Uwaga, utwór może zawierać treści przeznaczone tylko dla osób pełnoletnich!

Gdy dopada cię śmierć

Jak zwykle siedziałem na swojej ulubionej ławce i co robiłem? Myślałem. Wszędzie ciemno, ludzi brak, więc to dobra pora na myślenie. A nad czym się tak znowu zastanawiałem? Ano nad tym, jaki ze mnie nieudacznik. Kobity nie mam, dzieci nie mam, rodziny nie mam. Nawet zwierzaka nie mam. Nic. Siedzę tylko i piszę te swoje opowiadania, na zamówienie. Tak, na zamówienie. Wbrew pozorom wielu ludzi pragnie opowiadań, a to o sobie, a to o znajomym, aby podarować mu je na urodziny, a to nawet o własnym zwierzaku. Nie brałem wiele za jedno „dzieło”, ale miałem tyle zamówień, że mogłem się z tego utrzymać. Jednak znajomi nadal mówili mi przy każdej sposobności, „Przecież ty nic nie robisz, tylko piszesz te swoje opowiadania. To nie jest prawdziwa praca”.

Ech...

Wszystkiego się odechciewa.

Spojrzałem w gwiazdy. Niebo było doskonale czyste. Świeciły jasno, srebrzystym światłem. Dawały swego rodzaju ukojenie, ale dlaczego? Bo pokazują, że nawet w ciemności istnieje światło? Możliwie, ale co jest moim światłem? Czy napisałem kiedyś opowiadanie o gwiazdach? Tak. Co w nim było światłem dla bohatera? Człowiek. Powiadają, że wewnątrz człowieka ukryte jest światło, które po jego śmierci wzbija się w niebiosa w postaci gwiazdy. Ludzie instynktownie boją się ciemności. I nieważne ile razy ktoś będzie mówił, że się jej nie lęka, to jest to nieprawda. Gdy wyląduje sam, w nocy, w ciemnym lesie, będzie się bał. Zacznie szukać fizycznego blasku, który ochroni go przed niebezpieczeństwem mroku. To samo tyczy się wnętrza człowieka. Wszyscy szukają tego światła. Wszyscy szukają drugiego człowieka, uciekając przed samotnością. Czy ja przed nią uciekałem? Próbowałem, jednak zostałem odrzucony, bowiem moja dusza jest ciemna. Życie bez nikogo, dla nikogo, sprowadza mrok. Czy ktoś kiedyś go rozjaśni? Nie miałem bladego pojęcia.

 

Tak rozmyślając, nadal siedziałem na ławce. Nagle zauważyłem biegnącego w moją stronę czarnego kota. Podbiegł i dał susa na moje kolana. Zdziwiłem się, ale gdzieś w głębi, gdzieś tam, byłem szczęśliwy. Pozwoliłem mu się rozgościć.

– Witaj kotku – rzekłem spokojnie. – Też jesteś samotny? Chcesz dotrzymać mi towarzystwa?

Kot miauknął jakby na potwierdzenie moich słów.

– Możesz posiedzieć ze mną. Będzie mi bardzo miło.

Zwierzak położył się, a ja zacząłem go delikatnie głaskać. Lubiłem je, koty. Z reguły również były samotnikami, ale od czasu do czasu potrzebowały towarzystwa człowieka.

– Jesteś taki jak ja mój mniejszy bracie, tak - pokiwałem głową. - Jak ja.

