Historia Voxanne 8.

29 marca 1892 roku, siedziba wróżek, Wyspa Ferox.

Najdroższa matko,

Delegacja z domu elfów przybyła wczorajszego ranka. Byli równie piękni jak wróżki, może nawet bardziej. Zostałam zaproszona na uroczystość powitania, ale stałam z boku. Zafascynowana przyglądałam się jak piękny elf o włosach w kolorze ognia wręcza królowi wróżek klejnoty w kolorze lawy, jak znak szacunku i podarek w podziękowaniu za gościnę. Valtibel odebrał podarek, dziękując za niego i tradycyjnie witając gości.

Przyszła żona Reaghar'a była piękna, choć rzeczywiście nie aż tak jak królowa. Nazywała się Lorandi Elf i była księżniczką elfów. Włosy miała kasztanowe, splecione w warkocz w którego wplotła białe kwiaty. Jej oczy były szmaragdowe z drobinkami srebra, a cera koloru mleka. Usta miała dość wąskie, nos lekko zadarty. Nosiła się w czerwieni i złocie, karmazynowa suknia delikatnie spływała po jej kobiecej, smukłej sylwetce, a duży, złoty wisior podkreślał jej łabędzią szyję.

Cały dzień poświęciła na rozmowy z królową Eliandrą, omawiały detale ślubu, podczas gdy ja i Reaghar fechtowaliśmy się czy chodziliśmy po lesie. Uczył mnie nazw tutejszych roślin.

Zostałam przedstawiona księżniczce Lorandi, ta była chłodna i uprzejma, patrzyła na mnie z wyższością, jak na robaka, którego z łatwością mogłaby zgnieść obcasem.

Byłam zaintrygowana tą jawną wrogością ze strony królowej i księżniczki. Odnosiłam się do nich z odpowiednim szacunkiem i niejaką serdecznością, nie sądziłam bym zasłużyła na takie traktowanie. Podczas wieczornej kąpieli, elfki zazwyczaj wieczorami kąpały się w rzece przepływające przez ich terytorium, a ja szłam tam razem z nimi, higiena była dla mnie bardzo ważna, spytałam jedną z nich, dlaczego tak jest. Aldrian była córką kuzyna Reaghar’a ze strony matki. Miała jasne blond włosy do pasa i śnieżnobiałą skórę oraz oczy w kolorze płatków fiołków. Od początku odnosiła się ode mnie z serdecznością i zabiegała, abyśmy zostały przyjaciółkami. Mnie raczej nie interesowało zawieranie przyjaźni z miejscowymi, ale ja również od początku byłam dla niej miła i widziałam w niej mojego sprzymierzeńca, przynajmniej w jakimś stopniu.

Gdy zadałam jej nie dające mi spokoju pytanie, Aldrian roześmiała się perliście i odrzuciła do tyłu mokre włosy.

- Głupiutka jesteś, Podróżniczko.- powiedziała z uśmiechem.- Dlaczego zazwyczaj jedna kobieta nie lubi drugiej?

Kropla wody spływała między jej piersiami, wróżka jednak na powrót zanurzyła się w wodzie. Nie odpowiedziałam jej. Zazwyczaj kobiety były zazdrosne o moją urodę, powodzenie czy majątek, rodzice w spadku zostawili mi pokaźną sumę pieniędzy. Aldrian wynurzyła się z wody i dokończyła myśl.

- Jesteś jedynie człowiekiem, ale magicznym i niebywałej urody. Królowa boi się, że zainteresujesz króla swoją osobą lub co gorsze, że jej syn zakocha się w tobie. Przecież ona widzi jak książę na ciebie patrzy. Natomiast nasza przyszła księżniczka lęka się, że to ty zajmiesz pozycję, która wkrótce ma należeć do niej.

Zawsze uważałam się za ładną, ciebie też pamiętam jako piękną kobietę, a wiele osób, które cię znały, twierdzą, że jestem bardzo podobna do ciebie, jednak nie uważałam, że stanowię jakąkolwiek konkurencję dla elfów czy wróżek.

Nie mniej, odpowiedź została mi udzielona, a nęcące mnie pytanie poszło w niepamięć. Mam jeszcze wiele do opowiedzenia uczonym wróżek, a czasu ma co raz mniej. Za tydzień wyruszam w podróż z Reaghar’em.

Twoja kochająca córka,

Voxanne Faith Blackwood.