Inni - Prolog i Rozdział I

Prolog

Jennifer

Nie powinno mnie tam być. Nie powinnam tego słyszeć. Podsłuchiwałam. Sama nie wiem dlaczego... Słyszałam wszystko, gniew mego ojca, naukowca i bolesne jęki Henry'ego, naszego lokaja, choć dla mnie był najlepszym przyjacielem...

-Eric! - Krzyczał pełen bólu - To nie moja wina!

Nie miałam innych przyjaciół... Cierpiałam wraz z nim.

-PROSZĘ!

To było okropne, po chwili dało się usłyszeć jego szloch. Płakałam wraz z nim. Niedługo potem usłyszałam ostatni jęk... Następnie był już tylko strzał, strzał, który obudził we mnie nieodkryte jeszcze złoża nienawiści. Całe skupisko przterzymywanego smutku, samotności i złości, którą wpajał mi od dzieciństwa ojciec. Denerwował się przy tym, do teraz mi nie wytłumaczył dlaczego.

To już mnie nie obchodzi.

Pragnę tylko jego słodkiej krwi.

I zemsty za te wszystkie lata i za Henry'ego.

Szybko się wycofałam i znikłam za drzwiami tego potężnego domu, by mój ojciec, Eric Richards, spotkał mnie niedługo...

Rozdział I

Nicolas

Czułem złość, jak zawsze.

Cyrk był miejscem okropnym, miał swoje chore zasady i mnie, jako atrakcji nie dopuszczano do słowa.

Zostałem nam sprzedany przez ojca jako niewolnik. W tym świecie liczą się tylko pieniądze... Byłem wtedy małym dzieckiem. Całe sześć lat.

-Wybierzemy się do cyrku? - Zapytał mnie ojciec z uśmiechem na twarzy.

Dostrzegłem wtedy, że moja mama płacze.

-Dlaczego mama płacze? - spytałem taty.

-Bo nie może z nami iść. - Odparł

Wtedy uwierzyłem w tą wyssaną z palca historyjkę. Ojciec często ją bił i nigdy nie płakała, ale wówczas o tym zapomniałem. Głupiec. Kochała mnie, a ojciec nie dał jej wybrać. Powiedział i koniec rozmowy.

-Na scenę, Wilk! - Usłyszałem głos Alfonso.

Wyszedłem na nią i się zaczęło.

Dostałem batem po raz pierwszy. Bolało.

Po raz drugi, mocniejszy. Nie zadziałało.

Za trzecim razem poczułem straszną falę nienawiści i bólu.

Stało się. Przewróciłem się, zaczęło rozrywać mi wnętrzności. Z widowni dochodziły mnie stłumione oklaski. Idioci myślą, że to iluzja. Cierpienie stawało się nie do wytrzywania. Nie byłem już sobą. Byłem czymś. Czymś nienazwanym. Czymś potwornym. Nie byłem wilkiem, ja tylko go przypominałem.

Podniosłem się lekko. Przez chwilę moje łapy trzęsęy się rytmicznie, by po chwili stały się stabilne. Zawyłem z bólu. Pomimo zakończenia przemiany od nie ustawał. Odwrotnie - nasilił się i spotęgował. Jeśli jego poziom podczas przemiany wynosił 2, to obecnie wynosi 1024/10. Mogę go uznać za potężny.

Czułem cięzar spojrzeń niedowierzających ludzi. Czułem radość Alfonso. Przytłaczały mnie krzyki dzieci. Drażniła mnie cheć ucieczki. Dałem jej wygrać.

Po chwili wgryzłem swoje ogromne zęby w kierownika cyrku. Poczułem ten smak. Nie chciałem tego robić, ale musiałem... Chciałem się uwolnić.

Ludzie myśleli, że to część spektaklu i zaczęli wiwatować. Dzieci płakać.

Zrozumieli, że tak nie jest dopiero po śmierci kolejnej dziesiątki i mojej ucieczce.

Nigdy sobie tego nie wybaczę. Tej rzezi nigdy nie zapomnę.

Na nikim się nie zemszczę.

Ucieknę.

Tam, gdzie wszyscy zapomną o tym wszystkim...