Gdy tylko to powiedziałem stało się coś dziwnego. Zwierz usiadł, poruszył uszami i co...? Zamienił się w kobietę? Tak, bez wątpienia była to kobieta, lecz nie zwyczajna. Miała na sobie skąpy czarny strój. „Bez kitu” – pomyślałem. Doskonale podkreślał jej kobiece kształty. Po przelotnym rzuceniu okiem wiedziałem, że niczego jej nie brakowało. Spojrzałem na twarz. Pełne usta pomalowane czarną szminką. Widać lubiła czerń. Mały zadarty nosek. Włosy okalające twarz, również czarne jak noc, sięgające prawdopodobnie do samego początku pośladków. Był jeszcze jeden element przykuwający uwagę. Oczy, tak oczy pełne mroku? Spojrzałem dokładniej. Było w nich coś, coś pięknego. W mroku krył się blask. Nie mogłem w to uwierzyć. Doskonały piękny kontrast jak, jak... gwieździste nocne niebo. Tak, byłem zahipnotyzowany, jednak moją uwagę przyciągnęło coś jeszcze. Wielkie kościste skrzydła? „Skrzydła?” – pomyślałem. Przeraziłem się nie na żarty. Już miałem coś powiedzieć, gdy poczułem przeraźliwy ból. Okazało się, że kobieta przebiła mój brzuch ostrą kością jednego ze skrzydeł. Nie zdążyłem nawet krzyknąć, zacząłem odpływać, umierać? Ostatnimi przebłyskami świadomości widziałem, jak oblizuje moją krew.

Potem nie widziałem już nic.

 

***

 

Obudziłem się. Czułem na sobie, jakiś ciężar. Otworzyłem oczy i wtedy wszystko sobie przypomniałem. Ławka, kot, kobieta. To nie był sen. Siedziała mi na kolanach i... całowała mnie? Tak. Całowała mocno, drapieżnie i w taki sposób, jakby coś wtłaczała? Przesyłała? Nie wiedziałem jak to określić.

W końcu przerwała i rzekła:

– W końcu się obudziłeś. – Uśmiechnęła się promiennie.

Spojrzałem na siebie. Powróciły kolejne wspomnienia. Przebicie skrzydłem. Śmierć? Nie zastanawiałem się dłużej. Napiąłem wszystkie mięśnie i zrzuciłem ją z siebie. Co robi rozsądny facet w takiej sytuacji? Tak, spieprza. Zacząłem uciekać w te pędy.

– Ej, ej, zaczekaj. Dlaczego uciekasz?! – Usłyszałem za sobą zawiedziony głos.

– Zabiłaś mnie, babo ty! – odpowiedziałem w biegu.

– No, ale, ale... Ja tylko chciałam spróbować twojej duszy.

„Spróbować duszy?”. – Pomyślałem. Wariatka jakaś.

Biegłem ile sił w nogach. Spojrzałem za siebie. Kobieta wzbiła się w powietrze i zaczęła mnie gonić. Skręcałem w różne uliczki, próbując ją zgubić, lecz na próżno.

– Zostaw mnie w spokoju! – krzyknąłem do niej.

– Noooo, ale twoja dusza była taka smaczna, jesteś odpowiednim kandydatem. No, choć do mnie.

– Nie!

Odpowiednim kandydatem? Niby do czego?

Zauważyłem, że się zbliża. Wydarłem się wniebogłosy:

– Policja! Policja! Goni mnie latający babsztyl!

– Ej, to nieładnie tak mówić! – Usłyszałem w odpowiedzi naburmuszony głos. – Zresztą, krzycz sobie, krzycz. Nikt cię tu nie usłyszy, a ja zaraz cię dopadnę!

Uciekałem najszybciej, jak mogłem, jednak nadal była coraz bliżej. Jeszcze chwila i...

– Ha! Mam cię! – powiedziała tryumfalnie i pikując, przewróciła mnie na ziemię. Siedziała na mnie okrakiem z rozłożonymi szeroko kościstymi skrzydłami. Widziałem dokładnie wszystkie jej wdzięki, jednak nie to było najważniejsze.

Szybko na tyle na ile mogłem, obróciłem się na plecy i rzekłem:

– Nie zabijaj mnie po raz kolejny.

– Nie zamierzam kochanieńki. Zamierzam cię wykorzystać.

– Jak to wykorzystać? – spytałem przerażony.

– No normalnie, do tego, tam tego, do barabara – odparła z szelmowskim uśmiechem i nie zastanawiając się dłużej, zaczęła mnie rozbierać.

