III. Martwa gerbera

Dziecko powie :" To tylko głupi kwiatek" depcząc stokrotkę.

Zapomniało już co było na początku stworzenia. Zapomniało, że nie było nic prócz drzew i kwiatów.

I wody.

Na moim parapecie w łazience stoją dwa kwiaty – gerbera oraz bliżej nieokreślony egzotyczny okaz, który rośnie w nawet najbardziej ekstremalnych warunkach.

Choć, o oba kwiaty dbałam tak samo – podlewałam je o tych samych porach oraz nawoziłam je porzuconymi liśćmi, gerbera nie zdołała przetrwać próby czasu, zamieniając się w liściastą skamielinę.

Powinnam oddać ją ziemi, bo stamtąd pochodziła, by użyźniła glebę na działce, jednak do tej pory żywiłam nadzieję, że cudownym sposobem odżyję.

Nie odżyła. To co martwe, nie wróci do życia.

Można teraz ją przesadzić do nowej ziemi, podlać i dać nawozy o jakich tylko marzyła, jednak gerbera pozostanie martwa.

Los tak chciał, powie ktoś. Tyle, że los nie miał tu nic do czynienia.

Skończył się jej czas, więc gerbera odeszła nie wydając z siebie dźwięku. Rośliny właśnie tak umierały – bez żadnego odgłosu.

Patrzę na nią, wiedząc, że jeszcze dziś zostanie wyrzucona na działkę.

Gdy umierała, wpierw jej liście opadły. Zupełnie jakby straciła nadzieję. Następnie zmieniły kolor na jasno zielony, zaczynając się kurczyć. Teraz wysuszało je powietrze, a ich barwa z zielonej przybierała kolor żółty.

Gerbera umarła, choć dbałam o nią tak samo jak o egzotyczny kwiat. Wola przetrwania? Może to niewola ją zabiła? Może, gdy wrzucę ją do ziemi, ona odżyję na wiosnę? Może wola życia nadal się w niej tli, choć jego owoc jest martwy?

To tylko gdybanie. To ostatnie co mogę zrobić dla martwego kwiatu – oddać mu dom.

Spoglądam w niebo zaciągając się Iqosem. Poranne Słońce świeci dzisiaj jasno, co jest nie tyle co dziwne, a niesamowite jak na trzeciego stycznia.

Powietrze jest mroźne i zimne. Przenika ciało na wskroś i wyciska łzy z oczu. Słońce nie daje ciepła, a przynosi niepokojący chłód. Jest dziwnie cicho. Zupełnie jak wtedy, gdy ściągnęłam słuchawki w galerii. Nawet ciszej.

Patrzę na działkę, na której wyląduję niedługo martwy kwiat. Nikt nie zrobi mu trumny, ani nie odprawi ceremonii. Umarł w ciszy, w domu, o którym nikt nie pamięta. Nie będzie pogrzebowych pieśni, psalmów, ani pochodu na cmentarz. Nie był człowiekiem, więc nie zasługuję na to.

Nie był człowiekiem. Nie miał pieniędzy, by godnie umrzeć. Musi więc zadowolić się skrawkiem ziemi, na której wiosną zakwitną słoneczniki, chabry oraz owoce i warzywa. Znowu przylatywać będą ptaki w poszukiwaniu jedzenia. Pszczoły będą zapylać młode kwiaty, by te wydały z siebie najobfitsze plony.

Wiosna jeszcze daleko. Ilu wytrwa ciepłego poranka?