"Głową muru nie przebijesz" - na bitwę składu oceniającego #3

Piotr ciężkim krokiem wszedł na korytarz. Sto metrów dzielące go od sali rozpraw nr 8, zdawało się być najdłuższą drogą jaką miał w życiu przebyć. Spod lekko przyprószonych siwizną skroni niechlubnie wydostały się dwie kropelki potu, połyskując jak na złość w odbiciu światła padającego na hol przez starodawne, zakończone półkolami okna dziewiętnastowiecznego gmachu. Twarz miał bledszą niż zwykle, sińce pod oczami nadzwyczaj wyraziste.

Karnacja, która była jego przekleństwem, chwilę tylko po okresie letnim triumfowała przez większość roku, rysując przekłamany obraz wiecznego umęczenia lub niewyspania. Już w szkole podstawowej nauczyciele co wywiadówkę pytali rodziców " czy syn się wysypia", "a może on coś bierze"...

Przed salą siedziała "żonka" w towarzystwie przybranej mamusi i obecnego "dupcyngera" - przyjaciela rodziny. Cała trójca posłała Piotrowi spojrzenie pełne pogardy, jadu i nienawiści.

- Głową muru nie przebijesz - wysyczała Kaśka z szyderczym uśmiechem.

Adwokat nachylił się szybko, szepcząc kobiecie coś do ucha i w jednej chwili wredny grymas ustąpił zbolałej minie cierpiętnicy. Czarny żakiet i ciemna bluzka pomagały upozorować ten obraz zrozpaczonej matki, rażąco jednak kolidując z krwisto czerwonymi szponami i ilością złota na każdym niemalże palcu. Poza ta jednak trwać musiała bez skazy mimicznej, ponieważ korytarzem podążał właśnie trzyosobowy skład sędziowski.

Z drugiego końca korytarza czteroletni chłopczyk puścił mocną dłoń dziadka i pędem puścił się w stronę Piotra. Kiedy dopadł ojca, malutkimi rączkami objął jego nogę, wczepiając się mocno w materiał. Mężczyzna przykucnął, obejmując chłopca i przytulił go do piersi. Nie wstydził się już swojego strachu, ani lekko przepoconej ze zdenerwowania koszuli. Chciał tylko tak trwać i trwać do końca świata. Z oczu syna i ojca popłynęły łzy, łzy skrywane gdzieś głęboko przez ostatnie długie dwa lata.

- Tatusiu, czy ja będę musiał iść do mamy i tego pana i już cię nie będę widywał - łkając zapytał maluch.

- Nie wiem synku, nie wiem.

- Marek!!! Chodź tu natychmiast! - wrzasnęła Kaśka nie mogąc już dłużej opanować złości - W tej chwili!

Adwokat znowu pochylił się nad kobietą. Ta zastygła i natychmiast powróciła do pozy cierpiętnicy. Stojący pod oknem "dupcynger" Grzegorz krzywił się i ciskał piorunami w swoją konkubinę.

Trzy dostojne osoby w togach nachyliły sie ku sobie otwierając drzwi do sali rozpraw nr 8.

---------------------------------------------------------------------------------

- Po zapoznaniu sie z materiałami dowodowymi.....

Piotr patrzył w stół. Nie mógł podnieść głowy, ciśnienie rozsadzało czaszkę, pulsowało w skroniach i z tyłu głowy. Do uszu dolatywały tylko skrawki zdań, strzępy wypowiedzi składu sędziowskiego.

- Wobec rezygnacji reprezentującego powódkę.... i ustalonej linii obrony..... zeznań świadków...

Spocone, drżące dłonie przekładały zmęczone pióro między sobą, w głowie zaczynało huczeć, krawat blokował dostęp powietrza wrzynając się gdzieś pod grdykę.

- Z winy powódki.... i orzeka... kosztami sądowymi...alimentami obciążyć...ustala widzenia w co drugi weekend oraz każdy czwartek tygodnia....

Piotr czuł wszechogarniająca ciemność, plamy przed oczami robiły się coraz większe i większe, było duszno, tak strasznie duszno.

- Uznaje rozprawę za zakończoną!

Trzykrotny huk młotka przerwał mękę mężczyzny, która za moment mogłaby skończyć się na oiom-ie. Zawstydzony przetarł rękawem krople potu nieelegancko ozdabiające stół, rozglądając się się po sali niczym małe, nic nie rozumiejące dziecko.

Mamusia wbijając szpony w plecy Kaśki pchała ją szybko w stronę wyjścia, rzucając dookoła nienawistne spojrzenia.

- Żebyś zdechł palancie! - krzyknęła w drzwiach była już żona, unosząc ponad głowę środkowy palec.

- Może pan iść, wszystko dobrze - usłyszał nad sobą głos sędziego.

- Tak, już po wszystkim, dobrze się pan czuje? - zapytała sędzina.

- Tak, chyba tak - wymamrotał Piotr.

- Przebił pan jednak ten mur - sędzia poklepał mężczyznę po ramieniu - dostał pan szansę o jaką w naszym kraju nie jest łatwo. Niech jej pan nie zmarnuje, bo tak naprawdę wygrał ją pana syn - swoją miłością do pana. Proszę o tym nigdy nie zapomninać. Czeka pana wielkie wyzwanie i ogromna odpowiedzialność ciąży na pana barkach.

------------------------------------------------------------------------------

Kiedy wyszedł na korytarz było już prawie pusto. Babcia ocierała łzy radości i ulgi. Z kolan dziadka zeskoczył jasnowłosy czterolatek o zbyt bladej karnacji i pędem ruszył w stronę ojca.

Kamilowi - tata