Zacząłem się szarpać i drzeć:

– Ludzie! Ludzie! Skrzydlata wariatka mnie gwałci! Ludzie! Porządnego obywatela co podatki płaci, gwałcą!

– Ej no, co jest z tobą, chłopie? – spytała zaskoczona.

– Jak co jest? – odezwałem się jakby automatycznie, lekko już uspokojony.

– No, co co jest? Głupi jesteś, czy jak? Masz przed sobą piękną kobietę i co? Nic? Nie podobam ci się? – zarzuciła mnie pytaniami.

Spojrzałem na nią jeszcze raz. Doprawdy była piękna.

– Tego... Tego nie powiedziałem – rzuciłem speszony i odwróciłem wzrok.

– Ojjjjj, zawstydziłeś się kochasiu? – spytała zaintrygowana.

Milczałem. Nadal miałem odwróconą twarz, lecz kątem oka zauważyłem błyski światła w jej oczach.

Nachyliła się do mojego prawego ucha:

– Powiem ci coś. Lubię takich – rzekła i przygryzła je tak, abym to poczuł.

– Ale... Ale, jak mamy to zrobić? Przecież ja nawet nie wiem, kim jesteś?

– Pytasz, kim jestem? Jestem Aniołem Śmierci – mówiąc to, polizała moje ucho.

Aniołem Śmierci? To żart? Niech mi ktoś powie, że to żart. Czego ode mnie chce Anioł Śmierci? Od takiego nikogo? Przeraziłem się. Na powrót chciałem uciec. Wyczuła to, gdyż przytrzymała mnie skrzydłami.

– Nigdzie nie pójdziesz słodziaku – powiedziała aksamitnym głosem.

– Czego tak w ogóle chcesz? – spytałem

– Chcę dziecka.

„Co? Jakiego dziecka? Chyba oszalała” – pomyślałem.

– No patrzcie państwo, patrzcie. Babie się dziecka zachciało. Ludzie! Ludzie! Skrzydlata Anielica chce mi dzieciaka zrobić! I jeszcze pewnie będę musiał płacić alimenty! Ludzie! – krzyczałem. Nikt, nikt nic nie słyszał.

– Ejjjjjjj no, nie baba, nie baba – rzekła znów naburmuszona i uderzyła mnie małą piąstką w klatkę. – Możesz mi mówić Shini – powiedziała niezwykle delikatnie, tak, jakby miała się zaraz rozpłakać.

Zdziwiło mnie to niezmiernie. Jeszcze żadna kobieta przez mnie nie płakała i nie zamierzam tego zmieniać. Anioł Śmierci czy nie, mimo wszystko jest kobietą.

– Co się stało? – spytałem czule.

– Nic, po prostu... po prostu tam skąd pochodzę, wszyscy uważają mnie za gorszą. Za gorszego Anioła – rzekła, a do jej oczu zaczęły napływać łzy.

– Dlaczego? – spytałem zaskoczony.

– No jak to dlaczego? Bo jestem Aniołem Śmierci, a śmierci nikt nie lubi. Poza tym boją się mnie. Mam kościste skrzydła. Inne anioły mają piękne pióra, nawet te upadłe. Jestem taka samotna. Próbując twojej duszy, wiedziałam, że również jesteś samotny, że szukasz światła. Myślałam, że chociaż ty mnie zrozumiesz – mówiła, a łzy płynęły po jej pięknej twarzy.

No nie, tak nie może być. Płacze, Anioł Śmierci płacze, leżąc na mnie. Jestem zerem, jako mężczyzna. Moja głowa opadła całkowicie na ziemię. Zamyśliłem się, przypomniałem sobie wszystko i powiedziałem tylko:

– Rozumiem.

– A tak naprawdę Śmierć jest najbardziej ludzka. Musi być ludzka.

– Jak to? – spytałem zaciekawiony.

