Historia Adgara – Początki Kruka cz. 2

Dziękuję za opinię. Nawiązanie do Wiedźmina oczywiście jest. Jednak głównym założeniem jest zaczerpnięcie wszystkich fantastycznych istot z mitologii słowiańskiej. Mam nadzieję, że z czasem uda mi się całkowicie odgrodzić historie Adgara od histori Geralta.

- Wstań! – rozkazała pierwsza z driad.

Posłusznie wykonałem rozkaz, nie szczędząc groźnej miny.

- Czego chcecie? – warknąłem

- Zamknij się i idź! – z wyraźnym trudem odpowiedziała istota.

Rozejrzałem się wokół szukając możliwości ucieczki, driady szybko to zauważyły. Zrobiło się ciemno…

Dzień 783

Miasto Driad, Quittainen

Obudziłem się przywiązany do filaru podtrzymującego szubienicę, na której właśnie zawisł jakiś człowiek, na oko czterdziestoletni, widać, że był wcześniej torturowany. Ehh… i tyle z „neutralności” driad.

Dwa metry po prawej, jak i po lewej stały dwie, po szybkim zorientowaniu się w sytuacji, odrzuciłem od razu możliwość ucieczki. Pewnie i byłbym w stanie zabić te dwie, ale w rogach placu stały kolejne, a na dachach pewnie ustawili jeszcze jakieś łuczniczki, podsumowując… pewna śmierć, lepiej zaczekać na rozwój sytuacji.

Driady zobaczywszy, że się ocknąłem powiedziały coś do siebie swoim językiem. Szkoda, że nie znam ich mowy…

Rozwiązały mnie, tłum, który w tym czasie powoli zbierał się na placu, stał cichy i nieruchomy, żadnych wyzwisk, rzucania przedmiotami… dziwne.

Widząc co się szykuje, jak prowadziły mnie po schodach na szubienicę, jeszcze raz rzuciłem okiem na możliwości… ponownie żadnych nie ujrzałem. No cóż – pomyślałem, każdy kiedyś musi umrzeć, szkoda tylko, że nie wiem dlaczego, nie licząc mojego przeklętego lenistwa, oczywiście. Zawiązały mi sznur na szyi, tłum dalej stał cicho, bez emocji, nie licząc pary driad, które miały na twarzy coś w rodzaju determinacji, ale także żalu.

- Powiedźcie mi chociaż dlaczego mam umrzeć!? – krzyknąłem w tłum, jednocześnie kierując wzrok na istotę, jako jedyną odróżniającą się. Widocznie ich przywódczyni – pomyślałem.

- Krew za krew – powiedziała spokojnie, dusza za duszę, mrok za mrok.

- Co do…

- Przybył posłaniec, pani. Mam złe wieści, ludzie rozpoczęli szturm na Quittainen. – oznajmiła zdyszana driada.

- Szykować się do obrony. – spokój z twarzy przywódczyni nawet na chwilę się nie ulotnił, była wręcz zrezygnowana. – jego zamknąć, Ty i Ty – wskazała na dwie driady – pilnujcie, żeby nie uciekł.

Dwie istoty odprowadziły mnie do celi, głębokiej celi.

Następne co było słychać to krzyk konających, płomienie trawiące miasto i szczęk oręża… i tak w kółko, nawet nie wiem ile siedziałem w mroku.

Dzień ***

Loch

Nie wiem nawet ile tu już siedzę, driady co rusz znikały i się pojawiały, przynosząc mi jedzenie. Dobrze, że chociaż o tym nie zapomniały. Zabrały mi broń i pancerz, ale zostawiły kartki i przybory do pisania. Chociaż mam co robić.

Codziennie słyszę jęki konających, krzyki i płacz rodzin poległych, we wiosce wrze, driady zaczęły się burzyć. Miasto stało na progu wojny domowej.

/wyblakły tekst/

- Wstawaj! – rozkazała strażniczka – idziemy.

Posłusznie wykonałem polecenie.

Zaprowadziły mnie przed oblicze przywódczyni.

- Twoi ludzie atakują mój Quittainen! Opowiesz mi o wszystkim…

- Czekaj. Jacy moi ludzie? Nie mam z nimi nic wspólnego. Spokojnie podążałem szlakiem, prowadzącym przez las, a Wy podczas snu mnie zaatakowałyście! W dupie mam ludzi, głupców, którzy plątają się w wojny. Jest Was dużo, nie powinniście mieć problemów z pokonaniem garstki błaznów.

- Było nas dużo, ale Twoi ludzi skutecznie zmniejszali naszą ilość, teraz pozostała nas garstka. Ale do rzeczy. Kto jest ich przywódcą? Jaki mają plan na ten atak? Jakie są ich słabe punkty? Gadaj robaku.

- TO NIE SĄ MOI LUDZIE! – powtarzam. Słabe punkty? Zawsze jest jeden główny – strach. Wypuśćcie mnie, a pomogę Wam ich pozabijać. Słyszałem co się dzieje w mieście. Grozi Wam bunt, potrzebujesz każdego wolnego miecza.

- Dlaczego mam Ci zaufać? To tylko słowa, nie mam gwarancji, że mnie zaraz, jak oddamy Ci broń, nie zabijesz ciosem w plecy.

- Nie masz wyboru. Możesz mnie spróbować zabić, ale możesz też wykorzystać. Widziałem rannych, jest ich cała masa. Sami sobie nie poradzicie. Wybieraj.

- Jeżeli zrobisz jeden niewłaściwy ruch, moje strażniczki naszpikują Cię strzałami. – Lasuna, przynieś mu broń. Nie patrz tak na mnie, wiem co robię!

- Jeszcze jedno… jak Cię zwą?

- Adgar, mów mi Adgar.

- Jestem Berisi, Adgarze.

Zza drzew zaczęła wybiegać fala ludzi, setki wojowników. Otrzymałem broń, i rzuciłem się w wir walki, za sobą usłyszałem tylko cichy rozkaz obrony miasta. Berisi wiedziała, że nie mają szans, wiedziała co je czeka. Ale i tak nie straciła spokoju.

Kolejna godzina zlała mi się w jedno, szczęk oręża, krzyk poległych i rannych i krew… dużo krwi. Ludzie wygrywali, driada za driadą ginęła. Zabiłem dziesiątki z nich, ale to było za mało. Wiedziałem, że przegraliśmy. Stanąłem po niewłaściwej stronie.

Wiedziałem co trzeba zrobić.

Kiedy walka się uspokoiła i pozostały ostatki driad. Dołączyłem się do grupki ludzi okrążającej jedną z ostatnich, żyjących istot. To ja zadałem ostatni, zabójczy cios… Jak ona się nazywała…? Lasuna? Tak, chyba tak – pomyślałem. To ona oddała mi broń…