Jak poeta rycerza wyzwał (praca na konkurs)

Słowem wstępu - poniższy tekst jest początkiem pracy konkursowej (tematyka dowolna, maksimum pięć stron), oraz moim raczkowaniem w dziedzinie archaizmów. Warto kontynuować w tym klimacie? Co robię źle? Jak to poprawić? Na te i inne pytania mam nadzieję znaleźć odpowiedź w komentarzach :)

PS - tytuł jest tytułem roboczym, jak wymyślę coś lepszego to go zmienię

W północnej części krainy, zbyt mało jeszcze zorganizowanej, by zwać się państwem, stała niewielka wioska. Stała co prawda ledwo, gdyż przynajmniej raz na kilka wiosen jej mieszkańcy musieli się zmagać z uniedogodnieniami, przez Opaczność zesłanymi. Raz więc rzeka domy zalała, do nocowania na dachach ludzi zmuszając, innego razu sołtysa strzyga przeklęła i zesłała nań obłęd, o czym zorientowano się po pół roku jego w tym stanie władzy sprawowania. I tak żyli mieszkańcy tej wioski, z roku na rok, za dnia słuchając kapłana złorzeczącego zielarzowi, po nocach zielarza złorzeczącego kapłanowi, a o każdej porze plotkujących przekupek, i zawsze, gdy wszyscy oni bliscy byli zamilknięcia na zawsze od głodu, przychodziła pora żniw. Do tejże osady przyszedł pewnego dnia letniego ciężkozbrojny mąż, co grozę budził swym wzrostem i posturą. Zaszedł on do gospody, jedynej co się po ostatnio rocznym pożarze ostała, i począł wlewać w siebie wywar sporządzany przez wdowę po Zborzycu, jedyny we wiosce napój, co upojenie dawał większe niż wywar ziołowy, a mniejsze od trucizny. Wlał w siebie jeden kufel, drugi, a gdy Zborzycowa zgubiła się w przeliczaniu, już chciano po nosze posyłać, a co niektórzy nawoływali grabarza. Przybysz jednak wstał i, chwiejąc się z lekka, wyszedł przed gospodę. I zawołał donośnie, co następuje; że on, jako się Wojesławem mieni, wioski nie opuści, póki nie stawi się w niej śmiałek pokonać go zdolny. Stał tak i nawoływał długo, aż wokół tłum się zgromadził. Przekupki pchały się, by więcej zobaczyć, rolnicy z pola wracający przystawali, kapłan wychylił się ze świątynnej przybudówki, zielarz podniósł wzrok znad przydrożnych chwastów, a dziatwa przeciskała się między tłumem. Nikt jednak nie kwapił się odpowiadać na wyzwanie Wojesława, który stał dalej u wejścia do karczmy, i nawoływał z coraz większą mocą. Wtem jednak, gdy już woj ów urągać zaczął odwadze mężów z wioski, z szopy przy karczmie wyszedł Ancelm, młodzieniec po studiach będący. Nie pochodził on z wioski, a ze Stolicy, jak mawiano. A choć Stolicą wioskowi zwali każde miasto dalsze od nich niż trzy dni drogi konno, student nie kwapił się do precyzowania pogłosek. Bawił on na miejscu już dużo dłużej, niż zapowiadał, czego powodem było zauroczenie Hanuszką Zborzycówną, o której mawiano, że dowodami umiłowania Ancelma nie pogardza.

Wyszedł więc on przed gospodę, i rzecze:

- Ja się będę zmagać! Podjąłbym się tego, choćbyś był waszmość i pięć razy większy, niźliś jest.

Spojrzenia wszystkie na niego się skierowały. Wśród przekupek zawrzało, znowu zaczęto posyłać po grabarza, on jednak stał pewnie, jakby nie rzucił się przed chwilą w śmiertelny zakład.

- Ty rękawicę podnosisz? Toć ja cię ze ziemi zmiotę, choćbyś mi zdołał miecz odebrać! Mam się ja zmagać ze śmiałkiem na noszenie zbroi za słabym?

- Nim trzy razy jutrzenka zalśni nad obliczami tutejszych niewiast, i nim trzykrotnie Diana srebrny swój rydwan opuści za horyzontem, waszmość opuścisz tę wioskę, choćbym i miał ręce związane, a tylko język z umysłem w pełnej sprawności pozostawiony.