– Śmierć rozumie, czym jest największa tajemnica ludzkości, czyli śmierć. Wie, że to wcale nie koniec, lecz dopiero początek. Pewnie zastanawiasz się, czemu śmierć ma być ludzka? Dlaczego chcę mieć dziecko z człowiekiem? Sekret tkwi w tym, że Śmierć potrzebuje ludzkiego pierwiastka. Światła jego duszy. Dzięki temu będzie mogła odnaleźć każdego człowieka, gdy nadejdzie jego czas. Wbrew temu, co wszyscy mówią, nie jest ona brutalna, nie jest straszna. W tym przypadku ja nie jestem. Dla mnie wszyscy są równi. Potrafię ich zrozumieć, gdyż w połowie, też jestem człowiekiem. Potrafię ich „dostrzec”. Wiesz, ile razy rozmawiałam z ludźmi przed ich śmiercią? Bo gdy już przychodzę, nie boją się mnie. Rozmawiają ze mną, jak równy z równym, bo tacy właśnie jesteśmy. Ciągłość Śmierci musi zostać zachowana, dlatego potrzebuję dziecka. Twojego dziecka. Człowieka z dobrą duszą.

To, co mówiła, było niewiarygodne. Słuchałem jak zahipnotyzowany. Jednak jedna rzecz nie dawał mi spokoju.

– Ale przecież moja duża jest ciemna. Nie ma w niej światła.

– Nie wiesz, że im większa ciemność, tym jaśniejsze światło, gdy w końcu się pojawi?

Nigdy tak o tym nie myślałem. Czyżby to ona była tym światłem? Tym, które sprawi, że moje rozbłyśnie jasnym blaskiem? Czy zniknie samotność? Półczłowiek czy nie, dusza to dusza. Jej jest wyjątkowo jasna. Widać to przez oczy. Świecą jasnym blaskiem gwiazd na mrocznym niebie. Dlaczego w ogóle te ciała niebieskie świecą? Bo nie są samotne. Zawsze jakieś jest „obok”. Chyba już zrozumiałem.

– Shini? – szepnąłem.

– Tak?

– Chcesz tego dziecka?

– Tak! – powiedziała rozemocjonowana, łzy zastąpił blask, a na twarzy zagościł uśmiech.

– W takim razie rób, co musisz.

– Oho? Nie pożałujesz – rzekła pięknym delikatnym głosem, nachyliła się nade mną i pocałowała. Chyba po moich słowach musiała się nieźle nakręcić, gdyż całowała mnie jak zwierze. Nasze języki się spotkały, widać bawiła się w najlepsze. Jej krągłe pełne piersi ocierały się o mój tors. Poczułem, jak mój przyjaciel budzi się ze snu. W końcu przerwała pocałunek zadowolona:

– Nie tylko twoja dusza smakuje dobrze – rzekła, oblizując usta. – Przekonajmy się, jak reszta. – Uśmiechnęła się drapieżnie i z prędkością błyskawicy pozbawiła mnie ubrań.

– Hola hola kocico, wstrzymaj konie. To nie miał być szybki numerek? – zapytałem zdziwiony.

– Chyba żartujesz – odparła oburzona. – Co ty myślisz? Że Anioł Śmierci gwałci i wykorzystuje mężczyzn – mówiąc to, puściła do mnie oczko. – Daj się trochę zabawić. – W jej oczach dostrzegłem wielką żądzę i pragnienie. Wiedziałem, że nie będę mógł się temu przeciwstawić. Poddałem się jej całkowicie.

Dostrzegła to w moich oczach i z zadowoleniem robiła, co chciała. Całowała, a raczej smakowała każdy skrawek mojego ciała. „Ona naprawdę ma jakiś fetysz „próbowania”. – Pomyślałem. Nie powiem, że nie było to przyjemne. Było wręcz boskie. Czułem usta kobiety doskonale. Podobało jej się, jak reaguje moje ciało. Schodziła coraz niżej i niżej.

– Jesteś bardziej umięśniony, niż myślałam, kochanieńki – rzekła nagle.

