I konfesjonał. Spowiedź Chorego.

Jestem z ulicy. Życie ulicy. Ludzie ulicy. Ciągle to słyszę, odpowiem, czy ktoś coś powie? Ulica. Tyle o niej wiesz. Dziewica. Ławka pod blokiem, alko i dragi. Pod bacznym okiem, przechodem, ktoś walczy ze smokiem. Nie rozumiesz, choć tyle umiesz. Smok Cie przerasta. Ktoś nadal walczy. Nie jestem zdrowy, on nie tańczy. Ty nie widzisz? Ulica, tak smoka nazwała czasu martwić. Nie wygra nigdy. Czasu martwić. Ślepa ulica. Głupota czy slepota? A może jakaś cnota? Nikt nie pokona smoka. Uciecha dla oka. Pokonać można smoka. Rozumiesz? Rycerza ocalić, w stan spoczynku wydalic. Chuja rozumiesz. Interpretuj. Czemu mi to pokazujesz? Ty tego nie czujesz. A może, barana nafaszerujesz? Weź nóż. Odłóż go, baranie. Nie w tą stronę rozwiązanie. Tak, myślę.

Jestem chory, to nie przez amory. Młody, przystojny. Mam się dobrze. Jestem chory. Przyznasz mi rację? Będą owacje? Kiedyś wolałem libacje. Teraz spędzam z rodziną wakacje. Nie jestem poeta. Rymy na siłę, bo chuja wymyśliłem. Jestem chory. Patrzysz na Rymy? Wzrok Twój odwrócony. Tak mi mówiły, na siłę klepane Rymy. Myślimy. Rzadko się mylimy. Spójrz tam w lewo, to Rymy! Gon te skurwysyny. Jak kot za czerwona kropka, głupi, poleciales bo innej opcji nie widziałeś. Szukaj sensu, nie jego braku. Jestem chory. Mam się lepiej niż Ty. Nie jestem poeta, kminisz żarty? Wracają stwory. Każdy nie nazarty. To metafory. Tak myślisz. I kto tu jest chory? Te stwory to w Twojej głowie upiory. Jestem chory. Adoptuj stwory. Co zrozumialas? Czy żart wylapalas? Tak. Myślę.