygodnia. |
 | Orchid.Solma 25.07.2019 Gratki dla ciebie miłego dnia a w sumie to już wieczór a zaraz noc. :) |
| Robert. M 28.07.2019 Przebudziłem się z taką myślą i przefiltrowawszy minione tygodnie ze smutkiem muszę to potwierdzić. Praktycznie wyalienowałem się ze społeczeństwa na własne życzenie, uznając je za zbyt nowoczesne, postępowe i za szybkie, przynajmniej na moje leniwe odruchy. Nie mam tatuaży, biżuterii, brody. Noszę się bez wszywek firm z wyższych półek. Jedyną ekstrawagancją za młodu była prasowanka Papa Dance, ot mój wyczyn. Tak, jest mi z tym dobrze, nie narzekam, tylko czemu tak się wyróżniam? Kiedyś w PSS-ie dwóch gości zachwalali walory Salsy a ja szukałem w swej świadomości, któż to u licha jest, bo za nic w świecie nie wiem. Lubię podreptać do MDK-u na jakiś lokalny spektakl, a jak słucham muzyki t tej z gramofonową przeszłością. Teledyski to praktycznie dla mnie abstrakcja, nie licząc tego, który widziałem kątem oka w salonie Play-a, nim dostałem fakturę. Do pracy przynoszę kanapki a nie sałatkę grecką, o dzwonieniu po kebab nie wspomnę. W ogóle jem proste i nasze produkty Ech, jestem nudziarzem i mam drętwe tematy na rozmowę. W wieku lat trzydziestu nie mam stałej partnerki, nie wspominając kimś do przysięgi małżeńskiej. Raz tylko spałem z kobietą i niestety tylko spałem. Trochę żałuję bo miała bardzo krągłe piersi i pachniała fiołkami. Pewnie teraz inny wdycha jej... było minęło. Na imprezie gdzie gra muzyczka, to chyba z pięć razy z tego na trzech weselach w rodzinie. Szału tam nie zrobiłem, podeptałem dziewczynę, do dziś się dziwnie na mnie patrzy. Praca od wielu lat ta sama, jakbym czas stanął w miejscu, niestety tylko w moim przypadku. |
| Robert. M 11.08.2019 Mam zawsze problem z interpretacją uczuć, które w sobie noszę i czasem mylę zauroczenie z tym co głębsze, co zwie się uczuciami wyższymi. Wiem jednak , że jak o kimś myślę przez większą część dnia, , to musi być ważnym, skoro tak absorbuje moje jestestwo. Co zrobiłam? No oczywiście, otworzyłam się przed nim, pokazałam siebie, jako kogoś kto jest poukładany, a najważniejsze uwierzyłam w siebie. I jak się już domyślasz, to właśnie był mój błąd, błąd przez wielkie B. Bo przyszedł dzień, że bez skrupułów mu powiedziałam on tym , co się stało w okresie mego dzieciństwa. Byliśmy u mnie, ot taki spokojny wieczór, trochę rozmowy, sentymentalnych wizji ni moja rewelacja. Popatrzył na mnie, nie wiedząc czy to żart, czy jakiś test, ale na pewno nie chcąc by to była prawda, co wyczułam z jego zachowania. Od tego momentu zegar, zaczął odliczać ostatnie minuty, nasze minuty. Co on nie wyprawiał, by ukryć rozczarowanie, swoje negatywne myśli, swoje zagubienie, jakby znalazł się w wielkim lesie. Przeczesywał włosy, pocierał dłońmi po udzie, wzrokiem szukał wszystkiego, byle nie mojej twarzy. Wszystko we mnie buzowało, miałam galopujące tętno, zmącone wyobrażenie o życiu, o sensie dawania siebie. Pamiętam, że w pewnym momencie chciałam wstać, by ściągnąć bluzę i pokazać mu ten Giblartar, półwysep, na mapie mego ciała. Podejść tak blisko, by musiał spojrzeć i powiedzieć – „Co! Jestem wstrętna? To spierdalaj!! Ale wytrzymałam, patrząc cały czas w oczy, będąc słodziutka do przesady, by mu solić jego znieczulicę. I dziś cieszę się, że tego nie zrobiłam, nie dałam mu satysfakcji, by wyszedł z twarzą, a uciekł jak tchórz. Przemęczyłam, płacząc, izolując się przed światem, żeby wyjść silniejsza i żyć. Nie będę tu opisywać , jaka to była trauma, co za ciemne dni odcięty prąd, bo nie chcę zanudzać , wiedząc ,że każdy coś w życiu przebolał, co powodowało utratę w sens życia. Takie doświadczenia uczą dystansu do wszelkich znajomości, do marzeń. I gdy trafimy na następnego czarodzieja słowa, to nie będziemy klękać z wrażenia, bo chłopczyna mówi, że kocha dzieci, głaska kotki, hoduje kwiaty, a by lepiej rosły to do nich mówi. Pielęgnuje znajomość i nie zapomina o datach rocznic. Każda z nas zaczyna weryfikować , to co planowała, nie podejmuje decyzji na podstawie kilku chwil, ale czujnie czeka. A ten właściwy już może zbliża się i jest o kilka…dni? |