Nie powiedziałem nic. Byłem całkowicie „zniewolony” przez przyjemność.

W końcu dotarła do lędźwi.

– No no, z początku myślałam, żeś miękki, a tu proszę, twardy jak skała. Chyba ci się jednak podobam – powiedziała zadowolona.

– Ale... Ale, mój „interes” – zaprotestowałem w przebłysku świadomości.

– Teraz to także mój „interes” – mówiąc to, przystąpiła do działania.

Bawiła się w najlepsze, a ja odpływałem. Zaczynałem ciężko oddychać i łapały mnie skurcze, w okolicach lędźwi. Shini nie zważając na to, przyspieszyła. Potem znowu. Ledwo co się trzymałem.

– Matko Boska, ludzie! Lu...!

Byłem na granicy finiszu, jednak w tym momencie przerwała.

– Nie tak szybko, skarbie, nie tak szybko. Ty masz mi tu dzieciaczka dać, pamiętasz? Chodź do mnie – rzekła uwodzicielsko.

Byłem w niej. Pracowała biodrami. Szybko i coraz szybciej. Po chwili zaczęła ciężko oddychać.

– Dotknij mnie – poprosiła.

Moim dłoniom nie trzeba było dłużej powtarzać, same wiedziały gdzie powędrować. Do jędrnych piersi. Dotykałem je delikatnie z wyczuciem. Brodawki jeszcze bardziej stwardniały. Wiedziałem więc, że jej się podoba. Widziałem, jak podczas szybkich ruchów poruszają się dwie pełne półkule, oraz piękne długie i czarne jak noc włosy. Istna symfonia dla oczu.

Po chwili dalszej „pracy” osiągnęliśmy szczyt. Poczułem swoje skurcze, poczułem jej skurcze. Jej jęki i moje gardłowe dźwięki zgrały się w jedną melodię.

Było po wszystkim.

 

Leżeliśmy na ziemi, na środku drogi, w objęciach.

– Dziękuję – rzekła Shini.

– To ja dziękuję. Otworzyłaś mi oczy, tylko nadal nie rozumiem jednej rzeczy.

– Jakiej, kochanieńki? – spytała i popatrzyła na mnie.

– Dlaczego wybrałaś mnie? Kogoś, kto jest tak samotny?

– „Dlaczego” – pytasz? To proste. Ktoś, kto jest samotny. Człowiek, który jest samotny, najlepiej dostrzeże drugiego człowieka. Najbardziej doceni jego obecność. Rozumiesz? Ktoś, kto zna wielu ludzi, nie docenia obecności drugiego człowieka tak bardzo. Nie odczuwa, tak intensywnie straty jednego, gdyż na jego miejsce ma tysiące innych. Poza tym, ktoś, kto jest samotny, najlepiej zrozumie innych, bowiem empatia rodzi się w cierpieniu. Samotność to cierpienie. Człowiek jest istotą społeczną, tak było, odkąd pamiętam i tak będzie. Nawet największy samotnik, bez względu no to, jak by się upierał, że lubi samotność, ma kilku przyjaciół, gdyż ich potrzebuje. Bez tego więdnie i umiera za życia, a to gorsze niż śmierć. Dlatego chcę, aby moje dziecko to pojęło. Aby było Śmiercią, z sercem tak jak jego matka, tak jak jego ojciec.

– Śmierć z sercem. Czy to możliwe?

– Tak, Śmierć z sercem, to Śmierć niepowodująca cierpienia. Śmierć przynosząca ukojenie, w długiej podróży zwanej życiem. Gdy twoja podróż dobiega końca, Śmierć, twój przyjaciel zabiera cię do „domu”. Mieć serce, to nie pragnąć cierpienia najbliższych, a dla Śmierci najważniejsi są ludzie, gdyż jest ich częścią.

 

Teraz już wiedziałem. Samotność nie jest zła. Daje siłę, otwiera nas na drugiego człowieka. Pozwala dostrzec jego światło. Pozwala go pragnąć. Pozwala rozpalić światło w sobie, bo w końcu...

 

w największej ciemności pojawia się najjaśniejsze światło.

 

Shogun

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 6

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (22)

  • Raven18 06.08.2020
    Pomimo całego tego "udziwnienia" opowiadania, pojawia się tu pewna mądrość, a nawet kilka, rzekłbym. Czytało się płynnie i przyjemnie, pomimo kilku malutkich błędów ;)
  • Shogun 06.08.2020
    Dzięki Raven :D "Udziwnienia" zamierzone :) Miło słyszeć również, że można coś wynieść z tego opowiadania. Miał to być "mix" i jest, ale właśnie z dodatkiem czegoś poważniejszego ;)
  • Kocwiaczek 06.08.2020
    Parę razy parsknęłam śmiechem:) Całkiem przyjemne opko, jest przesłanie i ukazana dobrze cielesność. Szkoda, że nie znamy dalszych losów. Czy rzeczywiście wystarczył ten jeden celny strzał? ;D
  • Shogun 06.08.2020
    Dziękuję, za miłe słowa :D Ano, czy bohater jest "snajperem"? Tego nie wiem, choć Aniołek nie narzekał ;D
  • Kocwiaczek 06.08.2020
    Shogun w sumie racja ;)
  • Kocwiaczek 06.08.2020
    Nie nam przecież oceniać:D
  • Shogun 06.08.2020
    Kocwiaczek kto wie, może kiedyś się dowiemy, jak to tak naprawdę było haha ;D
  • Bajkopisarz 06.08.2020
    Bardzo chętnie bym przeczytał tę historię, gdyby dokonana została zamiana ról. Anioł byłby przystojnym młodzieńcem molestowanym przez napaloną śmiertelniczkę ;) Wygrana mogłaby być wyższa.
  • Shogun 06.08.2020
    O kurcze, rzeczywiście, to mógłby być świetny pomysł, aż sobie to wyobraziłem ;)
  • LBnDrabble 07.08.2020
    LBndrabble wraz z pasją zaprasza do wzięcia udziału w zabawie na 100 słówek!
    Temat i ramy czasowe uzyskasz w tym wątku:
    https://www.opowi.pl/forum/konkurs-lbndrabble-nr-12-w1306/
    Serdecznie zapraszamy!!!
  • Clariosis 14.08.2020
    Shogunie, robisz się coraz lepszy. Porównując to opowiadanie z pierwszym na Twoim profilu widzę niesamowitą poprawę umiejętności. Ten nagły, wręcz brutalny przeskok z głębokich, zahaczających o filozofię przemyśleń do absurdalnej i zaskakującej sytuacji wyszedł Ci fenomenalnie. Nie żartując, jak czytałam to oczy mi się szerzej otworzyły z szoku. ;)
    Kolejny raz przedstawiasz śmierć w nieco innym świetle i podobają mi się Twoje poglądy. Jakoś przyjęło się uważać, że śmierć jest przerażająca, a życie łagodne i piękne, gdy wiadomo, że wcale tak nie musi być. Jak zacznie się głębiej na tym zastanawiać, to nawet same narodziny są trudne - i nie mówię tutaj tylko o kobiecie, która nowe życie na świat wydaje. By się urodzić, noworodek musi włożyć w cały proceder niezwykle duży wysiłek. W końcu trudno jest wyjść ze ciasnego worka otaczającego całe ciało. Niegdyś usłyszałam, że śmierć nie jest końcem życia, ale jego dopełnieniem. Jest w tych słowach prawda, lecz tylko, gdy ta śmierć nadchodzi w odpowiednim momencie. Wcześniej jest końcem, który nadszedł za szybko. Ale o tym to można mówić i mówić, a nie znajdzie się jedynej, prawdziwej odpowiedzi. Gdyby się dało, nie zastanawialibyśmy się nad tym dzisiaj, bo już dawno dokonaliby tego nasi przodkowie. A jednak nawet oni nie zdołali. Odnaleźli, być może, prawdy dla samych siebie, ale te prawdy nie są prawdą dla każdego.