 | Aga jednostrzały 16.08.2019 "Wiem jednak , że jak o kimś myślę przez większą część dnia, , to musi być ważnym, skoro tak absorbuje moje jestestwo." Rozlokowanie przecinków plus pauzy w różnych miejscach sugerują, że wachałeś się nieco nad ostatecznym zamysłem tego zdania, nim przybrało ono ostateczną wersję. |
| Robert. M 29.09.2019 No cóż, każdy wybiera według swej próżności. Dlatego jeśli nawet na opowi.pl znajdziesz takie osoby ( wrażliwe, ciepłe, czułe) , to podejrzewam, że ułuda zaistnienia jako guru na swoim profilu, skłoni ich do zaniechania komentowania Twoich przemyśleń, a z czasem być może staniesz się niewygodna, będziesz dostawać negatywne opinie, a może i lekceważona brakiem odsłon. Nie pisze tu tego by Cię zniechęcić, wręcz przeciwnie, jestem za autentycznością, przekazem siebie, a nie imaginacji, czy urojeń. Tu jednak jest jak na pokazach mody, blichtr, ekspozycje z krzaków, tworzyw, bliżej nie określonych materiałów, gdzie podziwiają to możni świata, oklaskują, ale tak naprawdę, ubierają się praktycznie, a będąc w zaciszu domowym, kiwając głową na znak dezaprobaty pytają: - " jak to możliwe, że tak świat zwariował.?" Ja ciągle jednak liczę, że nastąpi zwrot i kiedyś zaczną tu przybywać ludzie, którzy będą mieli wytyczoną ścieżkę, własne spostrzeżenia, a czytając ich pierwsze prace, nie będę widział rozbieżności w poglądach, a tylko i wyłącznie pogłębienie swych zapatrywań i coraz więcej potwierdzeń. Jestem jak najdalszy od śmiechu i drwin, wręcz podziwiam osoby, które są na tyle odważne i otwarte by przekazać swoje przemyślenia, swój świat, który czasem ma prawo bytu jedynie w pościeli, gdy nikt go nie słyszy, a on sam rozkwila swoje domniemania. I tak jak wspomniałaś, tylko bezgraniczna wiara w ludzkie dobro pozwala na otworzenie podwoi podświadomości dla drugiego człowieka. Jak tego nie masz i odganiasz od siebie możliwość konwersacji na ciężkie tematy, to z czasem staniesz się sfrustrowana, opryskliwa, aż każdy przejaw tej umiejętności u innych będzie powodem do ataku. Dlatego powinnaś się cieszyć, że masz tą umiejętność opanowaną i mimo niezrozumienia przetrwałaś te wszystkie stadia niezrozumienia, nietolerancji itp.: Ja też w to wierzę, że gdzieś zapisane jest, co i jak się potoczy, a ja będąc tym przewidzianym ogniwem połączę pewne sytuacje, ludzi, po prostu, moje życie ma wartość, mikroskopijną, ale dla całości danej społeczności bezwartościowe. I tak jest z każdym innym mym znajomym, sąsiadem, których może nie zaliczam do potrzebnych w mej codzienności, ale czy oni nigdy nie zaszczepili, bądź nie przekroczyli mych dróg swoją myślą? Czy aby kiedyś nie spowodują, że ścieżki znajdą inne odnogi? Ludzie, właśnie oni nadają sens naszym staraniom, zmieniają nastawienie, i tak przyziemnie: wpływają na miejsce zamieszkania, pracę, jakimś słowem, gestem, zabijają marzenia, bądź prowadzą w rejony i czas, który zaczęliśmy skreślać czarnym markerem. A później niejednokrotnie okazuje się, że warto żyć, dla tych momentów, z tym człowiekiem itp.: I takiej choćby jednej osoby nam życzę, choć jak piszesz, Ty już nie musisz wyczekiwać jej na poboczu swego życia. |
Zaloguj się, aby wziąć udział w dyskusji