    Jedyne co mnie osobiście jednak zniesmaczyło, to sposób w jaki anioł śmierci potraktował naszego bohatera. Dlaczego, skoro tak naprawdę nie miała złych zamiarów? Cóż, wspominałam wcześniej o absurdzie, który zdaje się śmieszny... ale jak się ktoś głębiej zastanowi, jak ja, to robi się nieco upiornie. A mam na myśli to, że gdyby zmienić bohatera na kobietę, a anioła na mężczyznę, to już wydźwięk całego utworu nie byłby tak zabawny. Niby też tutaj nie byłoby niby złych zamiarów, ale jednak przyznaj, że kobieta krzycząca o gwałcie nie brzmi już tak zabawnie jak mężczyzna molestowany przez kobietę. I to jest w sumie nieco smutne... Oczywiście, nie daj mój jasny księżycu, nie oskarżam Cię o nic Shogunie. To tylko taka moja dygresja, że jednak gdyby odwrócić te role, to zrobiłoby się troszeeeczke nieprzyjemnie.
    No ale tyle ode mnie. Piąteczkę zostawiam. :)
  • Shogun 14.08.2020
    Jak zawsze obszerny komentarz ;)
    Dziękuję, za tak miłe słowa. Cieszę się, że czytając moje najnowsze teksty widzisz postępy w porównaniu do tych pierwszych. Jest to o tyle miłe, ponieważ ostatnio się zastanawiałem, czy w ogóle robię postępy.
    Niezmiernie cieszy mnie również fakt, iż po prostu Ci się podobało, a zwłaszcza ten przeskok z poważnego, niemalże filozoficznego klimatu do absurdu.
    O to mi właśnie chodziło, o swoiste połączenie, taki mix. Rzeczy poważne i absurdalne. Historia miała być zabawna i śmieszna, ale z przesłaniem. Cieszę się, że to mi się udało :D
    Co do samego obrazu śmierci, to tak. Lubię przedstawiać ją w nietypowy sposób, zwłaszcza w taki, który nie mieści się niejako w "kanonie", że tak się wyrażę. Lubię po prostu przedstawiać.
    Bardzo dobrze to określiłaś, śmierć nie musi być przerażająca. Tak jak powiedziałaś, to życie może być bardziej przerażające od śmierci.
    Tak, śmierć powinna przychodzić w odpowiednim momencie, po prostu niejako "naturalnie", dlatego nie warto skracać, kończyć czyjegoś życia, jeśli mogłoby jeszcze trwać.
    To prawda, temat rzeka można rzec, którego nie sposób wyczerpać.

    Co do drugiej części komentarza, to masz rację. Napisałem to właśnie tak, a nie inaczej, bo zdawałem sobie sprawę, że gdyby kobieta krzyczała coś podobnego, to mogłoby być niezręcznie i nieprzyjemnie. Tak, jak powiedziałaś, to trochę smutne, ale tak niestety jest.
    Dziękuję za piąteczkę i jak zawsze za obszerny komentarz ;)
  • Clariosis 14.08.2020
    Shogun Proszę bardzo! Ja mam nadzieję, ze Ciebie kiedyś jeszcze u siebie zobaczę. :)
  • Shogun 14.08.2020
    Clariosis tak, wiem, że dawno mnie nie było, ale mało czasu mam na czytanie niestety, a ja lubię zasiąść i przeczytać tak z 5+ rozdziałów :D Dlatego, gdy tylko będę miał tego czasu więcej, to z pewnością się pojawię ;)
  • Clariosis 14.08.2020
    Shogun Jasne, rozumiem Samuraju. :) Ogółem na pewno jak zacznę jechać z innymi tytułami (ale te się pojawią dopiero po redakcji i jak Filozofa tutaj pociągnę do końca) to Cię zaproszę, bo jestem ciekawa feedbacku, jako że tak rozmawiamy w komentarzach i widzę, że masz niejednokrotnie podobny tok myślenia do mnie. Będzie można fajnie podyskutować, tym razem u mnie. :)
  • Shogun 14.08.2020
    Clariosis o proszę, bardzo chętnie, bardzo chętnie się pojawię i podyskutuję, bo lubię rozmawiać, co już pewnie zauważyłaś ;)
    Poczekaj, aż znowu pojawię się pod Filozofem, tam również z pewnością podyskutujemy ;)
  • Anonim 02.09.2020
    Hej,

    czy mógłbym mieć do Ciebie prośbę? Chodzi mi o spojrzenie na moje stare opowiadanie, które chcę zamieścić w zbiorze opowiadań, nad którym pracuję. To, co widać teraz, zostało poprawione przez znajomą po Polonistyce. Głównie mi chodzi o grube spostrzeżenia, a nie szczególiki, choć te drugie tez mile widziane, bo zaraz to idzie do druku. Proszę Ciebie osobiście i jeszcze trzy osoby, bo jakoś Wasze zdanie do mnie przemawia.
    https://www.opowi.pl/iza-powtorzenie-tekstu-z-samego-a52458/
    Jednocześnie sorry, że ostatnio nie komentuję za bardzo, ale jestem zajęty wydawaniem tego zbioru.

    Pozdrawiam
  • Shogun 02.09.2020
    Hej,

    No proszę proszę, dobre wieści słyszę :) Pewnie, z chęcią zerknę i się wypowiem, także za niedługo możesz się mnie pod tekstem spodziewać ;D

    No wiadomo, jak człek zajęty ważniejszymi sprawami, to nie ma czasu na komentowanie.

    Również pozdrawiam ;)
  • Anonim 01.10.2020
    Bardzo fajny erotyk z nutą czegoś więcej. Dla mnie ciut za dużo dosłowności w scenie erotycznej, ale to pewnie kwestia gustu.
    Jest i akcja, jest i filozofia i myśl przewodnia. I za to wielki plus.
    I świetne połączenie samotności i anioła śmierci. To wielki plus.

    Włosy okalające twarz, również czarne jak noc, sięgające prawdopodobnie do samego początku pośladków.
    To dla mnie zbyt szczegółowo - jakbyś napisał: prawdopodobnie do pośladków - byłoby wg mnie lepiej. Poza tym słowo "prawdopodobnie" kłóci się z tak szczegółowym opisem.

    W końcu przerwała i rzekła:
    – W końcu się obudziłeś. – Uśmiechnęła się promiennie.
    2 x "w końcu"

    Za gorszego Anioła – rzekła, a do jej oczu zaczęły napływać łzy.
    Spójnik "a" wg mnie tworzy związek między dwoma słowami, tu te zwroty są zbyt odległe. Ja chyba dałbym kropkę zamiast ", a". Ale ta uwaga jest ciut na wyrost.

    Pozdrawiam.
  • Shogun 01.10.2020
    Dzięki Antoni :)
    Wiadomo, takie sceny raczej subiektywne ;)
    Bardzo się cieszę słysząc to, bo w tym tekście chciałem właśnie zrobić taki mix, trochę akcji, filozofii i tak dalej. Super, że się udało :)
    Cóż, lubię nawiązywać do samej postaci "śmierci" i fajnie, że ciut mi to wychodzi ;)

    O proszę, no widzisz, jeszcze się znalazły jakieś detale do poprawki. Uwzględnię, uwzględnię :)
    Dzięki jeszcze raz i również pozdrawiam ;)
  • Onyx 16.11.2020
    Świetne! Nic nie jest przesadzone, niczego też nie brakuje. To chyba jedno z Twoich najlepszych opowiadań.
    A przemyślenia zostawiam dla siebie ;)
  • Shogun 16.11.2020
    Dziękuję za taki komplement :)
    Ano, skoro tak haha ;)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania